Ο τρόπος που κάνεις οτιδήποτε είναι ο τρόπος που κάνεις τα πάντα.

Αλήθεια πώς σας φαίνονται οι συζητήσεις κάποιων συγκεκριμένων πολιτικών σε αυτή την κρίσιμη περίοδο για την Ελλάδα; Ο ένας εξαπολύει στον άλλο τραγικές κατηγορίες και το χειρότερο, κανείς δεν αφήνει κανέναν να μιλήσει. Θεωρούν πως οτιδήποτε λέγεται, με άλλη απ’ τη δική τους γλώσσα, είναι μακριά απ’ την ουσία του θέματος ή εντελώς εσφαλμένο, ανάξιο αναφοράς.

Δεν ακούνε τι λέει ο συνομιλητής τους, τον οποίο θεωρούν πρόσχημα για έκθεση των δικών τους ιδεών και δεν χάνουν ευκαιρία διακόπτοντάς τον ή μη αφήνοντάς τον να μιλήσει να δείξουν χωρίς ίχνος ντροπής την παντελή έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού προς το πρόσωπό του. Κάποιοι, οι δήθεν πιο ευγενικοί, προσποιούνται ότι ακούνε (όταν δεν ανακατεύουν τα χαρτιά τους) όχι για να απαντήσουν αλλά για να εκφράσουν αυτό που έχουν στο μυαλό τους.

Δε ζήτησε κανείς να κάνουν αναπαράσταση των ομηρικών διαλόγων ακούγοντας ευλαβικά το συνομιλητή τους να εξαπολύει ύβρεις για ώρες απαντώντας όταν έρθει η σειρά τους, αλλά εδώ πρόκειται για το άλλο άκρο. Μονόλογοι χωρίς ίχνος ουσίας και παραγόμενου αποτελέσματος. Δεν υπάρχει “προϊόν” στη συζήτηση. Δεν κερδίζουν από αυτή, ούτε οι συνομιλητές, ούτε οι θεατές. Μάλλον κερδίζουν. Έναν ταραγμένο ψυχισμό και μια φοβιστική διάθεση. Τι χάνουν, κυρίως οι θεατές; Χρόνο από της ζωή τους.

Θυμός, οργή, νεύρα, στο ζενίθ. Ένα σχεδόν ζωώδες ένστικτο αναδύεται το οποίο ούτε καν προσπαθούν να τιθασεύσουν.

Πρώτη παρατήρηση:

Η καταδυνάστευση του ενστίκτου είναι κανιβαλισμός. Η διαχείριση όμως του ενστίκτου είναι πολιτισμός.

Δεύτερη παρατήρηση:

Όταν δεν ακούς αλλά μόνο μιλάς, μαθαίνεις. Μόνο που μαθαίνεις αυτά που ήδη ξέρεις.

Τρίτη παρατήρηση:

Η οργή είναι απεγνωσμένη ανάγκη του ανθρώπου να ικανοποιήσει το αίσθημα σπουδαιότητάς του. Δε δείχνει δύναμη. Δείχνει αδυναμία. Προδίδει το μεγαλύτερο φόβο του. Ότι δεν αγαπιέται αρκετά από τους άλλους.

Τέταρτη παρατήρηση:

Ο τρόπος που κάνεις οτιδήποτε είναι ο τρόπος που κάνεις τα πάντα.

Τι σημαίνει το τελευταίο; Αν φέρεσαι λάθος στο σπίτι και σωστά στο γραφείο, σύντομα θα φερθείς λάθος στο γραφείο, εκτός κι αν πρώτα επιλέξεις να φερθείς σωστά και στο σπίτι.

Αν είναι το αυτοκίνητό σου λερωμένο, πιθανότατα θα είναι και το σπίτι σου ή το γραφείο σου.

Αν ένας πολιτικός δε σέβεται το συνομιλητή του, το πιθανότερο είναι να μη σεβαστεί ούτε εσένα;

Κάποιος θα μπορούσε να πει: “Οι συζητήσεις των πολιτικών είναι ένα μικρό πταίσμα σε σχέση με τα πραγματικά προβλήματα της χώρας”.

Ό,τι μοιάζει μικρό δεν πρέπει να υποτιμάται. Άλλωστε δεν υπάρχει τίποτα μεγάλο που να μην ξεκίνησε από τόσο δα.

