Μέχρι τώρα ήξερα το νόμο του Μέρφυ. Δυο ουρές μπροστά στο γκισέ, διαλέγεις αυτήν που έχει λιγότερο κόσμο αλλά κολλάει ανεξήγητα και τελειώνεις μετά τον τελευταίο της υποτίθεται μεγάλης ουράς. Ή, όταν πέφτει το ψωμί προσγειώνεται πάντα με τη μερέντα στο έδαφος. Το γιατί, το ξέρει μόνο ο Μέρφυ αλλά δεν είναι τριγύρω να μας το αποκαλύψει.

Τώρα έμαθα το νόμο του Μπέμπη. Ενώ κοιμάται ήρεμος, ρίχνει μια τσιρίδα μόλις το τραπέζι είναι έτοιμο, τη στιγμή που έχεις κλείσει τα βλέφαρα ή την πόρτα της τουαλέτας.

Μόλις μεγαλώσει θα τον ρωτήσω γιατί.