Posts in category: ΑΡΘΡΑ ΓΝΩΜΗΣ

Ακούω να λένε ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε το ανώτερο είδος στον πλανήτη, γιατί μιλάμε, έχουμε μυαλό, λόγο, δεν έχω καταλάβει γιατί ακριβώς από όλα αυτά, πάντως κυκλοφορεί αυτή η φήμη κάτι χιλιάδες χρόνια τώρα και όλοι μοιάζουν να συμφωνούν μαζί της.

Κάθε φορά που το ακούω φέρνω στο μυαλό μου ένα κοτσύφι ή μια μανόλια, ένα σκαθάρι, ένα μυγάκι, ακόμα και έναν μύκητα βρε αδερφέ και συλλαμβάνω την, σε αντίθεση με εμάς, απόλυτα ισορροπημένη αλληλεπίδρασή τους με το περιβάλλον.

Τελικά ποιο είναι το κριτήριο της ανωτερότητας; Η δύναμη και η καταστροφή; Εκεί είμαστε πρωταγωνιστές, το παραδέχομαι. Αλλά όταν οι δυνατοί και ικανοί για καταστροφή Ναζί μιλούσαν για ανωτερότητα δεν τους λέγαμε φασίστες;

Σε τελική ανάλυση είναι πολύ αντιπαθές ένα είδος που αυτοανακηρύσσεται «το ανώτερο όλων».

Μια και έχω πιάσει τελευταία το τάνγκο αγκαζέ και χορεύω μαζί του σε κλειστή στάση τσικ του τσικ να ενημερώσω για κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο και όμορφο που έμαθα ότι θα συμβεί οσονούπω στην Κρήτη και συγκεκριμένα κοντά στην πόλη του Ηρακλείου (Κοκκίνη Χάνι).

Πρόκειται για το δεύτερο Sunny Tango Vacations festival (27/06/2012 – 1/07/2012) που διοργανώνεται και συνδυάζει διακοπές και τάνγκο.

Κάποιοι από τους δασκάλους τάνγκο που θα βρίσκονται εκεί, στην Αργεντινή θεωρούνται τουλάχιστον παγκοσμίως φήμης (ψιλοπράγματα δηλαδή) και θα συμβαίνουν διάφορα κάθε μέρα: σόους, μιλόνγκας, ιβέντς, μαθήματα πολύς χορός και ό,τι ήθελε προκύψει.

Μην τα λέω όλα εγώ. Περισσότερες Ίνφο στο http://www.sunnytango.com

Χιλιάδες κόσμου συρρέουν στα εκλογικά κέντρα για να στηρίξουν τον μοναδικό υποψήφιο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, τον υπουργό Οικονομικών της αγαπημένης τους κυβέρνησης.

Όχι δεν αστειεύομαι.

Ο καθένας, η καθεμιά τους, δίνουν 2 ευρώ από τους πετσοκομμένους τους μισθούς (θα γίνουν δεκτά μόνο 2ευρα που έχουν πάνω τους σημάδια από μαχαίρια και μπαλτάδες), με σκοπό να στηρίξουν το κόμμα ώστε στις εκλογές, αν ποτέ γίνουν, να επανέλθει πιο δυνατό, να τις κερδίσει και να συνεχίσει το θεσπέσιο έργο του.

Όχι δεν αστειεύομαι.

Και η αυτοδυναμία να μην έρθει θα συνδράμει κάποιο μικρό κόμμα της δεξιάς αριστεράς ή της αριστερής δεξιάς, που μυρίζεται εξουσία από τώρα.

Τι σημασία έχει αν αστειεύομαι.

Αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία ή αν δεν κερδίσουν τις εκλογές οι αντιπρόσωποι των ΤΡΟΙΚΑΝΩΝ στην Ελλάδα, η χώρα θα κηρυχτεί σε διαδικασία πτώχευσης, κατευθυνόμενος πανικός από κατοχικά μέσα θα δημιουργηθεί, νέα κυβέρνηση θα διοριστεί ώστε να συνεχίσει το θεσπέσιο έργο της παλιάς.

Τι σημασία έχει αν αστειεύομαι.

Δύο εκατομμύρια κόσμου μπούχτισαν με όλα τα παραπάνω, βαρέθηκαν να γελούν και να κλαίουν όταν άλλοι τους βαρούν κουδούνια ή τους παίζουν μπαγλαμά και αποφάσισαν να αντιδράσουν. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε ξηλώνουν τις κάλπες στα εκλογικά κέντρα σε όλη την Ελλάδα και κατευθύνονται προς τη Βουλή. Αστυνομία και στρατός συντάσσονται με τους διαδηλωτές.

