Καταρχάς είναι σχεδόν αστείο ότι ο μόνος τρόπος να κατακτήσει κάτι ελληνικό, που τόσο πολύ το θέλει, είναι να ξανακατακτήσει κάτι που ήδη έχει και βρίσκεται στο δικό του έδαφος (Αγια Σοφιά). Στη θάλασσα και στον Έβρο προσπαθεί αλλά δεν του βγαίνει.

Αλλού θέλω να το πάω όμως. Είναι χαρακτηριστικό μικρών ανθρώπων να ψάχνουν τρόπο να ικανοποιήσουν το αίσθημα σπουδαιότητάς τους μέσα από καταστροφές. Ο λόγος είναι απλός. Η καταστροφή είναι πολύ πιο εύκολη από τη δημιουργία. Πόσο θα μου πάρει να σου μαυρίσω το μάτι και πόσο, αν τα καταφέρω ποτέ, να με σεβαστείς ή ακόμη να με αγαπήσεις; Για να με αγαπήσεις πρέπει να έχω και κάτι αξίας να σου προσφέρω. Για να έχω κάτι αξίας να σου προσφέρω πρέπει να έχω ο ίδιος αξία. Δεν μπορώ να δώσω κάτι που δεν έχω.

Η πρώτη εσωτερική ανάγκη του Ερντογάν είναι η αίσθηση της δημιουργίας και της προόδου. Αυτό που στην πραγματικότητα όμως βιώνει λόγω των πράξεων του είναι μια ψευτοπρόοδος καθώς δεν χτίζει, βεβηλώνει, δεν δημιουργεί, καταχράται. Κλέβει από τη σημαντικότητα αλλοεθνών του και φωνάζει από τη σπηλιά της ασημαντότητάς του “αν μπορώ να κάνω ζημιά στη χιλιόχρονη θρησκεία σας, έχω δύναμη. Αν μπορώ να αμφισβητήσω τον πανάρχαιο πολιτισμό σας έχω εξουσία”. Ας κρατήσουμε εδώ το εξής: Όταν δεν μπορούμε απ’ την αρχή να δημιουργήσουμε κάτι, χαλάμε της ζωής μας τα έτοιμα κτίσματα. Για να τα ανοικοδομήσουμε. Η ανάγκη για δημιουργία είναι τόσο σημαντική, που όταν δεν ικανοποιείται, οδηγεί στην αυτοκαταστροφή.

Η δεύτερη εσωτερική ανάγκη του Ερντογάν είναι η αναγνώριση. Πολλοί κακοποιοί κι εγκληματίες προχωρούν σε αποτρόπαιες πράξεις γιατί είναι ένας εύκολος τρόπος να αναγνωριστούν. Απλά θέλουν να δουν τη φάτσα τους πρωτοσέλιδο. Πολλοί από αυτούς είναι μεγαλομανείς εγωιστές νάρκισσοι με παθολογική ανάγκη να είσαι αρεστοί.

Τα “κωλόπαιδα της ιστορίας” όμως αργά ή γρήγορα τιμωρήθηκαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Ο Στάλιν πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία γιατί κανείς δεν τόλμησε να μπει στον δωμάτιο που είχε κλειστεί. Ο Αδόλφος Χίτλερ αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει. Ο Πάμπλο Εσκομπάρ δολοφονήθηκε. Τα «κωλόπαιδα της ιστορίας» πετυχαίνουν για λίγο και είναι γεμάτοι φόβο και με τύψεις. Ζουν μέσα στον τρόμο που πηγάζει από τη σκέψη ότι μια μέρα θα τα χάσουν όλα. Τρέμουν επίσης για τη ζωή τους, ότι κάποια στιγμή θα τους ζητήσουν τα ρέστα όσοι αδίκησαν.

