Ειδικά όταν ήμουν φοιτητής υπήρχαν περίοδοι που χανόμουν στην τηλεόραση μέχρι πρωίας.

Έβλεπα ακόμα και το τελεμάρκετινγκ νιώθοντας αδύναμος να διαχειριστώ το βύθισμα σε βαθμό εξαφάνισης στον καναπέ μου.

Ή έβγαινα κάθε μέρα πίνοντας με τις ώρες καφέ (όλες τις ώρες έναν καφέ, να τα ξεκαθαρίζουμε μια και τα μετρούσαμε τα κουκιά και δεν έβγαιναν πολλά), ξενυχτούσα και ξυπνούσα την επομένη στις 14:00 ή στις 15:00 με την πικρή αίσθηση ότι χάθηκε η μέρα!

Αυτό που με έσωσε από όλα τα παραπάνω ήταν η εξής σκέψη: “Αν συνεχίσω έτσι για το υπόλοιπο της ζωής μου θα καταφέρω το απόλυτο μηδέν και δεν θα μπορέσω να απευθυνθώ παρά σε ακριβώς μηδέν ανθρώπους”.

Τότε όταν που βουτούσα στην τέχνη μου. Δεν σηκωνόμουν από τον υπολογιστή (ή από την κόλλα Α4 πιο παλιά) αν δεν ολοκλήρωνα ένα ποίημα, ένα διήγημα, ένα κείμενο γνώμης, κάτι..

Ουσιαστικά, χωρίς να το καταλαβαίνω όπως το εξηγώ τώρα, προσέδιδα συνειδητά πόνο στην υπάρχουσα κατάσταση για να την αλλάξω. Το προτείνω. Aνεπιφύλακτα.

Την καλημέρα μου!

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

__________