Και μέσα από την ένωσή μας να προκύπτει το πρόσωπο του έρωτα. Παίρνει σχήμα, παίρνει σώμα, παίρνει φτερά και πετά ανάμεσά μας.

Τη μορφή ενός παιδιού διακρίνουμε κι οι δυο, που μεγαλώνει κάθε στιγμή και γιγαντώνεται μπροστά μας. Μικρός θεός που ξεπερνά τους δημιουργούς του, τους σκιάζει χωρίς να τους πονά, τους κρύβει, χωρίς να τους ξεχνά. Δε διακρινόμαστε πια γιατί δεν είμαστε αντίκρυ ο εις στον άλλο, μα μέσα στο παιδί που κουτουλά απρόσεκτα το ταβάνι τ’ ουρανού και λέει:

«Το ταβάνι που μου χτίσανε για σύνορο, δε μου φτάνει. Έχει κι άλλο ουρανό πατέρα. Έχει κι άλλο».