Και πάμε στην τρίτη εσωτερική ανάγκη του Ερντογάν. Αγάπη αναζητά μέσα από τις πράξεις του. Η κραυγή του για δύναμη και εξουσία είναι απόρροια της ασθένειάς του. Πάσχει από χρόνια έλλειψη αγάπης. Αναζητά υποκατάστατα χαπάκια στιγμιαίας αγάπης μέσα από τα χρήματα, την επιβολή, την αναγνώριση από τον μικροκύκλό του. Δεν καταλαβαίνει ότι το μόνο που τελικά βιώνει είναι μια ψευδαίσθηση αγάπης που καταλήγει τον φόβο. Κανείς δεν ξεφεύγει από το πραγματικό του εγώ, την Αλήθεια μέσα του.

Κάθε κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του, αλλά φαίνεται ότι στη ζωή επικρατεί ένας άτυπος φυσικός νόμος. Δεν είναι γραμμένος κάπου, δεν αποδεικνύεται από κάποια μαθηματική εξίσωση, αλλά επιβεβαιώνεται συνεχώς: Αργά ή γρήγορα, λαμβάνεις πίσω όχι απλώς όσα προσφέρεις, αλλά πολλαπλάσια από όσα προσφέρεις. Αυτό που σίγουρα μας έχει δείξει η ιστορία είναι ότι βραχυπρόθεσμα το κακό νικά αλλά μακροπρόθεσμα το καλό θριαμβεύει.

Ό,τι κι αν κάνεις δεν κάμπτεις το δικό μας ηθικό. Απλά δείχνεις στον πλανήτη πόσο κενός είσαι.

Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ

Όπως λέει και ο Τανέρ Ακτσάμ, Τούρκος ακαδημαϊκός: “Οι Τούρκοι ήταν πάντα από τους “αρνητικούς παράγοντες της Ιστορίας” ανίκανοι να δημιουργήσουν μόνοι τους μια νέα πολιτιστική αξία. Καταλαμβάνουν τους πολιτιστικούς θησαυρούς της ανθρωπότητας και τους καταστρέφουν”.

Σχετικότατα άρθρα:

Μην ξεχάσετε το αντηλιακό σας κύριε Τραμπ | Νικόλας Σμυρνάκης

Είναι βαρετό να μη φταις | Νικόλας Σμυρνάκης

Ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας ως σύγχρονοι φύλαρχοι | Νικόλας Σμυρνάκης

Φτάνει κάποια στιγμή που λες “εντάξει τώρα πια, κάποια βασικά ανθρώπινα αυτονόητα έχουν κατακτηθεί”. Να δηλαδή: “Οι γκέι έχουν απόλυτο δικαίωμα ύπαρξης και έκφρασης”, “οι Αφροαμερικανοί έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με τους λευκούς”, “καμία ρατσιστική συμπεριφορά αστυνομικού δεν γίνεται ανεκτή”…

Δεν συνεχίζω γιατί και μόνο που τα εκφράζω νιώθω ιερόσυλος. Όταν περιγράφεις το αυτονόητο, πληγώνεται. Είναι λες και το αμφισβητείς. Σκέψου να έρθει ο αγαπημένος σου στα καλά καθούμενα και να σου πει: “μην ανησυχείς, δεν θα σε χωρίσω”. “Μα αυτό υποτίθεται ότι είναι αυτονόητο, τι μου το πετάει τώρα;”, θα αναρωτηθείς.

Σχετικότατα άρθρα:

Είμαστε όλοι «γκέι»

Ισόβια σημαίνει δικαίωση (για την Ελένη Τοπαλούδη)

Δεν είναι να έχεις μπέσα στα αυτονόητα

Είσαι κορίτσι; Όχι.
Γεννήθηκες κορίτσι; Ναι.
Σου άρεσε το σώμα που είχες; Όχι.
Τώρα σου αρέσει; Ναι.
Το μετάνιωσες που άλλαξες; Όχι.
Σε αποδέχτηκαν οι δικοί σου; Ναι.
Έχεις θέματα υγείας; Όχι.
Είσαι ευτυχισμένος; Ναι.

Μια γυναίκα ντυμένη όπως γουστάρει δεν προκαλεί τον βιαστή. Αν εκείνη πει «όχι» ο άντρακλας είναι υποχρεωμένος να κάτσει στα αυγά του (κυριολεκτικά) και όχι να διατείνεται πως «τα ήθελε ο κώλος της».

