Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι, υπάρχουν καλοί άνθρωποι για μας και κακοί άνθρωποι για εμάς.
Ας δούμε γιατί: Πότε ονομάζουμε κάποιον καλό ή κακό, πολλές φορές χρησιμοποιώντας τις ολτν τάιμ κλάσικ φράσεις «τελικά αυτό είναι καλός» ή «τελικά αυτός είναι μεγάλος μαλά – ταρανταν ταν»;

Όταν μας φερθεί καλά ή όταν μας φερθεί άσχημα αντίστοιχα. Άλλωστε οι για εμάς καλοί είναι για κάποιους άλλους άχρηστοι και το αντίθετο.

Τι κάνει τώρα κάποιον καλό ή κακό απέναντί μας; Ω, ναι, πολύ σωστά. Εμείς.

Σενάριο 1: Μας σκουντάει ένας περαστικός στο δρόμο και του λέμε «Πού πας ρε τυφλέ;». Μας λέει να πάμε να…. «κάνουμε έρωτα», μας ρίχνει και μια μπουνιά και αυτόματα μπαίνει στη λίστα των αδιαπραγμάτευτα κακών από την κούνια τους ανθρώπων. 

Σενάριο 2: Μας σκουντάει ο ίδιος περαστικός στο δρόμο και του χαμογελάμε λέγοντάς του «δεν πειράζει».

Σταματά, μας ζητά συγνώμη ευγενικά, μας χαμογελά πίσω και μας προτείνει να μας κάνει το τραπέζι στο εστιατόριό του που είναι παρακάτω (και κόρτε ο δικός σου, πάλι στον έρωτα ο νους του).

Αυτόματα μπαίνει στη λίστα των αδιαπραγμάτευτα καλών από την κούνια τους ανθρώπων.

Συμπέρασμα: Το καλό, το κακό, το όμορφο, το άσχημο που κουβαλούν μέσα τους και εκφράζουν οι άνθρωποι γύρω μας, το δημιουργούμε εμείς. Κι αυτό είναι δύναμη.

Καλημέρα!