Αυτή τη φορά αστειεύομαι. Αστειεύομαι αλλά αρνούμαι να γελάσω.

Θα γελάσουμε παρέα κάποια στιγμή, να μου το θυμηθείτε. Τα πράγματα αλλάζουν. Η αλλαγή αλλάζει. Ας μην κλείσουμε τις στρόφιγγες της ελπίδας με μία ακόμη απογοήτευση. Άλλωστε, με τόσες απογοητεύσεις, πρέπει μέχρι τώρα να έχουμε εξασκηθεί.

Βιώσαμε το χειμώνα του ’40, ζούμε λίγο από την κρίση του 1907 (η πρώτη οικονομική κρίση του 20ου αιώνα) και κάτι από το κραχ του ’29.

Χωρίς φόβο και με πολύ πάθος μπορούμε πλέον να καυχιόμαστε ότι έχουμε ταξιδέψει στο χρόνο.

Τελικά, όλα θέμα οπτικής είναι. Και η οπτική, θέμα οπτικής είναι. Και η οπτική απ΄ την οποία βλέπουμε την οπτική, θέμα οπτικής είναι. Και η οπτι……….

«Όταν λυπόμαστε τους άλλους είναι επειδή βλέπουμε στα παθήματά τους το ενδεχόμενο μέλλον μας. Στο τέλος, δε λυπόμαστε παρά τον εαυτό μας», λέει ο άνθρωπος στο ΝηΣί και εννοεί πως η συνείδηση που έχουμε για τον κόσμο γύρω μας, περνάει πρώτα από τον κόσμο μέσα μας.

Η λύπη από την άλλη δεν είναι παρά μια έκφραση φόβου. Λυπάμαι τον άλλο, δηλαδή φοβάμαι μην πάθω αυτό που έπαθε εκείνος. Φόβος και λύπη, δυο συναισθήματα που μοιάζουν τόσο πολύ. Αδέρφια και στη λύπη, αδέρφια και στο φόβο.

Πάντως το ίδιο ισχύει και στη χαρά. Μόνο όταν μας αφορά άμεσα ή έμμεσα η χαρά μπορούμε να τη νιώσουμε σε όλο της το μεγαλείο. Τη χαρά των άλλων (των πολύ άλλων όμως) την παρακολουθούμε, δε τη χαιρόμαστε.

Συλλογή διηγημάτων (e-book)

εκδόσεις: www.openbook.gr

Τρία χρόνια τώρα οικονομολόγοι αναλύουν, δημοσιογράφοι σχολιάζουν, εξηγήσεις, απόψεις περί της οικονομικής κατάστασης, του Πι Ες Κάτι, των σπρέντς αβάσιμων μονάδων βάσης, της χρεοκοπίας κου λου που, της κυβέρνησης κου κλουκ κλαν και δε συμμαζεύεται.

Μα τα πράγματα είναι απλά και εξηγούνται σε μία και μόνη φράση:

Έχουμε χρεοκοπήσει αλλά αποφύγαμε τη χρεοκοπία για να χρεοκοπήσουμε αργότερα υπό χειρότερους όρους. Πού το παράξενο;

created by: Spiros Zylis

Ψηφοφορία τέλος. Λευκή η ψήφος τελικά. Λευκή, δηλαδή άσπρη. Όχι λευκή, απ’ τις άλλες, των κανονικών εκλογών.

Το πιο πάνω λογότυπο λοιπόν θα είναι αυτό που θα χρησιμοποιηθεί στην επερχόμενη ψηφιακή έκδοση του ΝηΣιού στην οποία συνυπάρχουν κείμενο, σχέδιο, ποίηση, φωτογραφίες και video.

Συγκεκριμένα: Ψήφισαν 113, Λευκό 67, Μαύρο 42 , Άλλο 4

Άλλο: Κανένα από τα δύο, ανάλογα το εξώφυλλο, γαλάζιο φόντο με χρυσοκίτρινα γράμματα, είτε μαύρο είτε άσπρο φόντο με το I και τον Άνθρωπο κόκκινο.

Ένα πολύ θερμό ευχαριστώ σε όσους μας έβγαλαν από τη δύσκολη θέση της επιλογής.

