Όλη η ιστορία της κρίσης, ποιοι την δημιούργησαν – με ονόματα – για ποιους λόγους και με ποιον τρόπο.
Η παγκόσμια συνωμοσία έρχεται στο φως.

Διήγημα δημοσιευμένο στο Λογοτεχνικό Ταξίδι

Ιστορία στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

Πρόκειται για ένα τεραστίων διαστάσεων κυκλικό τραπέζι μέσα σε ένα κτίριο πιο ψηλό από τον ομολογουμένως κοντούλη, για ουρανό πάντα, ουρανό της πόλης. Στο ρετιρέ και οι έξι καλεσμένοι του αόρατου άρχοντα, γύρω από το τραπέζι σε αιώνες προκαθορισμένες θέσεις που τώρα ανήκουν σε εκείνους και παλαιότερα στους ομοθεσίτες προκατόχους τους.

Ο Αόρατος Άρχοντας, σε περίπτωση που κάποιος δεν είναι εξοικειωμένος με τέτοιους βαρείς όρους, είναι ένας αόρατος άρχοντας. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι. Αόρατος γιατί κανείς δεν τον έχει δει ποτέ και άρχοντας γιατί κυβερνά τον κόσμο, άρα και τους αμέσως πιο σημαντικούς υπηκόους του, που καθόλου τυχαία βρίσκονται αυτή τη στιγμή γύρω από έναν τεραστίων διαστάσεων κυκλικό τραπέζι που σίγουρα κανείς δεν το σήκωσε για να το μεταφέρει εδώ. Στοίχημα ότι μια ορδή εξειδικευμένων και πλουσιοπάροχα αμειβόμενων αρχιξυλουργών ήρθαν και το συναρμολόγησαν, αφού πρώτα πήραν όρκο αιώνιας σιωπής.

Η φωνή του αόρατου άρχοντα ακούστηκε από τα μεγάφωνα του ρετιρέ, που για λόγους μυστικότητας δεν λεγόταν ρετιρέ, αλλά τεριρέ.

«Σύντροφοι, φτάσαμε τόσο ψηλά που ακόμα και αυτό το τεριρέ στο τέρμα του ουρανού μοιάζει μικρό για να στεγάσει την επιτυχία μας».

«Θέλουμε κι άλλο άρκοντα», είπε ο διευθυντής της μεγαλύτερης τράπεζας του κόσμου. Δεν μπέρδεψε τη γλώσσα του, απλά αντικατέστησε το γράμμα «χι» με το γράμμα «κάπα», για λόγους μυστικότητας και πάλι.

«Το ξέρω διευταντά», ας μην επαναλαμβανόμαστε εξηγώντας συνεχώς για ποιους λόγους μοιάζουν αυτοί οι τύποι εκεί πάνω να μιλούν κορακίστικα. Προστατεύουν ο ένας τον άλλον, τους εαυτούς τους από τους άλλους, ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν ποια μυστικά κρατούν αλλάζοντας τα ονόματα και τις προσφωνήσεις των συγκαθήμενων καρδιακών εχθρών και άσπονδων φίλων τους.

«Το ξέρω», επανέλαβε ο άρχοντας, «γι’ αυτό είσαστε, μετά από δέκα χρόνια και πάλι εδώ. Τα πράγματα είναι απλά. Τα λεφτά τελείωσαν εδώ και καιρό, αν συνεχίσουμε να εκδίδουμε χαρτονομίσματα κάποια στιγμή δεν θα έχουν καμιά αξία, οπότε, κύριε πτόεδρε της Έκωσης ξέρετε τι θα κάνετε».

«Βεβαίως και ξέρω», είπε ο πρόεδρος της Ένωσης. «Αύριο στην πρες κόνφερανς, θα μιλήσω για το δυσβάσταχτο χρέος των χωρών του Νότου, που ήρθε η ώρα να γίνει μη βιώσιμο». Έκλεισε το μάτι σε μια από τις δεκατέσσερις κάμερες που τον κοιτούσαν με απορία.

«Κύριε Ντάσαρντ Ρούπς, εσείς;», ήρθε η σειρά του Ντάσαρντ Ρούπς, του οποίο το αληθινό όνομα έμοιαζε ήδη κωδικοποιημένο.