Ας υποθέσουμε τώρα ότι μια γυναίκα λατρεύει το σεξ. Πως κάνει συχνά έρωτα, με πολλούς και διαφορετικούς συντρόφους. Όχι δεν είναι νυμφομανής ή πουτάνα απλά κάνει αυτό που όλοι γουστάρουν να κάνουν αλλά δεν το παραδέχονται ή το κρύβουν. Η απόλυτη ενοχοποίηση του φυσικού, δηλαδή.

Η σύγχρονη Βουλή μοιάζει με την σπηλιά του προϊστορικού ανθρώπου περισσότερο από ποτέ.

Μεγαλύτερη σε μέγεθος, στολισμένη λούσα αντί για απλές αναπαραστάσεις και με τους ενοίκους της ντυμένους στην τρίχα αντί καλυμμένοι μόνο από τρίχα.

Κι όμως παραμένουν τόσο κοντά στο αρχέγονο ένστικτο, στην αυτοσυντήρηση, στην επικράτηση με κάθε τρόπο έναντι της αντίπερα φυλής. Ο μόνος νόμος που τους εξουσιάζει είναι ο Νόμος του δυνατού, που κρατά το ρόπαλο της ύβρεως, έτοιμος να χτυπήσει κάθε αδυναμία, να σπιλώσει, να καταστρέψει.

Για την επικράτηση της φυλής και της αναγνώρισή του ως τον ένα και μοναδικό Διαιωνιστή της φάρας.

Χθες ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας ξεπέρασαν κάθε προσδοκία μου. Έπεσαν πιο χαμηλά από τα τάρταρα και μετά συνέχισαν την κάθοδό τους.

Αντί να συζητούν για το πως θα οδηγηθούμε στην πρόοδο με ειλικρίνεια και σύνεση κατηγόρησαν ο ένας τον άλλον μέχρι και για συγκάλυψη παιδεραστίας, σχέση με διαπλεκόμενους, πλουτισμό από την πολιτική, συνεργασία με τη χούντα, παρεμπόδιση της δικαιοσύνης και τόσα άλλα. Ακούστηκαν βαρύτατοι προσωπικοί χαρακτηρισμοί και κατηγορίες.

Το περίεργο είναι ότι κάθε φορά που κάποιος Νεάντερταλ αρχηγός φυλής έπαιρνε το λόγο δεν απαντούσε στις επιθέσεις (μόνο ένα “δεν είμαι κουμπάρος του Μαρινάκη” ακούστηκε λες και αυτό ήταν το θέμα μας) αλλά ξεκινούσε τη δική του αντεπίθεση.

Δηλαδή όλα αυτά είναι αλήθεια; Δηλαδή σιωπηρά δέχθηκαν ότι ισχύουν κι εμείς απλά τους παρακολουθούμε, όπως θα παρακολουθούσαμε έναν αγώνα κατς μεταξύ δύο τύπων που πληρώνονται να μας διασκεδάσουν προσποιούμενοι ότι άγρια μαλώνουν;

Τελικά είναι πιο έξυπνοι από ότι πίστευα. Ξεχάστε την Νεάντερταλ καταγωγή. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την πιο εξελιγμένη μορφή ανθρώπων. Οι homo polythesitis politikandis mekathetropoepikratisis.

Κι αν εκείνοι είναι οι εξελιγμένοι της υπόθεσης ποιος ρόλος μένει άραγε για εμάς που τους κάναμε και, ακόμα χειρότερα, είμαστε διατεθειμένοι να τους ξανακάνουμε αρχηγούς της δικής μας σπηλιάς;

Την αγάπη μου
Νικόλας

Σχετικότατα άρθρα:

Οι ευεργετικές συνέπειες ενός επαίσχυντου νομοσχεδίου

Η αλήθεια πίσω από τις οργισμένες συζητήσεις των πολιτικών

Όταν η μισή ομάδα πενθεί ο ηγέτης δεν πανηγυρίζει

“Αρχικά αυτό”, απάντησα, “είναι μια γενίκευση” (δεν μπορεί όλοι να είναι), “αλλά καταλαβαίνω γιατί το λέτε”.

