Δύο ιστορίες για την επιτυχία και την ευγνωμοσύνη | Νικόλας Σμυρνάκης

Οι δύο ιστορίες που ακολουθούν αποτελούν προσωπικά μου βιώματα

Ιστορία πρώτη:

17/01/16

tumblr_inline_o18zdsVuZt1r1cwub_500

Αποφασίσαμε χθες να πάμε σε μια συναυλία. Πήραμε τηλέφωνο για εισιτήρια δύο ώρες πριν και μας είπαν ότι έχουν μείνει μόνο εκατό και ότι κατά 99% σε μια ώρα θα έχουν εξαντληθεί (δεν μπορούσαν να μας κάνουν κράτηση).
Πήγαμε στο χώρο της συναυλίας, λάβαμε θέση στην ουρά και όλοι ψιθύριζαν πως δεν έχει, πως τελείωσαν, πως δίνουν μόνο σε αυτούς που έχουν κάνει κράτηση. Αναπαρήγαγαν ο ένας τις φήμες που άκουγε ο άλλος.
Πολλοί έφευγαν από την ουρά πεπεισμένοι ότι δεν θα βρουν.

Μόλις πλησιάσαμε, ακούσαμε τον άνθρωπο που κόβει τα εισιτήρια να λέει στους προπορευόμενους ότι μπορεί να τους δώσει εισιτήρια αλλά θα μείνουν έξω από την αίθουσα. Είχε μόλις γεμίσει.

Εμείς συνεχίσαμε να περιμένουμε και να το διασκεδάζουμε. Αν δεν βρίσκαμε εισιτήρια θα κάναμε κάτι άλλο. Αν βρίσκαμε, δεν υπήρχε περίπτωση να μην σκαρφιστούμε έναν τρόπο να μπούμε στην αίθουσα.

Έφτασε η σειρά μας. Με στάση σιγουριάς και ηρεμίας (άλλωστε να πληρώσουμε θέλαμε, δεν μας έκανε χάρη κανένας) δώσαμε τα ονόματά μας και λάβαμε δύο εισιτήρια χωρίς περαιτέρω ερωτήσεις. Προφανώς αυτά που δεν παρέλαβαν εκείνοι που επηρεάστηκαν από τις απαισιόδοξες φωνές.
Ελιχτήκαμε μέσα στην αίθουσα, με δυσκολία αρχικά, αλλά ελιγμός στον ελιγμό μας έφερε σε ένα από τα καλύτερα σημεία της, να απολαμβάνουμε τον καλλιτέχνη.

Είχαμε πάρει από την αρχή 4 αποφάσεις.
1 Δεν θα τα παρατήσουμε.
2 Δεν θα επηρεαστούμε από κανέναν ό,τι και να πει. Απλά θα επιμείνουμε στο στόχο μας.
3 Ταυτόχρονα είχαμε προετοιμάσει εναλλακτικό σχέδιο διαφυγής σε περίπτωση που το Plan A δεν εκπληρωνόταν.
4 Θα διασκεδάζαμε την πορεία ό,τι και να γινόταν.

Είπαμε: Η επιτυχία είναι επιστήμη. Έχει νόμους και κανόνες.

Ιστορία δεύτερη:

19/01/16

tumblr_inline_o18zfmtEHq1r1cwub_500

Πριν μερικές μέρες σηκώθηκα και μετά από λίγο άνοιξα τον υπολογιστή.

Ανοιγόκλεινα τα μάτια μου, τα ανοιγόκλεινα ξανά, κάτι δεν πήγαινε καλά. Πλησίασα την οθόνη, απομακρύνθηκα, αλλά και πάλι. Από το αριστερό μάτι τα έβλεπα θολά. Ανοίγω ένα βιβλίο, το ίδιο. Πηγαίνω στο φως, το ίδιο. Κλείνω για λίγο τα μάτια, τα ρίχνω ανυπόμονα και πάλι στο χαρτί, το ίδιο.

Είχα δύο επιλογές. Να πάθω παράκρουση γιατί αν δεν μπορώ να δω καλά δεν θα μπορώ να γράφω, να διαβάζω, να γίνομαι καλύτερος, να βοηθώ ανθρώπους μπλα μπλα μπλα… (εσωτερική φωνή κακού, φοβισμένου εαυτού) ή να εξασκήσω τις τεχνικές του Ανθρώπου στο ΝηΣί. Δάσκαλε που δίδασκες δεν λένε;

Ρώτησα το πραγματικό μου εγώ τι συμβαίνει. “Στην αρχή όλα είναι χάος”, απάντησε. “Έπειτα έρχεται πάντα η αρμονία. Ξεκούραση θέλουμε. Μπορεί απλά να ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και να χρειαζόμαστε γυαλιά. Θα ξεκουραστούμε και αν επιμείνει θα ρωτήσουμε άλλους που το είχαν πώς το αντιμετώπισαν…..”.

Του έκανα και μια σειρά άλλων ερωτήσεων από την “τεχνική υπερνίκησης εμποδίων” (όλα είναι μέσα στο βιβλίο το οποίο είναι στην τελική ευθεία για έκδοση) και ηρέμησα. Βρήκα μάλιστα και το θετικό στο “εμπόδιο”. Ευκαιρία να ξεκουραστώ και να πιω έναν καφέ (τσάι δηλαδή) με ένα φίλο. Καιρό είχα!
10 λεπτά μετά έβλεπα κανονικά.

Ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε αγαπημένοι. Τίποτα αυτονόητο. Το αυτονόητο πέθανε. Κάθε μέρα να τα βλέπουμε όλα σαν να γεννηθήκαμε μόλις.

Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Η σπουδαιότερη μορφή επανάστασης

Σε ευχαριστώ εμπόδιο. Σου είμαι υπόχρεος

Μάθημα ζωής από έναν 9χρονο