Για όσους δεν ψήφισαν αφιερώνω το παρακάτω σπουδαίο άσμα του ελληνικού εξαγράμμου (έξι γιατί ανεβαίνει μια νότα πιο ψηλά από τις άλλες).
“Δεν πειράζει, μη σε νοιάζει, μην το συζητάς, πιο καλά μονάχος μου, αφού δε μ’ αγαπάς”

Θα μιλήσω προσωπικά για να μην πάρω κανέναν στο λαιμό μου και το παίξω παντογνώστης. Βέβαια, πάντα προσωπικά μιλώ. Όχι μόνο εγώ, όλοι όσοι μιλούν, προσωπικά μιλούν, αλλά είπαμε, ας μη μιλώ για άλλους.

Τι ήθελα να πω; Α, ναι.

Φέρνοντας μια ζωή στον κόσμο ξεκλειδώνεις μια πίστα στο παιχνίδι της ζωής, πατάς μια κορυφή στο βουνό των κατορθωμάτων σου, φτάνεις κοντύτερα από ποτέ σε αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν Θεό. Γιατί χαρίζεις ζωή.

Τι; Δε χρησιμοποίησα πρώτο πρόσωπο; Δε μίλησα προσωπικά; Ε, καλά, μην το πάρετε προσωπικά. Το θέμα είναι να υπάρχει πρόσωπο.

Σύντομα πρόκειται να δημιουργηθεί μια ψηφιακή έκδοση (e-book) κάτω από την ομπρέλα τουIslandofMan

Γράψτε εδώ το σχόλιό σας για το ποιο λογότυπο από τα δύο προτιμάτε (μαύρο φόντο ή λευκό φόντο).

Για το εξώφυλλο του συγκεκριμένου έργου θα χρησιμοποιηθεί αυστηρά το λογότυπο στο οποίο θα δώσετε τις περισσότερες ψήφους

ψηφοφορία μέχρι Τετάρτη 14/03 στις 23:00

για να ψηφίσετε πατήστε στην ημερομηνία και αφήστε σχόλιο

created by: Spiros Zylis

Άντρας: Λένε ότι τις πολύ όμορφες γυναίκες είτε τις φοβούνται και δεν τις πλησιάζουν, είτε δεν ξέρουν πώς να τις φερθούν όταν τις πλησιάσουν. Να κάτσω ή να τους επιβεβαιώσουμε;

Γυναίκα: Ορίστε; Για πάμε ξανά. Αυτή τη φορά όμως πιο αργά.

Άντρας: Λένε ότι τις πολύ όμορφ…

Γυναίκα: Περίμενε. Κάτσε πρώτα.

Αφιερωμένο αυτή τη φορά στους άνδρες με… συναισθήματα. Αυτούς που γιόρτασαν τη μέρα της γυναίκας χθες, μετατρέποντάς την σε νύχτα του άνδρα.

Εδώ κολλάει και η σχετικότατη ατάκα του ανθρώπου στο ΝηΣί:

Η πιο καθαρά αντρική σκέψη είναι γένους θηλυκού.

Τι μπορεί να πει κάποιος μια τέτοια μέρα για τη γυναίκα. Κανονικά τίποτα. Πρέπει να τα λέει όλες τις άλλες μέρες και σήμερα να σιωπά. Γενικά όμως δεν μου είναι εύκολο να σιωπώ, ανεξαρτήτως ημέρας.

Αφιερώνω λοιπόν την παρακάτω σκέψη στις γυναίκες του σήμερα. Αυτές που θυμούνται το χθες και ονειρεύονται το αύριο.

«Η πιο καθαρά αντρική σκέψη είναι γένους θηλυκού».

Τελειώνω με το εξής: Αφού σήμερα είναι η μέρα της γυναίκας, δεν μπορεί παρά το βράδυ να είναι η νύχτα του άνδρα.

Πολλά φιλιά σε όλες σας και πολύ ευχαριστούμε που υπάρχετε.

Ας μαθηματικοποιήσουμε μια απλή σκέψη μήπως και βγει συμπέρασμα για το τι είναι καλύτερο για τη χώρα, αυτό το καλύτερο που είναι τόσο σχετικό που πολλές φορές γίνεται ένα με το κακό, το χειρότερο, το χείριστο.

