Σε δύο πράγματα αρέσκονται οι πολιτικοί. Να μην φταίνε ποτέ και να κρύβουν την αλήθεια. Θα μου πείτε και να κλέβουν και να χαμογελάνε σαν χαζοί/ες και να προδίδουν και να καταστρέφουν λαούς και συνειδήσεις, αλλά μένω στα δύο γιατί ως αριθμός ήταν πάντα πιο πιασάρικος (δύο εραστές, δύο το δίλημμα, δύο πόρτες έχει η ζωή κτλ).

Να μην φταίνε ποτέ και να κρύβουν την αλήθεια λοιπόν. Να κρύβουν την αλήθεια για να μην φταίνε. Κι όταν αυτή αποκαλύπτεται να λένε πως δεν ήξεραν, γι’ αυτό και δε φταίνε.

Και μετά την αποκάλυψή της φυσικά, δεν κάνουν απολύτως τίποτα για την αποκατάσταση, όχι πια της αλήθειας, αυτή υποτίθεται αποκαταστάθηκε, αλλά της αταξίας που επέφερε η χρόνια απόκρυψή της.

Όχι, εκείνοι από το να αποκαταστήσουν την αλήθεια, προτιμούν να μην φταίνε.

Δεν τους έχει πει κανείς ότι αυτό είναι ιδίωμα κατώτερων όντων;

Σχετικότατη σκέψη από τον άνθρωπο στο ΝηΣί:

Όταν οι πολιτικοί λένε ότι μιλούν τη γλώσσα της αλήθειας σκέφτομαι: Ποτέ η αλήθεια δεν ήταν τόσο ψεύτικη.