Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που μπορεί να κάνει κανείς στον εαυτό του είναι να αφεθεί ολοκληρωτικά στην πιθανότητα της μεταθανάτιας ζωής. Φυσικά δεν απαγορεύεται να πιστεύει κάποιος στον Παράδεισο ή στην αιώνια ζωή, αλλά όποιος ζει για να ζήσει αιώνια, δε ζει, φυτοζωεί.

Η υπόσχεση ενός παντοτινού “αύριο” κάμπτει την ανάγκη να ζήσουμε το προσωρινό “σήμερα”.

Και καλά να μας κάτσει αυτό το ΠαντΑύριο. Αν είναι μούφα, τι γίνεται;

Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος το «ίσως κάποτε» να μην γίνει ποτέ «αύριο» και το πιο σπουδαίο:

Το παρελθόν δεν υπάρχει πια, το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα. Τι μας μένει;

(δημόσια δηλώνω ότι θα αποκηρύξω το παρόν κείμενο μόλις ένας αθάνατος νεκρός επιστρέψει από το υπερπέραν, με επισκεφτεί και με διαβεβαιώσει, πρώτον ότι αιώνια ζωή υπάρχει και δεύτερον ότι είναι όμορφη σαν την θνητή – τουλάχιστον)