Οι «εχθροί», δηλαδή όσοι θέλουν να εισβάλλουν αναίμακτα και να αποκτήσουν τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών (και όχι μόνο) δεν θέλουν επ’ ουδενί να μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε. Αντίθετα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μας «σώσουν», αν και πάλι χρεοκοπημένοι είμαστε. Κάνω λάθος ή μήπως ένα είδος, χωρίς εισαγωγικά αυτή τη φορά, σωτηρίας είναι η αποτυχία του σχεδίου του εχθρού που θέλει να εξυπηρετήσει μόνο τα συμφέροντα αυτού και των ομοίων του;

Να πως η χειρότερη επιλογή μετατρέπεται στην καλύτερη, ή μάλλον τη λιγότερο χειρότερη. Εκτός κι αν πιστεύουμε ότι ο έλεγχος της χώρας από ξένες δυνάμεις είναι τελικά η καλύτερη λύση. Ότι, στην τελική, μπορεί αυτοί να τα καταφέρουν καλύτερα από εμάς.

Πάντως και οι εκπρόσωποι της χούντας διαλαλούσαν πως ό,τι κάνουν είναι για τη σωτηρία της πατρίδας.

Φοβού τους σωτήρες, γιατί ξέρουν τι θέλουν και ποτέ δεν είναι αυτό που διαλαλούν.

Κάποτε οι άνθρωποι έλυναν τις διαφορές τους χτυπώντας με ρόπαλα ο ένας τον άλλον. Έπειτα ήρθε η ηθική και αποφάσισε πως τα επιχειρήματα είναι πολιτισμένα και προτιμητέα απ’ τα χτυπήματα και τον πόλεμο μεταξύ ανθρώπων κι αυτό ουσιαστικά για να προστατέψει τον αδύναμο και έξυπνο έναντι του δυνατού και ανόητου.

Θα ήταν σχεδόν αυτονόητο να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι διαχρονικά η ηθική αποτελούσε κατασκεύασμα των σωματικά αδύναμων αλλά έξυπνων για να προστατευτούν από άσπονδους φίλους και εχθρούς. Η ηθική που κι εμείς σήμερα ακολουθούμε λοιπόν, δημιουργήθηκε κάποια στιγμή (κι ακόμα “βελτιώνεται”) για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα μερίδας ανθρώπων.

Λέγοντας ηθική εννοώ αυτό που αδιαπραγμάτευτα θεωρούμε (μας έχουν οδηγήσει να θεωρούμε) καλό ή κακό, σωστό ή λάθος.

Μήπως, λέω μήπως, ήρθε η ώρα να επαναπροσδιορίσουμε την ηθική μας. Δεν είναι να έχει κανείς πια μπέσα στα αυτονόητα.

Σχετικότατες σκέψεις από τον άνθρωπο στο ΝηΣί:

Ας ξαναγράψουμε τις βιβλιοθήκες του κόσμου, ας εφεύρουμε καινούρια αυτονόητα. Σε κάποια παλιά δεν είναι να έχεις μπέσα.

Η γη κάποτε ήταν επίπεδη, ο σεισμός εκδίκηση της φύσης, η πτήση πολυτέλεια λίγων ζώων, οι γυναίκες επιστήμονες όργανα του Σατανά, ο βασιλιάς εκπρόσωπος του Θεού. Δεν είναι να έχεις μπέσα στα αυτονόητα.

Πολιτισμός είναι η διαχείριση του ενστίκτου. Η καταδυνάστευση πάλι του ενστίκτου είναι κανιβαλισμός.

Μια ερώτησης περικαλώ. Όλα αυτά τα παλικάρια και οι νεράιδες που περήφανα κράδαιναν τις σημαίες της αλλαγής των δύο κομμάτων, όταν τώρα βλέπουν τον εαυτό τους σε αυτές τις φωτογραφίες και σε αυτά τα βίντεο πώς νιώθουν; Ντροπή ε;

Έπρεπε να περάσει τόσος καιρός για να καταλάβω γιατί ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται. Γιατί είναι εκατομμύρια αυτοί που τότε κουνούσαν τις σημαίες της αλλαγής και της προόδου. Εκατομμύρια κι αυτοί που τώρα δεν αντιδρούν. Ναι, τα ίδια εκατομμύρια.

Όσες κι οι ντροπές μας. Τελικά: Η ντροπή, μας φταίει ή η ντροπή μας, φταίει;

Μα, όλοι έχουμε κάνει λάθη. Δεν αυτομαστιγωθήκαμε κιόλας. Πού θα πάει, ντροπή είναι θα περάσει.

