διήγημα δημοσιευμένο στο περιοδικό Chimeres, 2012 www.chimeres.info

«Είναι τόσο ανόητος», είπε το κλειδί του αυτοκινήτου στο κλειδί της εξώπορτας. «Κάθε φορά που μας ψάχνει, νομίζει ότι δεν θυμάται πού μας έχει βάλει. Φαντάζεσαι να μάθαινε ότι ένα κλειδί της δικής μου μάρκας, παραμένει ακίνητο μόνο όταν βρίσκεται στο οπτικό πεδίο ενός ανθρώπου;».
Το κλειδί τεντώθηκε να αναδείξει την πολυτελή καταγωγή του, δηλαδή τα τρία κεφαλαία γράμματα στην πλαστική λαβή του. Το Β λόγω εκτοπίσματος δεν άφηνε πολύ χώρο στο Μ και στο W, αλλά το μήνυμά τους ήταν αρκετά ξεκάθαρο για ανθρώπους και κλειδιά.
Το κλειδί της εξώπορτας συμφώνησε σιωπηρά.
Το πιο μικρό κλειδάκι του μπρελόκ, μισοσκουριασμένο και ξεχασμένο ακόμα και από την πόρτα που ανοίγει, αν και κρατιόταν για αρκετή ώρα, λύγισε τελικά.
Κυριολεκτικά.
Να τι είπε:
«Να μιλάτε καλύτερα για το αφεντικό. Χωρίς αυτόν θα καταντούσατε άχρηστα αντικείμενα».
«Σαν εσένα;», του πρόφτασε κουνάμενο συνάμενο το κλειδί του αυτοκινήτου.
«Βρε άντε σπάσου», απάντησε το μικρό κλειδάκι.
«Σιγά μη στραβοανοίξεις μωρή σκουριάστρο», συνέχισε το πολυτελές κλειδί τις προσβολές.
«Ό,τι και να λες ηλίθιο, να ξέρεις ότι από το ίδιο μπρελόκ κρεμόμαστε όλοι. Τι νομίζεις δηλαδή, ότι εσύ είσαι λιγότερο αλυσοδεμένο από εμένα;».
Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε μια ανθρώπινη φωνή από το μέσα δωμάτιο.
«Πού στο διάολο έβαλα πάλι τα κλειδιά μου;».