Άρχισα να μιλάω για το αξιακό μας σύστημα, πώς επηρεάζει τις αντιλήψεις μας τις δράσεις μας και πως αυτό μπορεί να αλλάξει σήμερα από τον καθένα μας χωρίς να περιμένουμε τη θεία επιφοίτηση ή την τιμωρία. Εμάς πρώτα μας συμφέρει αυτό και έπειτα τους άλλους.

Σαν παράδειγμα “απειθαρχίας” ανέφερα το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους. Ένας παλιός, αγαπημένος φίλος από το κοινό πήρε το λόγο. Διαφωνήσαμε με σεβασμό και αγάπη:

“Εγώ όμως γιατί να βγω έξω να καπνίσω; Δεν έχω δικαιώματα; Δεν σέβονται τα δικαιώματα του καπνιστή με την ίδια λογική”. Η απάντησή μου ήταν:

“Αν έρθω να σε χτυπήσω θα σεβαστείς το δικαίωμά μου να ασκήσω βία; Εγώ πιστεύω ότι έχω αυτό το δικαίωμα επειδή με θύμωσες. Πράγματι, έχεις το δικαίωμα να καπνίσεις. Όχι όμως σε στεγαζόμενο δημόσιο χώρο. Αυτό το δικαίωμα δεν το έχεις. Αν θέλεις να συζητήσουμε την ανάγκη να δημιουργηθούν κλειστοί χώροι καπνιζόντων, όπως στα αεροδρόμια, είμαι μαζί σου”.

Υπήρξα καπνιστής για χρόνια. Ξέρω τι σημαίνει να το έχεις ανάγκη. Το θεωρώ όμως αδιανόητο να ξέρουμε και να μην νοιαζόμαστε για την υγεία των άλλων. Το τι θα κάνουμε με τη δική μας υγεία είναι δική μας δουλειά. Είναι σεβαστό.

Το να καπνίζουμε ακόμα σε κλειστούς χώρους, τόσα χρόνια μετά την ψήφιση του νόμου, δεν αποτελεί απλά παράβαση και απειθαρχία. Αυτό είναι το λιγότερο. Αποτελεί καταπάτηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Έχουμε πια ευθύνη να κάνουμε αυτό που δεν επιβάλλεται αλλά είναι σωστό. Να τι σημαίνει νέο αξιακό σύστημα.

Στην ίδια λογική χάρηκα τόσο που ο Therapon χθες μου είπε. Μην πετάξουμε το πλαστικό εδώ, πάμε 500 μέτρα πιο κάτω που έχει κάδο ανακύκλωσης.

Δεν τον έβλεπε κανείς. Δεν του το επέβαλε κανείς. Δεν θα τον τιμωρούσε κανείς. Απλά ήθελε να κάνει το σωστό.

Έχουμε πια ευθύνη να κάνουμε αυτό που δεν επιβάλλεται αλλά είναι σωστό.

Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Ποτέ δεν είναι αργά, απλά είναι αργότερα

Μαθηματική απόδειξη του αξιώματος ότι ο κόσμος μας αλλάζει

Δυστυχισμένος ο άνθρωπος, που πατεί τα βήματά του

Σκέφτομαι και γράφω εγώ ο αδαής τώρα. Μεγάλη μερίδα του πληθυσμού και του πολιτικού κόσμου δεν θέλει τη συμφωνία των Πρεσπών. Έστω ότι εσύ την πιστεύεις και επιμένεις. Καταφέρνεις με ισχνή πλειοψηφία τελικά να φηφιστεί.

Και μετά που ψηφίζεται πανηγυρίζεις δημόσια σαν να κέρδισες το τζόκερ ενώ τόσοι συμπολίτες σου νιώθουν αδικημένοι και απογοητευμένοι.

Πανηγυρίζεις ενώ ξέρεις ότι συνέδεσες το όνομά σου με μια αμφιλεγόμενη συμφωνία που τόσοι πολλοί θεωρούν προδοσία.

