Αν κάποιος βάλει τυχαία λέξεις στη σειρά μπορεί να φτιάξει, θεωρητικά πάντα, το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου. Η πιθανότητα είναι απειροελάχιστη αλλά υπαρκτή. Αν επιλέξει ποιες λέξεις θα μπουν στη σειρά, τότε το πολύ πολύ να φτιάξει ένα καλό βιβλίο.

Αυτό που σίγουρα θα έχει καταφέρει είναι να φτιάξει ένα σχήμα από λέξεις, που ίσως να είναι πιο σημαντικό από το όποιο νόημα κουβαλά η κάθε λέξη, αλλά και όλες μαζί ως σύνολο.

Από τις παραπάνω σκέψεις/λέξεις μου ήρθε ένα άγριο ξημέρωμα η ιδέα για την πρώτη Λεξήμα (προέρχεται από τη «λέξη» και το «σχήμα», όπου λέξη>σχήμα, συνεπάγεται Λεξήμα=θηλυκό) με τον τίτλο «Ο Σίβας δεν είναι δολοφόνος».

Στη Λεξήμα οι λέξεις δεν έχουν μόνο νόημα αλλά δημιουργούν σχήματα. Αυτός είναι ο λόγος που παραλείπονται τα σημεία στίξης. Γιατί αφαιρούν κάτι από την δυναμική των λέξεων φυλακίζοντάς τις ανάμεσα σε κόμματα, παύλες και θαυμαστικά και αλλοιώνουν την αισθητική του σχήματος. Το σχήμα και η απουσία σημείων στίξης, αποτελεί μια πρόταση απεικόνισης πεζού κειμένου που ξεφεύγει από τον παραδοσιακό τρόπο απόδοσής του.

Κάθε Λεξήμα αποτελεί ένα παιχνίδι λέξεων. Κρύβει στα γράμματά της την απάντηση σε ένα αίνιγμα που μοιάζει με διήγημα ή σε ένα διήγημα που μοιάζει με αίνιγμα.

Αναζητήστε την