Σε μια διαπραγμάτευση οικονομικού χαρακτήρα, ακόμα και ο πιο ανίδεος γνωρίζει ότι ξεκινάς την τιμή σου από ψηλά για να σου ζητήσει ο άλλος να κατέβεις.

Εσύ κάνεις το δύσκολο, εκείνος επιμένει, εσύ κάνεις κι άλλο τον δύσκολο, αυτός επιμένει κι άλλο, τελικά υποκύπτεις με πόνο ψυχής πετώντας ένα δακρύβρεχτο «το κάνω μόνο επειδή είσαι εσύ» και τελικά εκείνος νιώθει ότι σε έκλεψε κιόλας.

Τελικά φεύγεις με την τιμή που ήθελες γελώντας μέχρι δακρύων με την αδαημοσύνη μερικών ανθρώπων.

Ακριβώς το ίδιο κάνουν οι πολιτικοί αλλά ανάποδα. Μας απειλούν με θάνατο και έπειτα μας χαρίζουν μισή ανάσα. Εμείς ανασαίνουμε με δυσκολία αλλά ανασαίνουμε. Δεν αντιδράμε γιατί σκεφτόμαστε ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι αυτό που τελικά θα γίνουν. Χειρότερα. Και γιατί είμαστε ζώα (συγνώμη αυτό μου ξέφυγε – το συγνώμη πάει στα ζώα).

Στο τέλος να δεις που θα πούμε και ευχαριστώ.