Γιατί στο καλό πανηγυρίζεις με τέτοιο πάθος;

Α) Γιατί έσωσες την Ελλάδα; (έτσι γενικά)

Β) Γιατί έσωσες την Ελλάδα από τους πολίτες της που δεν κατανοούν το καλό τους; (πιο συγκεκριμένα)

Γ) Γιατί κέρδισες σε προσωπικό και διπλωματικό επίπεδο κάτι που ίσως δεν μάθουμε πότε τι είναι και δεν μπορείς να συγκρατήσεις τη χαρά σου;

Η δουλειά μας σαν πολίτες δεν είναι τα εύκολα συμπεράσματα. Και δεν βγάζω τέτοια. Η ιστορία θα δείξει.

Ας μας αφήσουν τουλάχιστον να προβληματιζόμαστε και να απορούμε για τις τόσο αγνές προθέσεις τους.

Ο ηγέτης πάντως χαίρεται όταν χαίρεται όλη η ομάδα και όχι κάποιοι από αυτήν.

Τότε πανηγυρίζει δημόσια. Α, ναι, και όταν δεν μπορεί να κρυφτεί. Μόνο που τότε δεν είναι ηγέτης….

Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Απόστολος Πόντας αντέγραψε το House of Cards

Μην ξεχάσετε το αντηλιακό σας κύριε Τραμπ

Οι ευεργετικές συνέπειες ενός επαίσχυντου νομοσχεδίου

Οι περισσότεροι είδατε το βίντεο με το παιδάκι που τα σπάει επειδή δεν σεβάστηκαν την αδερφή του που είναι άτομο με αναπηρία.

Μήνυμα σωστό: Δεν σεβάστηκαν την αδερφή του.

Μήνυμα σωστό: Οι δρόμοι μας, τα πεζοδρόμιά μας είναι εχθρικά απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους.

Μήνυμα σωστό: Η συμπεριφορά μας πολλές φορές είναι απαράδεκτη.

Μήνυμα λάθος: Μπορώ να τα σπάω επειδή αδικήθηκα.

Μήνυμα λάθος: Μπορώ να χειροδικήσω όταν κάποιος σπάει τα πάντα γύρω μου. Διπλή αυτοδικία δηλαδή. Εκεί που τον αρπάζουν, τον βάζουν κάτω και τον χτυπάνε εσείς σκεφτήκατε τον Ζάκ ή μόνο από το δικό μου μυαλό πέρασε;

Μήνυμα λάθος: Παιδιά μου, την επόμενη φορά που θα τα κάνετε λαμπόγυαλο, μην ανησυχείτε, δεν θα γίνει και τίποτα σπουδαίο. Μια νύχτα στο κρατητήριο και μια αγκαλιά από το μπαμπά και τη μαμά. Άσε που μπορεί η ιστορία σας να γίνει viral και να γίνετε διάσημοι. Α, μπορεί να γυρίσουμε και μια ταινία μικρού μήκους εμπνευσμένοι από την ηρωική σας πράξη.

Μήνυμα λάθος: Αν αύριο σας μιλήσει απότομα ο δάσκαλος, σας χωρίσει η κοπέλα/το αγόρι σας, σας αδικήσει ο γείτονας, προσβάλλουν τον μπαμπά σας γενικά αν γίνει κάτι που θα σας θυμώσει πολύ, σπάστε τα.

Μήνυμα λάθος: Μπορώ να πάρω το νόμο στα χέρια μου για να αποδείξω σε όλους πόσο λάθος είναι.

Τα παιδιά που θα το δουν πιστεύετε ότι υπάρχει περίπτωση να επηρεαστούν από τα λάθος μηνύματα; Ή θα σκηνοθετήσουμε το μυαλό τους ώστε να μην το παρεξηγήσουν;

Δεν λέω. Έχει και σωστό μήνυμα. Σωστά; Μα και ένα χαστούκι σε ένα εξάχρονο, θα μπορούσε να εμπεριέχει σωστό μήνυμα, θα έλεγε κάποιος που η δουλειά του είναι να διαστρεβλώνει τα πράγματα. “Σε χαστουκίζω γιατί θέλω να σε συναιτίσω και γιατί σε νοιάζομαι”. Σωστότατο μήνυμα. Σωστά; Μα το “σωστό” μήνυμα καταρρέει τη στιγμή που πληγώνεται ανεπανόρθωτα η ψυχή του παιδιού.