«Βεβαίως και ξέρω, θα υποβαθμίσω την πιστοληπτική ικανότητα των χωρών του Νότου».

«Μα γιατί μόνο του Νότου;», πρόφτασε την πιο χαζή ερώτηση της βραδιάς ο διευθυντής.

«Γιατί εμείς είμαστε από το Βορρά, διευταντά, τι ερώτηση είναι αυτή;». απάντησε ο Ρούπς. «Ας γονατίσουμε πρώτα αυτούς και έπειτα βλέπουμε τι θα κάνουμε και με τις δικές μας χώρες».

«Σωστά», είπε ο διευθυντής.

Ο άρχοντας πήρε και πάλι το λόγο, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, καθώς ο λόγος, όπως σχεδόν τα πάντα στη ζωή, του δινόταν ακόμα και όταν δεν τον ζητούσε. «Κύριε πλανητάκι», από το πλανητάρχη βγαίνει αυτό, ας μην έχουμε αμφιβολία, «δώσε σαφή εντολή στον πρωθυπουργό της πρώτης χώρας του Νότου, και όπως όλοι γνωρίζουμε πιστό σου υπηρέτη στις τελετές της Στοάς της Σιμών, να πείσει τους πολίτες του ότι μόνο αν πάρει δάνειο από τον διευταντά και τον πτόεδρο της Έκωσης, θα σωθεί η χώρα του. Έπειτα, δώσε του το εγχειρίδιο «Πώς να σπείρεις τον πανικό για να περάσεις δυσβάσταχτα μέτρα εναντίον των πολιτών, χωρίς κανείς πολίτης να πειστεί ότι το κάνεις για να σώσεις τη χώρα αλλά και χωρίς κανένας να αντιδράσει και να σου χαλάσει τα σχέδια».

«Μάλιστα άρκοντα», είπε, κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι και έδωσε μια γερή δαγκανιά στο τομπάκο του.

«Κύριε Μιμιέ», ο άρχοντας συνέχιζε τις εντολές, «τα διεθνή πρακτορεία, τα περιοδικά, οι εφημερίδες, χρειάζονται ειδήσεις. Ξέρετε εσείς. Φταίνε οι λαοί, η νοοτροπία τους, η τεμπελιά τους, δεν έχουν μάθει να δουλεύουν, η τιμωρία τους είναι δίκαιη κτλ. Και απευθύνομαι σε όλους, όταν σας λέω να μην πολεμήσετε τη θρασκεία. Οι εκπρόσωποί τους είναι εξαιρετικοί αρωγοί στη δημιουργία τύψεων. Το κάνουν δυο χιλιάδες χρόνια τώρα, απλά εκείνοι προσφέρουν έπειτα τη συγχώρεση. Εμείς δε χρειάζεται να το πάμε τόσο μακριά. Έχουμε λοιπόν να κερδίσουμε πολλά αν εξυπηρετήσουμε την Εξωκκλησία με μερικές εκατοντάδες ψωροεκατομμύρια».

«Μάλιστα άρκοντα, μίλησε πρώτος ο διευθυντής, «μάλιστα άρκοντα», επανέλαβε ο πρόεδρος της Ένωσης, «μάλιστα άρκοντα» συμφώνησε ο Ντάσαρντ Ρούπς, «μάλιστα άρκοντα», αναφώνησε περιχαρής ο πλανητάρχης, σωστά το μαντέψατε, «μάλιστα άρκοντα» και ο Μιμιέ.

Ο άρχοντας δεν είχε πει την τελευταία του κουβέντα. «Σε ένα δύο χρόνια από τώρα τα κέρδη μας θα αυξηθούν πολλαπλάσια. Σε περίπτωση που αντιδράσει κάποιος λαός θα επέμβουν οι ειδικές ειρηνευτικές δυνάμεις οι οποίες στη συνέχεια θα οδηγήσουν με χειρουργικής ακρίβειας πολεμικές επιχειρήσεις στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Ήρθε η ώρα να «διορθώσουμε» τον πληθυσμό μερικών κρατών που τελευταία μας κάθονται στο λαιμό και να αναζωογονήσουμε τις εταιρίες όπλων μας…».