Μέχρι τώρα ήξερα το νόμο του Μέρφυ. Δυο ουρές μπροστά στο γκισέ, διαλέγεις αυτήν που έχει λιγότερο κόσμο αλλά κολλάει ανεξήγητα και τελειώνεις μετά τον τελευταίο της υποτίθεται μεγάλης ουράς. Ή, όταν πέφτει το ψωμί προσγειώνεται πάντα με τη μερέντα στο έδαφος. Το γιατί, το ξέρει μόνο ο Μέρφυ αλλά δεν είναι τριγύρω να μας το αποκαλύψει.

Τώρα έμαθα το νόμο του Μπέμπη. Ενώ κοιμάται ήρεμος, ρίχνει μια τσιρίδα μόλις το τραπέζι είναι έτοιμο, τη στιγμή που έχεις κλείσει τα βλέφαρα ή την πόρτα της τουαλέτας.

Μόλις μεγαλώσει θα τον ρωτήσω γιατί.

Είπα δεν θα σχολιάσω, είπα θα απέχω, είπα θα αφιερώσω αυτή τη μέρα στο γιο μου που ακόμα μετράει ώρες ζωής, αλλά πώς να απέχεις από τα γεγονότα του σήμερα, αυτά που τόσο επηρεάζουν το μέλλον ενός παιδιού που δεν ξέρει σε τι κόσμοέρχεται.

Το σχόλιό μου είναι το εξής:

Καμιά φορά φαντάζομαι όλο τον κόσμο σαν ένα τεράστιο πρόσωπο. Τότε είναι που ζητώ απ’ τη φαντασία μου να με προικίσει με ένα τεράστιο χέρι, μια τεράστια παλάμη, με περίσσιο θάρρος, για να τον τιμήσω με ένα εκκωφαντικό χαστούκι. Για τη Μεγάλη Αφύπνιση. Μα δεν έχει μείνει ούτε σταλιά ντροπή.

Θα ‘πρεπε να ντρέπομαι για τον τρόπο που καμιά φορά σκέφτομαι. Μα δεν έχει μείνει ούτε σταλιά ντροπή.

Κόσμος = Πλανήτης όπως τον έχουμε καταντήσει

Κόσμος = Κόσμος στον οποίο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας

Η επίκληση στην αδικία της εποχής είναι εύκολη δικαιολογία. Επιτυχία είναι να τα καταφέρνεις εσύ, όταν όλοι οι άλλοι αδυνατούν. Κι αν δεν τα καταφέρεις “Πως δεν προσπάθησες πολύ ή δεν προσπάθησες σωστά”, να λες στον εαυτό σου.

Ποτέ να μη σου φταίει η θάλασσα που έχει πολύ αλάτι, ο ουρανός που είναι πολύ μπλε, η εποχή που έχει πολύ κρίση. Να ποιες λέξεις γλιστρούν πάνω στη γλώσσα, πιάνονται απ’ τα δόντια, κολλούν στον ουρανίσκο του κοινού ανθρώπου όταν φοβάται να παραδεχτεί την αποτυχία του:

Για πιο μεγάλα είμαι γεννημένος, και τα μεγάλα αδικούνται, που δεν γεννήθηκαν κι αυτά για μένα. Ακόμα προχωρούν σε εκτρώσεις.

Μην λιποθυμάς στη θέα της γέννας φίλε και να φταις. Να φταις ακόμα και όταν δεν παραδέχεσαι ότι φταις. Τότε να φταις κι άλλο.

Σχετική σκέψη από τον άνθρωπο στο ΝηΣί:

Ας μη μας φταίνε πάντα οι άλλοι. Οι άλλοι είμαστε εμείς αλλά δεν το ξέρουμε ακόμα. Αν αλλάξουμε εμείς, αλλάζουν όλοι.

Ο πόνος είναι βασικό συστατικό της ανθρώπινης φύσης. Μας υπενθυμίζει τη θνητότητα της ύπαρξής μας. Και η θνητότητά μας δεν είναι παρά μέρος του ανθρώπινου μεγαλείου, που κάποιοι ονομάζουν “θεϊκότητα”.

Χωρίς πόνο οι έννοιες της δυσκολίας και της κατάκτησης ενός στόχου δεν θα είχαν κανένα νόημα.

Χωρίς πόνο, η γιατρειά δε θα ήταν αναγκαία.

Σαν κάτι να του λείπει ενός τέτοιου κόσμου. Α, ναι, ξέχασα. Του λείπει ο πόνος.

