– άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα πόλης Monitor, 2011

– στήλη Το ΝηΣί του ανθρώπου

Δε θέλω να έχω ιδιότητα βρε παιδάκι μου. Τι δηλαδή, όσο μεγαλύτερο ειδικό βάρος η ιδιότητά σου, τόσο πιο βαρυσήμαντος ο λόγος σου; Έπαψε το μέγεθος να μετρά και το γυρίσαμε στο βάρος;

Να πιστέψω δηλαδή ότι εμείς έχουμε περισσότερη ανάγκη να ακουστούμε από τον χωρίς κοινωνικά επιβαλλόμενη ιδιότητα ρακοσυλλέκτη στον παλιό Πόρο, στο παγκάκι πίσω από τον Άι Γιώργη;

Θα μου πεις, δεν κάναμε και καμιά επανάσταση εμείς για να ακουστούμε. Μπα. Στα άρθρα, στα facebook-ικά σχόλια και στις ενδοοικογενειακές αναλύσεις έχουμε μείνει ακόμα.

Εκείνος ο ρακοσυλλέκτης στον παλιό Πόρο, όμως, στο παγκάκι πίσω από τον Άι Γιώργη, ούτε οικογένεια για σοβαρές αναλύσεις, ούτε facebook για έξυπνα σχόλια, ούτε Monitor για λογοπαιγνιακά άρθρα.

Έτυχε, λοιπόν, να περνώ παραμονή Πρωτοχρονιάς από τα λημέρια του. Σημασία δεν του έδωσα καμιά. Τι σημασία να του δώσω αφού δεν έχει ιδιότητα κοινωνικά αποδεκτή, προσφορά αξιόλογη από την ηθική τάξη που επιβάλλει τους κανόνες και βαφτίζει καλό το καλό και κακό το κακό.

Σημασία δεν του ‘δωσα καμιά. Θα πρέπει όμως, αυτή η «παρένθεση» της ευνομούμενης ηθικής τάξης, να εγγράφηκε με κάποιο τρόπο στο υποσυνείδητό μου -αυτόν τον μυστικιστή αρχειοθέτη του κόσμου της νόησης – και χωρίς να το περιμένω αναδύθηκε στον αφρό του συνειδητού όταν τίποτα δεν έπρεπε να με προβληματίζει. Πριν κάτι μέρες, λίγο πριν το ρολόι χτυπήσει δώδεκα και όλοι, με ένα ποτήρι Moet στο χέρι – η ειρωνεία του παράδοξου –  αρχίσουν να εύχονται: «Ευτυχισμένο το 2012, γιατί το ’11 το χάσαμε», «Happy new NEXT year» και άλλα τέτοια πνευματώδη.

Εκείνος ο ρακένδυτος τύπος, μίλησε μέσα στο κεφάλι μου (για την ακρίβεια στα μέσα αυτιά) με φωνή βραχνή και διάθεση περιπαιχτική. Να τι είπε:

«Φίλε μου, μη λυπάσαι για μένα. Εγώ έχω καλύψει τις ανάγκες μου όλες γιατί οι ανάγκες μου είναι λίγες. Ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς, μια κουβέρτα και ένα παγκάκι είναι ό,τι χρειάζομαι. Όλη τη μέρα περιπλανιέμαι, ταξιδεύω όταν βαριέμαι ή όταν κάνει πολύ κρύο, δεν πληρώνω καμιά διεφθαρμένη κοινωνία, δε μολύνω το φυσικό μου περιβάλλον – μάλιστα βοηθώ και στη διαδικασία ανακύκλωσης – δε κοιτώ να ανέλθω στην κοινωνική πυραμίδα, να αποκτήσω ιδιότητα για να έχω λόγο, καρέκλα και εξουσία.

Με τα μόνα στοιχειά που έχω να παλέψω είναι αυτά της φύσης. Δεν είμαι λιγότερο έξυπνος από εσένα, για να ζει κανείς σαν την αφεντιά μου πρέπει να είναι τουλάχιστον φιλοσοφημένος. Εσύ πάλι δουλεύεις, δουλεύεις, δουλεύεις για να καταναλώνεις ό,τι παράγουν αυτοί που σε βάλαν να δουλεύεις για λογαριασμό τους. Να ξέρεις ότι ο τόνος της πολλής δουλειάς, της δουλειάς που δεν έχεις επιλέξει, πάντα στο τέλος τα βάζει με το άλφα και τα φτιάχνει με το γιώτα της. Η Δουλειά, της δουλείας, τη δουλεία, ω δουλειά. Να πως κλίνεται το ουσιαστικό δουλειά.

Δεν τον θέλω τον οίκτο σου γιατί δεν έχω τι να τον κάνω. Στον επιστέφω γιατί τον έχεις πιο πολύ ανάγκη. Σου εύχομαι τη νέα χρονιά, που για μένα είναι το 2011 γιατί κρίση δε μ’ έπιασε ούτε θα με πιάσει ποτέ – βλέπεις δεν τα πάω καλά με την πολυτέλεια για να φοβάμαι μήπως μου τη στερήσει κανείς – να μη ξεχάσεις να ζήσεις. Να βρεις μια δική σου κουβέρτα, ένα σάντουιτς, ένα παγκάκι, τα δικά σου πολύτιμα αγαθά και να τα αποκτήσεις. Καλή χρονιά φίλε μου και μη ξεχνάς ότι δεν είμαι παρένθεση, είμαι ουσιαστικό, δηλαδή άνθρωπος, ουσιαστικός σαν άνθρωπος, απαραίτητος σαν παρένθεση».

Έχουν περάσει καμιά δεκαπενταριά μέρες από την Πρωτοχρονιά, ο ρακοσυλλέκτης του Παλιού Πόρου δε μιλά πια, αλλά εγώ ακόμα τον ακούω μέσα στο κεφάλι μου.

Βλέπετε, οι ιδέες κάνουν θόρυβο όταν σμιλεύονται από την αρχή.