Και ένας δολοφόνος θα δικαιολογήσει την πράξη του λέγοντας ότι το έκανε για το κοινό καλό, γιατί μια φωνή μέσα του το υπαγόρευε.

Αβίαστο συμπέρασμα: Η παρουσία ή η εφεύρεση σωστού μηνύματος δεν δικαιολογεί μια πράξη με λάθος μήνυμα.

Οπότε εντελώς λάθος μήνυμα: Αν η πρόθεσή σου είναι καλή μπορείς να προβείς σε άνομη πράξη.

Μπορώ να προβώ σε άνομη πράξη; Εγώ αυτό κρατώ από την προηγούμενη πρόταση. Τι ωραία. Ξέρω τι θα κάνω. Το βρήκα. Επιτέλους ελευθερώθηκα. Από δω και πέρα θα χαστουκίζω όποιον δεν συμπαθώ. Μετά θα του λέω ότι είχα καλή πρόθεση και ως δια μαγείας το σημάδι στο μάγουλό του θα φεύγει.

Αυτά.

Την αγάπη μου.
Νικόλας

ΥΓ
Α και κάτι ακόμα. Τα άτομα με αναπηρία δεν θα προσυπόγραφαν ποτέ ένα τέτοιο μήνυμα. Τους ρώτησε άραγε κανείς; Δεν έχουν ανάγκη από τέτοια “δεκανίκια”. Είναι πολύ πιο ισορροπημένοι, πολύ “όρθιοι” για να καταδέχονται τέτοια “βοηθήματα”

Σχετικότατα άρθρα: 

Η ζωή μας μέρος της ζωής των άλλων

Τι κάνει κάποιον καλό ή κακό απέναντί μας;

Οι άλλοι είμαστε εμείς

Διαβάζω για τους άλλους

Άνθρωποι που δεν είχαν πρόσβαση στη γνώση τώρα αποκτούν μέσα από τις δημιουργικές προσπάθειες του Διαβάζω για τους άλλους.

Είναι πολύ τιμητικό να είμαι πρεσβευτής της καμπάνιας για τη δημιουργία του πρώτου studio ηχογράφησης της ομάδας.

Μέχρι τώρα υπήρχαν άνθρωποι, τυφλοί και άλλοι, που δεν μπορούσαν να διαβάσουν ένα βιβλίο, δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν μαζί του, αδυνατούσαν να χαρούν μέσα από αυτό, να μάθουν, να προοδεύσουν, να ζήσουν τις εμπειρίες που επιφυλάσσει.

Αυτό τώρα αλλάζει. Συμμετέχουμε στην καμπάνια, με μια μικρή οικονομική προσφορά, δίνουμε φωνή στα βιβλία και βοηθάμε ανθρώπους που δεν μπορούν να διαβάσουν τα βιβλία, να τα ακούσουν.

Αλλάζοντας έναν, που θα αλλάξει μία, που θα αλλάξει έναν, αλλάζει ο κόσμος. Ας μην ξεχάσουμε όμως να ξεκινήσουμε από το ΕΓΩ.

Από το ΕΓΩ σημαίνει τώρα, από μια πράξη που θα επιδράσει θετικά τις ζωές και άλλων ανθρώπων.

Νικόλας Σμυρνάκης

Μάθετε περισσότερα πατώντας εδώ για το πώς μπορείτε να συμμετέχετε

Δείτε τα 2 videos και θα καταλάβετε ότι το πρόβλημα με εκείνον που αντέγραψε τον Φρανκ Άντεργουντ από την σειρά House of Cards δεν είναι ότι δεν κατάλαβε ούτε αυτός, ούτε η ομάδα του ότι εκτός από εκείνον βλέπουν την ίδια σειρά εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι. Άρα ότι θα καταλαβαίναμε τη σύνδεση (αυτά τα μυαλά δηλαδή παίζει να μας κυβερνήσουν αύριο;). 