Σχετικότατες σκέψεις από τον άνθρωπο στο ΝηΣί:

Η οδύνη είναι μια ανεστραμμένη έκφραση της ηδονής. Άλλωστε μονάχα, δύο φωνήεντα διαφέρουν

Από τη μη αίσθηση, προτιμότερη είναι η αρνητική αίσθηση

Όποιος χωρίζει, μπορεί να νιώθει ανακούφιση όπως μετά το ξερίζωμα ενός χαλασμένου δοντιού. Θα υπάρχει όμως πάντα εκεί η γλώσσα, να υπενθυμίζει την απώλεια.

Όταν κουραστείς ν’ ανεβαίνεις την σκάλα της ζωής, όταν ψάχνεις χώρο να ξαπλώσεις, ν’ ανασάνεις, μη γυρίσεις στο πλατύσκαλο.

Κοίτα πίσω, ζήλεψε την απλάδα του, μα μείνε στο σκαλί όπου πατείς λίγο για να ξαποστάσεις. Θα είναι λιγότερο άνετα και περισσότερο αποπνικτικά, μα θα σε γλιτώσει από μια περισσότερο κουραστική επανάληψη, θα σε κρατήσει ψηλά, θα κερδίσεις χρόνο μη χάνοντάς τον.

Δυστυχισμένος ο άνθρωπος, που πατεί τα βήματά του.

Είμαστε πιο κοντά σε αυτό που οι άλλοι πιστεύουν για εμάς, παρά σε αυτό που εμείς νομίζουμε ότι είμαστε. Ας μην ξεχνάμε ότι την εντύπωση που έχουν για εμάς οι άλλοι, τους την έχουμε δώσει ΕΜΕΙΣ. Αλλά και πριν από αυτό, την ιδέα του ποιοι πραγματικά είμαστε, μας την έχουν δώσει οι ΆΛΛΟΙ.

Για παράδειγμα, είμαστε όμορφοι γιατί κάποιοι μας αποκάλεσαν όμορφους σε μια κοινωνία που πάλι εκείνοι (εκείνοι οι άλλοι) έθεσαν τα πρότυπα ομορφιάς.

Το τι βλέπουμε στους άλλους τώρα, είναι μια άλλη ιστορία. Σίγουρα όχι εκείνους, αλλά τη μετάφραση που κάνουμε για αυτούς.

Και επειδή όλες οι μεταφράσεις είναι διαφορετικές, κάθε ένας από μας, ως “διαφορετικά μεταφρασμένος”, είναι συνάμα απόλυτα ξεχωριστός.

Όλοι μας κάτι υποδυόμαστε. Στην καλύτερη περίπτωση, τον εαυτό μας. Ακόμα και όταν λέμε ψέματα, όταν κοροϊδεύουμε, όταν κρύβουμε την αλήθεια, την αποσιωπούμε ή την αλλοιώνουμε, πάλι τον εαυτό μας υποδυόμαστε.

Τον εαυτό μας στο ρόλο του ψεύτη, του παραπλανητή, του κρυψίνου. Έχουμε και τέτοιους ρόλους ως γνήσιοι άνθρωποι, όντα δηλαδή με τόσο ατελή φύση.

Και επειδή κάθε μικρό ή μεγάλο κείμενο που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να αυτοακυρώνεται:

Είναι στη φύση της ατελούς μας φύσης, να ξεπερνάμε τη φύση μας,

“που θα έλεγε και ο άνθρωπος στο ΝηΣί”

Όσοι αλλάζουν εύκολα γνώμη για ένα θέμα όταν παρέλθει καιρός και το δουν πιο ψύχραιμα, όσοι ανασκουμπώνονται από μια τους θέση ανάλογα με την επίδραση που έχει αυτή στους άλλους, όσοι φοβούνται για τα αποτελέσματα των ενεργειών τους, όσοι δεν γνωρίζουν καν ότι οι ενέργειές τους έχουν επιπτώσεις, όσοι δεν έχουν επίγνωση του τι είναι για τους ίδιους λάθος και σωστό, όσοι επηρεάζονται εύκολα και μιλούν με λόγια άλλων νομίζοντας ότι είναι δικά τους, όσοι δεν μπορούν να κάνουν δυο πράγματα ταυτόχρονα, θα ‘πρεπε να έχουν τρεις ζωές.

Στη μία να ζουν, στη δεύτερη να σκέφτονται αυτά που έζησαν, στην τρίτη ν’ αντιδρούν σ’ αυτά που έζησαν.

