– διήγημα δημοσιευμένο στην εφημερίδα πόλης Monitor, 2011

– στήλη Το ΝηΣί του ανθρώπου

Κρίση δεν υπάρχει, οι άνθρωποι ευημερούν κι η δημοκρατία θριαμβεύει. Παράλληλη πραγματικότητα περιγράφω, ό,τι θέλω λέω.

Η μόδα του Ηρακλείου ταξιδεύει γρήγορα. Η Αθήνα είναι ήδη πνιγμένη στα κομφετί και μόλις χθες αποφασίστηκε να κλείσει η Πατησίων και να χρησιμοποιείται, 355 μέρες το χρόνο, αποκλειστικά από καρναβαλικές ομάδες. Η Νέα Υόρκη ακολουθεί κατά πόδας την ελληνική μόδα, κλείνει το Χρηματιστήριο Αξιών το οποίο πια φιλοξενεί, μόνο εκθέσεις τέχνης με θέμα τις απόκριες.

Το σύμπαν αποκλίνει από την πορεία του και η παράλληλη πραγματικότητα γίνεται καθολικό παγκόσμιο φαινόμενο. Οι απόκριες δεν είναι πια γιορτή, αλλά καθημερινότητα και οι άνθρωποι βγάζουν τις μάσκες, μόνο δέκα μέρες το χρόνο. Τότε γυρίζουν στις δουλειές τους, κατσουφιάζουν, πεινάνε, θυμώνουν, ψηφίζουν, πληρώνουν, χαλιούνται με λίγα λόγια, για να έχουν λόγο να επιστρέψουν στην ατέλειωτη όσο και παράλληλη, πραγματικότητα του γέλιου και της χαράς.

Επιστρέφουν και αρχίζουν τις προετοιμασίες. Ράβουν στολές, φτιάχνουν μάσκες και ξεχύνονται και πάλι στους δρόμους. Ντύνονται φτωχοί και κάνουν ότι πεινάνε, πολιτικοί και κάνουν ότι κλέβουν, επιχειρηματίες και κάνουν ότι ξεπλένουν χρήματα, βάζοντάς τα κάτω από τη βρύση. Και να σου τα γέλια. Και να σου οι αγκαλιές και τα φιλιά. Μη ξεχνάμε ότι τίποτα από αυτά δεν είναι αλήθεια. Έτσι το κάνουν.

Ντύνονται διαδηλωτές και κάνουν ότι διεκδικούν, καναπεδάκηδες και κάνουν ότι βλέπουν τηλεόραση, εγκληματίες και κάνουν ότι σκοτώνουν, αστυνομικοί και κάνουν ότι συλλαμβάνουν, κληρικοί και κάνουν ότι πιστεύουν, δικαστές και προσποιούνται τους δίκαιους, υπάλληλοι και κάνουν ότι δουλεύουν, πολιτικοί και κάνουν ό,τι θέλουν. Και να σου τα γέλια. Και να σου οι αγκαλιές και τα φιλιά. Μη ξεχνάμε ότι τίποτα από αυτά δεν είναι αλήθεια. Έτσι το κάνουν.

Στην 355^η μέρα, οι άνθρωποι βγάζουν τις μάσκες και γίνονται και πάλι ο εαυτός τους. Οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει ποιοι ήταν ακριβώς και συνεχίζουν να κάνουν ό,τι και πριν, αυτή τη φορά δίχως μάσκες. Μόνο που δε γελάνε πια, δεν αγκαλιάζονται και δε φιλιούνται. Γιατί αυτή φορά, ό,τι κάνουν, το παίρνουν στα σοβαρά.

Ευτυχώς οι δέκα μέρες περνάνε γρήγορα, οι μάσκες μπαίνουν και πάλι, τα γέλια επιστρέφουν, τα φιλιά δίνουν και παίρνουν, η χαρά τελειωμό δεν έχει.

Το Ηράκλειο ανακηρύσσεται και επίσημα πολιτιστική πρωτεύουσα του σύμπαντος. Αιτήσεις αδελφοποίησης φτάνουν από κάθε γωνιά της Γης. Βρέθηκε επιτέλους ζωή στον Άρη. Η αίτηση των Αρειανών καθυστερεί γιατί βρίσκονται ακόμα σε μικροβιακή μορφή.

Οι δρόμοι όλης της Γης έχουν γεμίσει κόσμο, όλοι παίζουν και γελάνε, κανείς δεν προβληματίζεται, δεν ανησυχεί, ένα μεγάλο παιχνίδι έχει γίνει η ζωή, κανείς δε φοβάται, δε χτυπά, δε πληγώνεται στ’ αλήθεια. Αφού όλα τα κάνουν στα ψέματα.

Ένα αγόρι στα δεκατρία με σκισμένα τζιν και όρθια μαλλιά, βρίσκεται στην πλατεία Ελευθερίας. Παίζει, χοροπηδά και πασίχαρης φωνάζει «Τι ωραία! Είμαστε όλοι Καρνάβαλοι!».

Ξαφνικά, οι φωνές σιγούν, τα παιχνίδια τελειώνουν. Όλοι συνειδητοποιούν ότι ζουν ένα ψέμα, η παράλληλη πραγματικότητα αποκλίνει και πάλι της πορείας της, γίνεται τέμνουσα, μέχρι που γκρεμίζεται σε μια τρύπα του σύμπαντος. Οι άνθρωποι βγάζουν τις μάσκες και τις πετάνε στα σκουπίδια, γκρεμίζουν τα ροπαλόφωτα, βάφουν τους τοίχους με πλαστικό χρώμα, τα κομφετί απαγορεύονται, οι στολές καίγονται, τα χρηματιστήρια ανοίγουν, οι καρναβαλικές ομάδες διαλύονται.

Το καρναβάλι που λέγεται ζωή, έχει μόλις ξεκινήσει.