Σουρεαλιστικές αντιγραφές με έντονο το κιτς στοιχείο αλλά και μια τρέλα που θαμπώνει με το μεγαλείο της τόσο που καταλήγει να αποτελεί είδος τέχνης.Τόσο κιτς, που είναι τέχνη.

[minti_divider style=”1″ icon=”” margin=”30px 0px 30px 0px”]

Στην ερώτηση του μπι ορ νοτ του μπι, εμείς απαντάμε του μπι κοντίνιουντ. Κάπως έτσι τέλειωσε το προηγούμενο ταξιδιωτικό διήγημα. Θέμα: Ένα ταξίδι. Τι άλλο;

Και το αληθινό μυθιστόρημα συνεχίζεται. Πού είχαμε μείνει; Α, ναι. Κάπου στα Κέιμαν, εμείς οι άνθρωποι με εκείνα τα δελφίνια, κολυμπούσαμε παρέα και τα μπουρμπουληθρολέγαμε. Κι αφού λοιπόν τα είπαμε ένα πτερυγιάκι, ανταλλάξαμε waterbook και ανανεώσαμε το ραντεβού μας σε μια άλλη ζωή, εμείς ως δελφίνια και εκείνα ως άνθρωποι, την κάναμε με σκάφος έξυπνο αφού κατάφερνε να μη βυθίζεται αν και πάνω στο νερό. Πολύ σουρεάλ αυτό με το σκάφος, το ξέρω, αλλά δεν μπόρεσα να το συγκρατήσω.
Τώρα η πυξίδα λέει Μαϊάμι και η επόμενη στάση Λας Βέγκας, μπέιμπι, χωρίς το μπέιμπι. Αν και είχαμε ένα μπέιμπι μαζί μας, όχι πολύ μωρό γιατί ήταν γύρω στα εφτά, αλλά και πάλι αρκετά μωρό ώστε να το αποκαλούμε μωρό. Όλγα μου, αν με διαβάζεις τώρα που μεγάλωσες, πολύ σε χαιρετώ.

Όχι, το Παρίσι είναι πολύ μικρό για να συγκριθεί με τη θάλασσα φωτός που χύθηκε στις κόρες των ματιών μου – ω, μα τι ποιητικό – όταν το αεροπλάνο άρχισε να προσεγγίζει μια πόλη στη μέση μιας ερήμου που το όνομα, η χάρη και η φήμη της, οφείλουν το λιγότερο: Να επιβεβαιωθούν.

Βαριά δουλειά να ταξιδεύεις και να «πρέπει» και μετά να περιγράψεις ό,τι πιο όμορφο είδες. Τελικά, ο πιο εύκολος τρόπος να αποδώσεις με λέξεις όσα βλέπεις είναι ο εξής: «Κοίτα τη φωτογραφία». Οπότε όλοι είμαστε συγγραφείς. Μια και δεν μπορώ να σας δείξω τώρα φωτογραφίες ας συνεχίσουμε την ανάγνωση του άλμπουμ λέξεων.

Στο Λας Βέγκας, όπως λέει ένας φίλος, ο Μ., κάνεις τον γύρο του κόσμου σε 80 ώρες. Επισκέπτεσαι τα μνημεία του παγκόσμιου πολιτισμού, με τις ανάλογες φυσικά προσαρμογές και εξελίξεις. Πυραμίδα, Αφίγγα, Άγαλμα της ελευθερίας, Αψίδα του θριάμβου, Πύργο του Άιφελ, γόνδολες και κανάλια Βενετίας, Καπέλα Σιξτίνα. Ceasars, Venetia, Paris, μερικά μόνο από τα υπερξενοδοχεία με θεματικές πόλεις, πολιτισμούς, μνημεία.

Σουρεαλιστικές αντιγραφές με έντονο το κιτς στοιχείο αλλά και μια τρέλα που θαμπώνει με το μεγαλείο της τόσο που καταλήγει να αποτελεί είδος τέχνης.Τόσο κιτς, που είναι τέχνη.

Τώρα, ποιο ήταν το ωραιότερο δωρεάν θέαμα που είδα στο Βέγκας; Μα πού πάει το μυαλό σας; Άλλωστε αυτό δεν είναι δωρεάν. Ποτέ κανείς δεν παρακολούθησε ζωολογικό κήπο χωρίς αντίτιμο. Τι; Δεν σκεφτήκατε ζωολογικό κήπο; Αν το παραπάνω ήταν ποστ στο φέισμπουκ θα τέλειωνε με καμιά δεκαριά χαμογελαστές φατσούλες και μία που να κλείνει το μάτι μόρτικα.

Το σιντριβάνι στο Bellagio – ναι, για αυτό το δωρεάν θέαμα μιλούσα – δεν περιγράφεται. Τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί δεν υπάρχει κάτι να μην περιγράφεται. Κάτω ακριβώς από το θρυλικό ξενοδοχείο, μία λίμνη από την οποία ανά μισή ώρα αναδύονταν δεκάδες μάνικες οι οποίες με το που ξεκινούσε η μουσική συγχρονίζονταν με τις νότες και πετούσαν νερό, φτιάχνοντας βρεγμένα σχήματα, νερόκυκνοι που υψώνονταν είκοσι μέτρα από την επιφάνεια, αγκαλιάζονταν και χόρευαν, με όλες τις σταγόνες τους να παίρνουν μέρος σε μια γιορτή νερού και φωτός.

Κάποιοι τώρα θα αναρωτιούνται πότε θα διηγηθώ ιστορίες απείρου τζόγου. Μα γιατί να πάει κάποιος στην πόλη του τζόγου για να κάνει ό,τι όλοι οι άλλοι. Δηλαδή, να τζογάρει. Μου φάνηκε τόσο ανιαρό που, μαντέψτε, δεν το έκανα.

Και τελειώνοντας τη σύντομη διαδρομή λέξεων να πω πως η πιο σπουδαία ανακάλυψη που έκανα στο Λας Βέγκας είναι η επιβεβαίωση της απόλυτης πεποίθησης πως οι αναμνήσεις που κουβαλάμε από ό,τι ζούμε είναι το πιο σημαντικό περιουσιακό μας στοιχείο. Πως το ταξίδι είναι η πιο σπουδαία μηχανή παραγωγής αναμνήσεων. Πως ο χρόνος που μετρά αντίστροφα μοιάζει απόλυτα αξιοποιημένος με ένα ταξίδι.

Καλά ταξίδια αναμνήσεων, λοιπόν. Αναμνήσεις που δημιουργούμε όχι από τον καναπέ βλέποντας τηλεόραση αλλά οδοιπόροι στον κόσμο που περιμένει να τον ανακαλύψουμε. Άλλωστε, μόνο η πραγματικότητα είναι ικανή να ξεπεράσει τη φαντασία μας. Και η πραγματικότητα είναι εκεί έξω και περιμένει.

Ο Νικόλας Σμυρνάκης αλλού γεννήθηκε κι αλλού ζει. Καταδιώκεται στον ύπνο και στον ξύπνιο του από έναν άνθρωπο σε ένα ΝηΣί, ο οποίος του συστήνεται και ως Σκιά (όχι πολύ υπάκουη – για σκιά πάντα). Συχνά γράφει αντί γι’ αυτόν στοfacebook.com/man.of.island. Το www.IslandOfMan.me είναι ο δικτυακός τόπος που μοιράζονται. Όχι πάντα αναίμακτα.