Να υπογραμμίσω πριν διαβάσετε παρακάτω ότι τον συγκεκριμένο άνθρωπο δεν τον ξέρω και δεν εκφράζω σε αυτό το μήνυμα πολιτική άποψη υπέρ ή κατά κάποιου. Βλέπω απλά την περίπτωση σαν case study.

Το πρόβλημα με εκείνον που αντέγραψε τον Φρανκ Άντεργουντ από την σειρά House of Cards δεν είναι ότι δεν κατάλαβε ούτε αυτός, ούτε η ομάδα του ότι εκτός από εκείνον βλέπουν την ίδια σειρά εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι. Άρα ότι θα καταλαβαίναμε τη σύνδεση (αυτά τα μυαλά δηλαδή παίζει να μας κυβερνήσουν αύριο;).

Το πρόβλημα δεν είναι ότι αντέγραψαν ακριβώς το λόγο του με τη μόνη αλλαγή ότι δεν είπε “Αμερική” αλλά “Ελλάδα”. Ούτε ότι αντέγραψαν έναν τηλεοπτικό ήρωα που έχει πατήσει κυριολεκτικά επί πτωμάτων (και αρκετών) για να ανέλθει άρα είναι σαν να ενστερνίζονται την ηθική του.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα κατά τη γνώμη μου είναι ότι αντιγράφοντας κάποιον άλλον, απέδειξε ότι δεν είχε ίχνος αλήθειας στο λόγο του. Ότι ψεύδεται ασύστολα. Απλά χρησιμοποιεί τα λόγια εκείνου που έχει θεωρητικά (και λέω θεωρητικά γιατί μιλάμε για ήρωα παραμυθιού, σειράς, ταινίας πως το λένε) το αποτελέσματα που θέλει (σε λίγο πιο τοπικό επίπεδο εκτός κι αν θέλει να γίνει και πλανητάρχης).

Πόσο ελαφρότητα θέλει αλήθεια να θαυμάζεις έναν ψεύτικο ήρωα τον οποίο προσπαθείς να ζωντανέψεις στην πραγματική ζωή χωρίς μάλιστα να σε πάρει και κανείς χαμπάρι;

Το πρόβλημα επιστρέφω και επιμένω είναι ότι όταν μιλάς με λόγια άλλου, μιλάς τη γλώσσα του ψέματος. Δεν μιλά η καρδιά σου, oύτε το μυαλό σου αλλά το autocue απέναντί σου.

Το βασικό πρόβλημα πολλών ηγετών μας (οι οποίοι δεν είναι στην πραγματικότητα ηγέτες γιατί ηγέτης κατά τη γνώμη μου πάντα είναι αυτός που έχει θετική επίδραση στους άλλους και όχι απλά επίδραση) είναι η αναξιoπιστία τους που συνδέεται άμεσα με την ανηθικότητα.

Γενικά πάντως να ξέρετε ότι πιστεύω ότι έχουμε τα αποτελέσματα που μας αξίζουν. Άρα και τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Αν κάποιος διαφωνεί γιατί δεν τους αλλάζουμε τόσα χρόνια; Ή γιατί δεν εμφανίζεται από εμάς κάποιος που να αξίζει να ψηφιστεί; Ε; 🙂

Την αγάπη μου!

Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Μην ξεχάσετε το αντηλιακό σας κύριε Τραμπ

