Όταν έρχεται ένας μαθητής με σύνδρομο down, σου δείχνει το στόχο που ζωγράφισε και σου λέει “σ’ ευχαριστώ μου άρεσε πολύ” τι άλλο να ζητήσεις;

Όταν μια μαθήτρια με μεγάλες δυσκολίες σε διάφορα θέματα έρχεται και λέει “με συγκινήσατε κύριε. Ήμουνα έτοιμη να κλάψω” τι άλλο να ζητήσεις; Όταν ένα παιδί που δείχνει έντονη επιθετικότητα λέει “θα προσπαθήσω να μην χτυπάω τόσο” τι άλλο να ζητήσεις;

Τα τελευταία 5 χρόνια έχω απευθυνθεί μέσα από σεμινάρια και ομιλίες σε πάνω από 15.000 ανθρώπους. Αυτή η εμπειρία με αυτά τα 50, 60 παιδιά δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα από όσα έχω ζήσει.

Έχω γνωρίσει σπουδαίους μέντορες στο εξωτερικό, έχω παρακολουθήσει μεγάλα σεμινάρια στην Αμερική και στην Ευρώπη, η έμπνευση που έλαβα από αυτά τα παιδιά και τους καθηγητές τους στο Ειδικό Γυμνάσιο Ηρακλείου δεν μπόρεσε κανένας να μου τη δώσει.

Οι καθηγητές αυτοί είναι υπερήρωες. Και αυτά τα παιδιά υπερηρωάκια.

Είδα και άκουσα ιστορίες για παιδιά που δεν μπορούν να ελέγξουν τον εαυτό τους και επιτίθενται σε καθηγητές και σε άλλους μαθητές. Για παιδιά με αυτοκτονικές τάσεις, με νοητικές δυσκολίες, αναπηρίες. Και συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά πως:

Επιτυχία δεν είναι να πας από τα 1000 ευρώ στα 2000 ή από τα 100.000 στο 1.000.000 (καλό και αυτό αλλά δεν αρκεί).