Όλοι μας κάτι υποδυόμαστε. Στην καλύτερη περίπτωση, τον εαυτό μας. Ακόμα και όταν λέμε ψέματα, όταν κοροϊδεύουμε, όταν κρύβουμε την αλήθεια, την αποσιωπούμε ή την αλλοιώνουμε, πάλι τον εαυτό μας υποδυόμαστε.

Τον εαυτό μας στο ρόλο του ψεύτη, του παραπλανητή, του κρυψίνου. Έχουμε και τέτοιους ρόλους ως γνήσιοι άνθρωποι, όντα δηλαδή με τόσο ατελή φύση.

Και επειδή κάθε μικρό ή μεγάλο κείμενο που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να αυτοακυρώνεται:

Είναι στη φύση της ατελούς μας φύσης, να ξεπερνάμε τη φύση μας,

“που θα έλεγε και ο άνθρωπος στο ΝηΣί”