Η επίκληση στην αδικία της εποχής είναι εύκολη δικαιολογία. Επιτυχία είναι να τα καταφέρνεις εσύ, όταν όλοι οι άλλοι αδυνατούν. Κι αν δεν τα καταφέρεις “Πως δεν προσπάθησες πολύ ή δεν προσπάθησες σωστά”, να λες στον εαυτό σου.

Ποτέ να μη σου φταίει η θάλασσα που έχει πολύ αλάτι, ο ουρανός που είναι πολύ μπλε, η εποχή που έχει πολύ κρίση. Να ποιες λέξεις γλιστρούν πάνω στη γλώσσα, πιάνονται απ’ τα δόντια, κολλούν στον ουρανίσκο του κοινού ανθρώπου όταν φοβάται να παραδεχτεί την αποτυχία του:

Για πιο μεγάλα είμαι γεννημένος, και τα μεγάλα αδικούνται, που δεν γεννήθηκαν κι αυτά για μένα. Ακόμα προχωρούν σε εκτρώσεις.

Μην λιποθυμάς στη θέα της γέννας φίλε και να φταις. Να φταις ακόμα και όταν δεν παραδέχεσαι ότι φταις. Τότε να φταις κι άλλο.

Σχετική σκέψη από τον άνθρωπο στο ΝηΣί:

Ας μη μας φταίνε πάντα οι άλλοι. Οι άλλοι είμαστε εμείς αλλά δεν το ξέρουμε ακόμα. Αν αλλάξουμε εμείς, αλλάζουν όλοι.