Και μέσα από τράπεζα της Βουλής τα εμβάσματα των πολιτικών για την Ελβετία. Πού το πρόβλημα δεν κατάλαβα και έχετε όλοι φαγωθεί με τα – δουλεμένα χαμόγελα, ωραιοποιήσεις της αλήθειας, χαπιού χρυσώματα, συγκαβατικά κουνήματα της κεφαλής και υποσχέσεις – χρήματα των πολιτικών;

Εύκολη δουλειά νομίζετε είναι να βάζεις κάθε πρωί ζελέ, να δένεις διπλό κόμπο τη γραβάτα, να χωράς ένα ταγιέρ δυο νούμερα μικρότερο στους υπερτροφικούς γοφούς σου, να υπομένεις το τζετ λαγκ σε κάθε ταξίδι, να χαμογελάς σαν ηλίθιος στον τελευταίο τυχόντα όταν προτιμάς να του δαγκώσεις το λαρύγγι;

Τέτοια χρήματα, που με τόσο κόπο βγαίνουν, να μην τα προστατέψεις δηλαδή; Να τα αφήσεις να τα φάει η πιθανή δραχμοποίηση, σαν του υπόλοιπου κοσμάκη; Αυτόν που προσπαθείς να πείσεις να μην βγάλει έξω τα δικά του χρήματα.

Το άλλο, πού το βάζετε (θα μου λέγατε τώρα, ε;); Σε τι κόσμο θα είχαν έρθει οι τριαντα-οχτάρηδες του σήμερα (μετρώ από το ’74 και μετά, που μας έχουν πνίξει τα σκατά που λέει και το άσμα – περίπου) χωρίς αυτά τα χαμόγελα, τις ωραιοποιήσεις της αλήθειας, τα χαπιού χρυσώματα, τα συγκαβατικά κουνήματα της κεφαλής και τις υποσχέσεις;

Ε;