Χιλιάδες κόσμου συρρέουν στα εκλογικά κέντρα για να στηρίξουν τον μοναδικό υποψήφιο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, τον υπουργό Οικονομικών της αγαπημένης τους κυβέρνησης.

Όχι δεν αστειεύομαι.

Ο καθένας, η καθεμιά τους, δίνουν 2 ευρώ από τους πετσοκομμένους τους μισθούς (θα γίνουν δεκτά μόνο 2ευρα που έχουν πάνω τους σημάδια από μαχαίρια και μπαλτάδες), με σκοπό να στηρίξουν το κόμμα ώστε στις εκλογές, αν ποτέ γίνουν, να επανέλθει πιο δυνατό, να τις κερδίσει και να συνεχίσει το θεσπέσιο έργο του.

Όχι δεν αστειεύομαι.

Και η αυτοδυναμία να μην έρθει θα συνδράμει κάποιο μικρό κόμμα της δεξιάς αριστεράς ή της αριστερής δεξιάς, που μυρίζεται εξουσία από τώρα.

Τι σημασία έχει αν αστειεύομαι.

Αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία ή αν δεν κερδίσουν τις εκλογές οι αντιπρόσωποι των ΤΡΟΙΚΑΝΩΝ στην Ελλάδα, η χώρα θα κηρυχτεί σε διαδικασία πτώχευσης, κατευθυνόμενος πανικός από κατοχικά μέσα θα δημιουργηθεί, νέα κυβέρνηση θα διοριστεί ώστε να συνεχίσει το θεσπέσιο έργο της παλιάς.

Τι σημασία έχει αν αστειεύομαι.

Δύο εκατομμύρια κόσμου μπούχτισαν με όλα τα παραπάνω, βαρέθηκαν να γελούν και να κλαίουν όταν άλλοι τους βαρούν κουδούνια ή τους παίζουν μπαγλαμά και αποφάσισαν να αντιδράσουν. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε ξηλώνουν τις κάλπες στα εκλογικά κέντρα σε όλη την Ελλάδα και κατευθύνονται προς τη Βουλή. Αστυνομία και στρατός συντάσσονται με τους διαδηλωτές.

Αυτή τη φορά αστειεύομαι. Αστειεύομαι αλλά αρνούμαι να γελάσω.

Θα γελάσουμε παρέα κάποια στιγμή, να μου το θυμηθείτε. Τα πράγματα αλλάζουν. Η αλλαγή αλλάζει. Ας μην κλείσουμε τις στρόφιγγες της ελπίδας με μία ακόμη απογοήτευση. Άλλωστε, με τόσες απογοητεύσεις, πρέπει μέχρι τώρα να έχουμε εξασκηθεί.