Και μέσα από τράπεζα της Βουλής τα εμβάσματα των πολιτικών για την Ελβετία. Πού το πρόβλημα δεν κατάλαβα και έχετε όλοι φαγωθεί με τα – δουλεμένα χαμόγελα, ωραιοποιήσεις της αλήθειας, χαπιού χρυσώματα, συγκαβατικά κουνήματα της κεφαλής και υποσχέσεις – χρήματα των πολιτικών;

Εύκολη δουλειά νομίζετε είναι να βάζεις κάθε πρωί ζελέ, να δένεις διπλό κόμπο τη γραβάτα, να χωράς ένα ταγιέρ δυο νούμερα μικρότερο στους υπερτροφικούς γοφούς σου, να υπομένεις το τζετ λαγκ σε κάθε ταξίδι, να χαμογελάς σαν ηλίθιος στον τελευταίο τυχόντα όταν προτιμάς να του δαγκώσεις το λαρύγγι;

Τέτοια χρήματα, που με τόσο κόπο βγαίνουν, να μην τα προστατέψεις δηλαδή; Να τα αφήσεις να τα φάει η πιθανή δραχμοποίηση, σαν του υπόλοιπου κοσμάκη; Αυτόν που προσπαθείς να πείσεις να μην βγάλει έξω τα δικά του χρήματα.

Το άλλο, πού το βάζετε (θα μου λέγατε τώρα, ε;); Σε τι κόσμο θα είχαν έρθει οι τριαντα-οχτάρηδες του σήμερα (μετρώ από το ’74 και μετά, που μας έχουν πνίξει τα σκατά που λέει και το άσμα – περίπου) χωρίς αυτά τα χαμόγελα, τις ωραιοποιήσεις της αλήθειας, τα χαπιού χρυσώματα, τα συγκαβατικά κουνήματα της κεφαλής και τις υποσχέσεις;

Ε;

Σε δύο πράγματα αρέσκονται οι πολιτικοί. Να μην φταίνε ποτέ και να κρύβουν την αλήθεια. Θα μου πείτε και να κλέβουν και να χαμογελάνε σαν χαζοί/ες και να προδίδουν και να καταστρέφουν λαούς και συνειδήσεις, αλλά μένω στα δύο γιατί ως αριθμός ήταν πάντα πιο πιασάρικος (δύο εραστές, δύο το δίλημμα, δύο πόρτες έχει η ζωή κτλ).

Να μην φταίνε ποτέ και να κρύβουν την αλήθεια λοιπόν. Να κρύβουν την αλήθεια για να μην φταίνε. Κι όταν αυτή αποκαλύπτεται να λένε πως δεν ήξεραν, γι’ αυτό και δε φταίνε.

Και μετά την αποκάλυψή της φυσικά, δεν κάνουν απολύτως τίποτα για την αποκατάσταση, όχι πια της αλήθειας, αυτή υποτίθεται αποκαταστάθηκε, αλλά της αταξίας που επέφερε η χρόνια απόκρυψή της.

Όχι, εκείνοι από το να αποκαταστήσουν την αλήθεια, προτιμούν να μην φταίνε.

Δεν τους έχει πει κανείς ότι αυτό είναι ιδίωμα κατώτερων όντων;

Σχετικότατη σκέψη από τον άνθρωπο στο ΝηΣί:

Όταν οι πολιτικοί λένε ότι μιλούν τη γλώσσα της αλήθειας σκέφτομαι: Ποτέ η αλήθεια δεν ήταν τόσο ψεύτικη.

– Άμα λάχει καπνίζω και πιπίλα και είμαι και πολύ ντάγκλα –

——————

Ένας μπαμπάς όταν βλέπει το παιδί του, δεν βλέπει ένα παιδί, ούτε καν το παιδί του.

Βλέπει το αίμα του να κυκλοφορεί σε ένα μικροσκοπικό σώμα, τα γονίδιά του να τρεμοπαίζουν σε ένα μικρό πρόσωπο, τη διαιώνισή του να καθρεφτίζεται στο χρόνο, την αθανασία με ψυχή παιδιού, τη συνέχειά του στο παρόν.

Ένας μπαμπάς όταν βλέπει το παιδί του, δεν βλέπει ένα παιδί, ούτε καν το παιδί του.

Βλέπει το παιδί μέσα του. Το πραγματικό του παιδί.

Σχετικότατη σκέψη από τον άνθρωπο στο ΝηΣί:

Η ευτυχία δεν είναι θεωρία. Έχει σάρκα. Έχει οστά. Έχει δέρμα. Έχει πνοή.
Μοιάζει με ένα παιδί στην ασφαλή αγκαλιά των γονιών του.

