«Όταν λυπόμαστε τους άλλους είναι επειδή βλέπουμε στα παθήματά τους το ενδεχόμενο μέλλον μας. Στο τέλος, δε λυπόμαστε παρά τον εαυτό μας», λέει ο άνθρωπος στο ΝηΣί και εννοεί πως η συνείδηση που έχουμε για τον κόσμο γύρω μας, περνάει πρώτα από τον κόσμο μέσα μας.

Η λύπη από την άλλη δεν είναι παρά μια έκφραση φόβου. Λυπάμαι τον άλλο, δηλαδή φοβάμαι μην πάθω αυτό που έπαθε εκείνος. Φόβος και λύπη, δυο συναισθήματα που μοιάζουν τόσο πολύ. Αδέρφια και στη λύπη, αδέρφια και στο φόβο.

Πάντως το ίδιο ισχύει και στη χαρά. Μόνο όταν μας αφορά άμεσα ή έμμεσα η χαρά μπορούμε να τη νιώσουμε σε όλο της το μεγαλείο. Τη χαρά των άλλων (των πολύ άλλων όμως) την παρακολουθούμε, δε τη χαιρόμαστε.