– άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα πόλης Monitor, 2011

– στήλη Το ΝηΣί του ανθρώπου

Ήθελα, λέει, μια φορά να γράψω για τα όμορφα, τα υπέροχα, τα καταπληκτικά. Βαρέθηκα, λέει, τα άσχημα, τα μαύρα, τα αποπνικτικά.

Υπάρχει κι άλλη Ελλάδα. Υπάρχει κι άλλο Ηράκλειο. Μια βόλτα πάνω στα τείχη της πόλης, αρκεί για να καταλάβει κανείς ότι η πόλη έχει αξιοποιήσει κάτι από τον πλούτο της.

Στην παραλιακή, εκεί να δεις πλούτο. Απέναντι από το γνωστό πολυχώρο, πολυκατάστημα, πολυκινηματογράφο, υπάρχει υπαίθριο γυμναστήριο. Χώρος για παιδιά με παιχνίδια αληθινά και ελαστικό πάτωμα για να μη χτυπάνε.

Τα μέχρι πρότινος διάσπαρτα κομμάτια του παζλ που λέγεται παραλία Ηρακλείου, μέχρι το μουσείο Φυσικής Ιστορίας, αρχίζουν να συνδέονται, να παίρνουν μορφή, να βγάζουν νόημα. Και από εκεί, μέχρι το Παγκρήτιο στάδιο, εκατοντάδες μέτρα υπό κατασκευή, με προδιαγραφές για πράσινο, που αν φυτευτούν σωστά (με κάτι άλλο πέρα από Φοίνικες, please, βαρέθηκα, έπληξα, κουράστηκα) θα πονέσουν τα μάτια μας ομορφιά.

Και μετά βλέπεις δράση, κίνηση, κόσμο που ξέρει γιατί βγαίνει. Κάθε λίγο και λιγάκι θέατρα, εκθέσεις, συναυλίες. Άλλαξε γενιά το Ηράκλειο, ο κόσμος σηκώνεται από τις θέσεις του στα live και χορεύει, οι καλλιτέχνες από την Αθήνα ζητάνε να κατέβουν.

Η Μόνικα έλεγε με ενθουσιασμό ότι στο Ηράκλειο έκανε ένα από τα καλύτερά της live. Προχθές διάβασα στα χείλη του κοντραμπασίστα, την ώρα του ατέλειωτου χειροκροτήματος, να λέει στον Μαραβέγιας: «Εγώ μαλ… δε φεύγω απόψε από δω».

Ήθελα, λέει, μια φορά να γράψω για τα όμορφα, τα υπέροχα, τα καταπληκτικά. Βαρέθηκα, λέει, τα άσχημα, τα μαύρα, τα αποπνικτικά. Και τότε οι Αθηναίοι κατέβηκαν στους δρόμους, μαζεύτηκαν στη Βουλή, γιούχαραν τους πολιτικούς, τους κλέφτες, τους δοσίλογους. Φώναζαν στους αστυνομικούς: «Γιατί τους προστατεύετε ρε; Κι εσείς 700 ευρώ παίρνετε».

Και τότε, δεν ήθελα πια να γράφω για τα όμορφα, τα υπέροχα, τα καταπληκτικά.

Τη δεκαετία του ’90, έφηβοι κι αλλοπαρμένοι, διαβάζαμε στρατευμένη ποίηση, ακούγαμε επαναστατικά τραγούδια και γκρινιάζαμε: «Η εποχή μας δεν είναι ηρωική. Γι’ αυτό δεν γράφονται πλέον τέτοια τραγούδια, τέτοια ποιήματα».

Τέρμα οι δικαιολογίες. Η μεταπολίτευση ωχριά μπροστά στο σήμερα. Το σήμερα ζητά νέους ήρωες, για μια επανάσταση ενάντια στη χειρότερη μορφή δημοκρατίας από την αρχαία Ελλάδα. Δικτατορική υποταγή κι εκμετάλλευση, με την κατάλληλη δημοκρατική πρόφαση. Αυτό ζούμε σήμερα κι αναζητούμε σύγχρονους ήρωες να βγουν μπροστά, σημαιοκράτορες. Όσο μένουν εκείνοι όρθιοι, μένει όρθια και η ιδέα της αλλαγής.

Για να μείνουν όρθιοι, πρέπει πρώτα να φανερωθούν. Για ένα πράγμα μόνο τους παρακαλώ. Όταν σε 10, σε 20, 30 χρόνια, γιάνουν οι πληγές τους, όταν φύγει το βράχνιασμα από τις φωνές τους, μη μοιάσουν στους ήρωες της χούντας, κάποιους από τους οποίους ακόμα προσπαθούμε να ξεκολλήσουμε από τις υπουργικές τους θέσεις.

Δεν θα τους το συγχωρήσουν τα παιδιά μας, όπως εμείς σήμερα, δεν συγχωρούμε τους βολεμένους «ήρωες» του χθες. Εμείς, εμείς, εμείς. Τα δικά τους παιδιά.