δημοσιευμένο στη στήλη αναγνωστών: www.protagon.gr, 2011

Αφιερωμένο στους απανταχού άρχοντες που κρέμονται πάνω απ’ τα κεφάλια μας και γελάνε

Πρόσταξε τον καλύτερο τεχνίτη σου, να φτιάξει το πιο αχρείαστο προϊόν (για να φτιάχνεται εύκολα και φθηνά). Είναι εύκολο, το ξέρω, σαν φλύαρη οδηγία, μα για μετά σου ‘χω κάτι πιο γνωστικό.

Πείσε τους όλους να το αγαπάν, κι αν τους το αρνηθούν ποτέ, να κλαίν’, γιατί χωρίς αυτό όπως πριν, δε θα μπορέσουνε να ζήσουνε ξανά. Αρκεί να νοικιάσεις τα πρώτα χίλια κλάματα, και δάκρυα θα βρεθούν, όσα μάτια μείναν να βουρκώσουν. Υγρή επένδυση με ρίσκο μα, πώς αλλιώς θα στάξεις την πρώτη γαλάζια απόχρωση, στων φτωχικών πληγών σου το καταπιεσμένο αίμα;

Τώρα είσαι έτοιμος να χτίσεις, γιατί μοιάζεις πιο μπλε και καλοζωισμένος. «Πρώτα, ρίχνεις τα θεμέλια. Σιγουρεύεσαι ότι τα έθαψες ανάβαθα, για να σκαλίζεις πιο εύκολα το χώμα από πάνω τους, μα κυρίως αυτό ανάμεσά τους. Μετά κατασκευάζεις ορόφους. Κάθε όροφος και μια ιδέα, του πώς μπορεί να είναι ένας κατασκευασμένος κόσμος. Στο μπαλκόνι του ρετιρέ εσύ, σκύβεις να δεις τι έχεις δημιουργήσει (Να το πρώτο λάθος). Κάτω κοιτάς, μόνος γελάς, και πουλάς, πουλάς, πουλάς». Για πόσο καιρό δεν ξέρω, μα μια μέρα, ο κόσμος από κάτω σου, δεν θ’ αντέξει το βάρος της ξεκαρδιστικής επίκυψής σου, και θ’ αρχίσει η πτώση.

Νόμιζες θα άλλαζες τους νόμους, στο διαρκές παιχνίδι της ανόδου. Μα μόνο ένα μικρό ξυλάκι (ευτυχώς όχι πάντα το εκατοστό πρώτο), χρειάζεται για να γκρεμιστεί, ο πύργος με τα εκατό ξυλάκια. Κι είναι αυτό που κάθεται πιο άγαρμπα, στη διαρκώς επιδεκτική κορυφή του πύργου, νομίζοντας πως είναι ξέχωρο, νομίζοντας πως είναι αρχοντικό. Θα πέφτεις άρχοντα, πάνω στα ερείπια που δημιούργησες, κι ούτε αυτά δεν θα’ ναι πια δικά σου. Πρόλαβες πριν πέσεις κι υπόγραψες, να πουληθούν σε άλλον. Δεν σκέφτηκες να κρατήσεις, ούτε μια πέτρα καρτ-ποστάλ.

Και τότε, θα σου κοπεί το γέλιο άρχοντα. Όχι το δικό σου γέλιο. Κάθε πτώση συμπονώ. Για κείνον που τώρα αρχίζει, αρχοντικά να ονειρεύεται μιλώ, νομίζοντας πως όλος ο κόσμος, θα πιαστεί στις μπλε κολλητικές εκκρίσεις, των ονειρώξεών του. Ναι, για σένα μιλώ, που αγόρασες τα ερείπια, και θες να μας πουλήσεις νέους κόσμους Θα σου χαλάσουμε την καινούρια επένδυση άρχοντα,

Μα πριν απ’ αυτό θα σβήσουμε το γέλιο σου απ’ τα χείλη