«Μάλιστα άρκοντα», είπε, τι άλλο θα έλεγε, ο πρόεδρος της μεγαλύτερης εταιρίας όπλων στον κόσμο, ο όπλαρος για τον άρχοντα και τους υπόλοιπους.

«Και ακούστε με όλοι. Για να πετύχει και αυτή τη φορά το σχέδιο, ο ρόλος του κυρίου Μιμιέ ίσως είναι πιο σημαντικός από όλους. Πιο σημαντικός, ακόμα και από τον δικό μου».

«Ωω», αναφώνησαν πολλοί από τους κυρίους γύρω από το τραπέζι. Μερικοί σκέφτηκαν να σκύψουν το κεφάλι ως ένδειξη υποταγής στον Μιμιέ, αλλά έπειτα φοβήθηκαν μήπως ο άρκοντας τους υπέβαλλε σε κάποια μυστική δοκιμασία.

Ο Μιμιέ, που φημιζόταν για την εξαιρετική διεισδυτικότητά του και την ικανότητα να προβλέπει πράγματα και καταστάσεις, πήρε το λόγο.

«Άρκοντα», επιτέλους, μια προσφώνηση σε αυτόν τον άρχοντα που δε συνοδεύεται από το εμετικό “μάλιστα”, «άρκοντα, το ξέρετε ότι ελέγχω απόλυτα όλα τα διεθνή πρακτορεία όσο και τις μεγαλύτερες εφημερίδες αλλά και τα μεγαλύτερα περιοδικά του κόσμου. Αν όμως είναι να αντιμετωπίσουμε πρόβλημα, αυτό θα έρθει από αλλού».

«Από πού;», ρώτησε ο άρχοντας. Και οι δεκατέσσερις κάμερες σημάδεψαν τον κύριο Μιμιέ και ζούμαραν στο πρόσωπό του.

«Το διαδίκτυο ξέρετε…, ακόμα δεν το ελέγχουμε πλήρως».

«Χαχα», κραύγασε ο άρχοντας και απευθύνθηκε στον πλανητάρχη. «Πλανητάκι, είσαι έτοιμος να κλείσεις τον δορυφόρο όταν χρειαστεί;».

«Μάλιστα άρκοντα», είπε ο πλανητάρχης αλλά αυτή τη φορά δεν το εννοούσε. Το είπε μηχανικά, όπως τόσες άλλες φορές αυτός και οι όμοιοί του απόψε το βράδυ. Και το λέμε αυτό γιατί δεν ήξερε καν ότι ένας δορυφόρος κλείνει έτσι απλά ή ότι το διαδίκτυο σχετίζεται με ένα δορυφόρο. Έγραψε στο σημειωματάριό του, σχετικά ανορθόγραφα όπως θα δείτε και οι ίδιοι «να ροτήσω που είν’ το κουμπί». Τα μηλίγγια και οι μασχάλες του προέδρου της εταιρίας όπλων ή όπλαρου, ίδρωσαν απότομα καθώς φοβήθηκε πως χωρίς το δορυφόρο τα όπλα του θα έχαναν την ευστοχία τους.

Άλλες δεύτερες σκέψεις δεν ακούσαμε, είτε επειδή δεν υπήρξαν τέτοιες, είτε επειδή έγιναν σε συχνότητες τις οποίες τα ακουστικά μας νεύρα δεν προσλαμβάνουν. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι η ιστορία που διηγηθήκαμε συνεχίζεται ως σήμερα. Προς το παρόν είναι ξεκάθαρο ποιος κερδίζει. Για πόσο ακόμα δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε κι ας μάθαμε κάποτε τις κωδικές ονομασίες όλων όσοι έβαλαν τον πλανήτη σε αυτήν την διαρκή περιπέτεια.

Το πόσο θα κρατήσει και πού θα καταλήξει είναι κωδικοποιημένες πληροφορίες που τις φυλάνε οι λαοί ανάμεσα στις ακόμα καλά κρυμμένες προθέσεις τους.