Και ότι:

Πολλά και μικρά πράγματα κάνουν σπουδαία πράγματα. 

Πολλά και μικρά προβληματικά πράγματα κάνουν φυσικά ένα μεγάλο πρόβλημα. Βάλτε στη θέση του “προβλήματος” τη χώρα και στη θέση του “μικρού” τον τρόπο που επικοινωνούν μεταξύ τους αρκετοί από τους εκλεγμένους άρχοντες.

Μια ακόμα, λογική ερώτηση:

Πώς μπορώ να εμπιστευτώ κάποιον που δε διαχειρίζεται το ένστικτό του, μένει σε αυτά που ήδη ξέρει, προσπαθεί συνεχώς με άσχημο τρόπο να αποδείξει πόσο σπουδαίος είναι και κάνει πράγματα που προδίδουν το όχι και τόσο “αναπτυγμένο” εσωτερικό του κόσμο; Που δεν μπορεί να συγκρατήσει τον εαυτό του, δε σέβεται τον συνομιλητή του επειδή τυχαίνει να διαφωνεί μαζί του, βρίζει, απειλεί και κατηγορεί με την πρώτη αφορμή;

Κάποιος άλλος θα μπορούσε να πει: “Οι πιο πολλοί πολιτικοί που αντιδρούν άσχημα έρχονται στα όριά τους από τους συνομιλητές τους”.

Η προσωπική ανάπτυξη φαίνεται στα δύσκολα, θα του απαντούσα. Στα εύκολα όλοι είναι ευγενικοί, γεμάτοι σεβασμό και καλούς τρόπους. Κάνω λάθος ή μήπως η διαχείριση κρίσεων, η εύρεση λύσεων σε δύσκολες καταστάσεις είναι μια από τις βασικές αρμοδιότητες των πολιτικών;

Αν συμπεριφέρονται έτσι στα “δύσκολα” μιας συζήτησης γιατί να συμπεριφερθούν καλύτερα στα “δύσκολα” μιας κοινωνίας, μιας χώρας; Εκεί που οι απαιτήσεις σίγουρα είναι μεγαλύτερες. Είπαμε: Ο τρόπος που κάνεις οτιδήποτε είναι ο τρόπος που κάνεις τα πάντα.

Επόμενη λογική απορία. Πώς μπορούμε να περιμένουμε από ανθρώπους που δεν είναι “αναπτυγμένοι εσωτερικά”, ή δεν το δείχνουν όσο θα έπρεπε, άρα δεν είναι όσο θα έπρεπε, να διοικούν τη χώρα;

Επόμενη λογική ερώτηση:

Πώς ΕΜΕΙΣ μπορούμε να δίνουμε σε τέτοιους ανθρώπους την εξουσία να διοικούν τη χώρα;

Για πάμε άλλη μία ερώτηση:

Τι άνθρωποι θα έδιναν την εξουσία σε τέτοιους ανθρώπους; Άνθρωποι με ή χωρίς προσωπική ανάπτυξη; Χμ. Μάλλον απαντήσατε αυτό που δεν χρειάζεται να γράψω μια και είναι τόσο προφανές.

Η ανάληψη της ευθύνης είναι το πρώτο βήμα για αριστουργηματικά αποτελέσματα. Παίρνω τη ζωή στα χέρια μου σημαίνει αναλαμβάνω την ευθύνη της. 

Αλλά και: Αν μεγαλώσεις εσύ μεγαλώνουν τα πάντα γύρω σου.

Και κάτι ακόμα:

Για να μεγαλώσεις εσύ, πρέπει να μεγαλώσει εκείνος που κατοικεί μέσα σου.

Ποια είναι η λύση λοιπόν. Η προσωπική ανάπτυξη. Ποιων; Των πολιτικών; Όχι βέβαια. Η δική μας. Γιατί;

Γιατί η προσωπική ανάπτυξη είναι η σπουδαιότερη μορφή επανάστασης.

Όλα τα άλλα καταλήγουν σε μνημόνια.

Σχετικότατα άρθρα: 

‘‘Όλα τα σπουδαία βρίσκονται στην άλλη πλευρά του φόβου.’’

“Ο αναρχικός δάσκαλος 3.0”

 

“Ο Αναρχικός Δάσκαλος 2.0”