Το ό,τι η τηλεόραση είναι μέσο χειραγώγησης και όχι ενημέρωσης το ξέρουμε, ευχαριστώ πολύ, δεν μας προσφέρει κάτι η επανάληψή του, τίποτα πιο ενδιαφέρον έχεις να μας πεις;

Ας μιλήσουμε για αυτούς που εμφανίζονται στο κουτί αποβλάκωσης: Αυτοί πρώτιστα δεν έχουν χρόνο για να βλέπουν τηλεόραση (εκτός κι αν είναι στα πλαίσια της δουλειάς τους – αν δεν την έχουν χάσει κι αυτή).

Αν είχαν χρόνο για τηλεόραση δε θα έκαναν τηλεόραση. Εμφανίζονται όμως σε αυτήν και προσπαθούν να πείσουν όλους τους υπόλοιπους να χαζεύουν, να βολεύονται, να ζουν την ψευδαίσθηση, το ξαπλωτό όνειρο.

Όσοι λοιπόν δεν κάνουν τίποτα, βλέπουν στην τηλεόραση αυτούς που κάνουν τα πάντα για να συνεχίσουν οι πρώτοι, να μην κάνουν τίποτα. Κι έτσι είναι όλοι ευχαριστημένοι.

Αν “φυτεύω ένα δέντρο” σημαίνει χαρίζω μια ανάσα ζωής στον πλανήτη, “κλείνω την τηλεόραση” σημαίνει σώζω ένα εγκεφαλικό κύτταρο (τουλάχιστον) στο κεφάλι το δικό μου και όσων κάθονται δίπλα μου στον καναπέ.

Σχετικότατη σκέψη από τον άνθρωπο στο ΝηΣί:

Σήμερα πετυχαίνουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που κάνουν τηλεόραση κι αυτοί που δεν βλέπουν τηλεόραση

Τα όνειρα εικονοποιούν τις επιθυμίες μας και είναι ως ένα βαθμό στο χέρι μας να τα κάνουμε πράξη. Η σχέση τώρα ονείρου και πραγματικότητας είναι τουλάχιστον περίεργη.

Τόσο κοντά και τόσο μακριά. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι τα υλικά του ονείρου είναι παρμένα από την πραγματικότητα. Οι συνδυασμοί των υλικών είναι που κάνουν το όνειρο να μοιάζει εκτός πραγματικότητας.

Σχετικότατες σκέψεις από τον άνθρωπο στο ΝηΣί:

Ας λένε ότι με τον ύπνο χάνουμε τη μισή μας ζωή. Κανείς δεν έχασε ποτέ κάνοντας όνειρα

Τα όνειρα δεν είναι παρά εξάσκηση του νου που προετοιμάζεται να κάνει τη θεωρία Πράξη

Ποτέ δεν είναι αρκετά νωρίς για να κάνουμε το όραμα στόχο, τα όνειρο πράξη

Κόλαση δεν είναι να διψάς, αλλά να σου δίνουν νερό και να μη ξεδιψάς. Να πεινάς και να τρως αλλά να μην χορταίνεις. Να ποθείς ένα κορμί και να το αγγίζεις αλλά να μην το αισθάνεσαι.

Ό,τι δοκιμάζεις να μην μπορείς να το γευτείς. Να ξέρεις ότι κάτι έχει μυρωδιά και να μην μπορείς να το μυρίσεις.

Αυτή είναι Κόλαση.

Αυτή δεν είναι Κόλαση. Είναι η Κόλαση της Κόλασης.

Σχετικότατη σκέψη από τον άνθρωπο στο ΝηΣί:

Η ευτυχία δεν είναι θεωρία. Έχει σάρκα. Έχει οστά. Έχει δέρμα. Έχει πνοή. Μοιάζει με ένα παιδί στην ασφαλή αγκαλιά των γονιών του.

Μα τι γίνεται ρε παιδιά, αν κάνει κανείς μια βόλτα στο διαδίκτυο θα δει εκατομμύρια φωνές εναντίον της υφιστάμενης πολιτικής και ελάχιστες υπέρ.

10.000.000 Έλληνες φωνάζουμε ότι δεν θέλουμε να σωθούμε “πεθαίνοντας” κι ένα τσούρμο εντεταλμένων πολιτικών και δημοσιογράφων μας γράφουν στα ραταν-τάν τους επιμένοντας να προσποιούνται ότι κάνουν τεχνητή αναπνοή σε έναν νεκρό;

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είμαστε τόσοι πολλοί, αλλά συνάμα τόσο λίγοι.