– διήγημα δημοσιευμένο στην εφημερίδα πόλης Monitor, 2010

– στήλη Το ΝηΣί του ανθρώπου

Δυο μήνες πριν. Πανεπιστήμιο Κρήτης. Βραδιά τάνγκο. Διοργάνωση, χορευτική ομάδα Πανεπιστήμιου Κρήτης.

Είχε ακούσει ότι οι βραδιές tango στο Ηράκλειο είναι βγαλμένες από μια άλλη εποχή. Ζευγάρια αγκαλιάζονται δένοντας με χέρια και σώμα έναν άλυτο κόμπο, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται κι ο χορός αρχίζει.

–         Χορεύετε παρακαλώ;

–         Ευχαρίστως, αλλά, ξέρετε, σήμερα έκανα το πρώτο μου μάθημα.

–         Επιμένω.

Το αριστερό του χέρι συνάντησε το δεξί της, τα σώματά τους ενώθηκαν ιεροτελεστικά, σε μια στάση που σε οποιαδήποτε άλλη συνθήκη θα φάνταζε ερωτικό κάλεσμα.

Εκείνη έκλεισε τα μάτια. Ήταν σαν να περίμενε να τελειώσει ο χορός για να αντικρίσει για πρώτη φορά τον κόσμο. Της μάθαινε να περπατά με δανεικά βήματα, τα δικά του, και ένιωθε πως αυτά είναι τα μόνα βήματα που αξίζει κανείς να παίρνει στα σοβαρά. Μόνο η όσφρησή της λειτουργούσε, σαν να ήταν τόσα χρόνια τυφλή, κωφή κι είχε αναγκαστεί να γυμνάσει τους οσφρητικούς αδένες της για να έχει έναν πρωτογενή μηχανισμό αντίληψης του κόσμου. Τώρα καθοδηγούνταν από μια έκτη αίσθηση, που ενεργοποιούνταν από ένα μόνο άρωμα. Το δικό του.

Εκείνος φανταζόταν τη γυναίκα να ξυπνά δίπλα του, να χαϊδεύει τα μαλλιά του, να κάνουν κοινά όνειρα. Είχε χωρίς άλλα λογικά κριτήρια – δεν τα είχε ανάγκη – επιλέξει την ντάμα του στο tango της ζωής.

Η μουσική σταμάτησε, τα σώματα απομακρύνθηκαν. Ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα προσγείωσε φαντασίες κι ενοράσεις, κατατάσσοντάς τις στην κατηγορία του μη γενόμενου, εκεί που ανήκουν οι πλειοψηφία των φαντασιώσεων κι ενοράσεων. Έμεινε μόνο η μυρωδιά του ενσφηνωμένη στο μυαλό της γυναίκας κι η ελπίδα μιας επόμενης συνάντησης σε αυτό του άνδρα.

Από τότε εκείνος πήγαινε σε όλες τις milonga του Ηρακλείου και εκείνη φοβόταν να πάει σε οποιαδήποτε. Ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να αγγίξει άλλον καβαλιέρο. Δεν τολμούσε όμως να αναζητήσει αυτό που φοβόταν.

Δυο μήνες μετά. Πύλη Παντοκράτορα. Βραδιά τάνγκο. Διοργάνωση, Tangoneon.

Όταν πίστεψε ότι είχε ξεπεράσει τον άνδρα, αποφάσισε να βγει. Για πρώτη φορά ένιωσε έτοιμη να χορέψει με άλλον άνδρα.

«Χορεύετε παρακαλώ;», άκουσε μια φωνή να την καλεί στο παρόν. Της θύμισε κάτι απροσδιόριστο, σαν ανάμνηση από μια προηγούμενη ζωή, κάτι σαν μήνυμα από το μέλλον που την προετοίμαζε για όσα θα ζήσει σε μια επόμενη.

Έχουν περάσει περίπου δύο χρόνια από εκείνη τη νύχτα και όποτε εξιστορούν τον τρόπο που γνωρίστηκαν, η γυναίκα παίρνει πάντα πρώτη το λόγο:

 «Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση, εκτός από τη μυρωδιά του, είναι ότι και τις δυο φορές που μου ζήτησε να χορέψουμε, μου μίλησε στον πληθυντικό».