“Δεν κάνει να βλέπουμε τόσο πολύ τηλεόραση”, λέω χθες στην πεντάχρονη ανιψιά μου και περιμένω μια κλασσική για την ηλικία της απάντηση τύπου, “κάνει, δε με νοιάζει, εγώ θέλω” κτλ.

Τουναντίον, με κοιτά διερευνητικά και αμολάει το φοβερό, “Ε τότε γιατί υπάρχει;”

“Έλα ντε” αναρωτήθηκα, αφού συνήλθα από την τάπα. Κι ύστερα αναρωτήθηκα πάλι “Έλα ντε”. Αναρωτήθηκα και τρίτη φορά. Δε σας λέω τι.