Τα παιδιά μας είναι οι πολιτικοί του μέλλοντος

Η αλήθεια πίσω από τις οργισμένες συζητήσεις των πολιτικών

Οι γυναίκες είναι υπεύθυνες για όλα τα μεγαλουργήματα του ανθρώπου. Είναι “μητέρες” όλων των σπουδαίων επιτευγμάτων, των υπέροχων τέκνων, πνευματικών και μη του κόσμου. Και όταν λέω όλων, δεν εννοώ πολλών. Εννοώ όλων. Αρσενικών και θηλυκών. Γεννούν σπουδαίες κόρες, που γίνονται σπουδαίες γυναίκες, που γεννούν καλλιτεχνήματα, επιστημονικά επιτεύγματα, σπουδαία έργα. Και πόσο ραγδαία αυξάνονται οι σπουδαίες γυναίκες όσο ο χρόνος περνά. Γεννούν επίσης σπουδαίους γιους που δημιουργούν αριστουργήματα. Δεν μένουν όμως εκεί. Για το υπόλοιπο της ζωής τους γίνονται το στήριγμά τους, ενώ άλλες γυναίκες, αποτελούν την έμπνευση για εκείνους τους σπουδαίους άνδρες που έχουν γεννηθεί από εκείνες τις σπουδαίες γυναίκες.

Τελικά, ο ρόλος των γυναικών – και η επίδρασή τους στον πλανήτη – είναι εξαιρετικά πιο καταλυτικός από αυτόν των ανδρών. Οι δήθεν αθάνατοι στο στίβο της ζωής άνδρες επιστρέφοντας στη μητέρα ή στη σύντροφο γίνονται ξανά θνητοί ακολουθώντας την ηγέτιδα δύναμη. Τη γυναίκα.  Πόσα, μα πόσα βράδια, δε κουρνιάζουν φοβισμένοι στην παρηγορητική γυναικεία αγκαλιά για να κλάψουν ή να παραπονεθούν. Αναζητούν την ασφάλεια, τη στήριξη, την αγκαλιά, την προωθητική δύναμη, την έμπνευση που θα τους κάνει ξανά να πετάξουν το επόμενο πρωί.

Κάθε ανδρική σκέψη είναι γένους θηλυκού.

Και κάθε θηλυκή σκέψη είναι ικανή να δημιουργήσει έναν νέο κόσμο.

Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Αυτό το κείμενο παρακαλώ να διαβαστεί μόνο από γυναίκες

Για την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας

Η αγάπη είναι…

– Κατάλαβες τώρα γιατί οι άρχοντές μας κάνουν ό,τι κάνουν; Είναι “εμείς” σε μεγέθυνση; Αν προσβλήθηκες από αυτό σου ζητώ συγγνώμη. Αν κουνάς το κεφάλι και σκέφτηκες πώς να γίνεις καλύτερος από αύριο, χρησιμοποιώντας αυτή την συνειδητοποίηση ευεργετικά, υποκλίνομαι στη μεγαλοσύνη σου. Μα μη σκιάζεσαι και μη βαρυγκομάς Έλληνα. Υπάρχει λύση –

————————–

Μη σκιάζεσαι και μη βαρυγκομάς Έλληνα. Όπως σήμερα κάποιοι νομοθετούν, έτσι κάποιοι άλλοι αύριο θα αλλάξουν τους νόμους αυτούς. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να περιμένουμε και να ανεχόμαστε; Όχι φυσικά. Το ότι δεν πρέπει να περιμένουμε και να ανεχόμαστε σημαίνει πως πρέπει να τα βάφουμε μαύρα και να φέρνουμε την καταστροφή; Το αντίθετο. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, οι νόμοι αλλάζουν. Μετά το χειμώνα όμως έρχεται πάντα η άνοιξη, μόνο που την άνοιξη στην προκειμένη περίπτωση πρέπει να την φέρουμε εμείς.

Σου έχω μια πληροφορία. Θα έρθουν κι άλλα τέτοια νομοσχέδια πριν την οριστική ρίξη. Επομένως τι; Για τα επόμενα δύο, πέντε, δέκα χρόνια, η ψυχολογική σου κατάσταση, θα ορίζεται από τις νομοθετικές διατάξεις; Τους δίνεις τη δύναμη να ορίζουν το επίπεδο ευτυχίας σου; Έχεις άραγε το δικαίωμα να κάνεις κάτι τέτοιο στον εαυτό σου; Θα έρθουν κι άλλα τέτοια νομοσχέδια πριν την καθολική αλλαγή. Ποια είναι αυτή; Περίμενε. Μια ερώτηση σου έχω πριν: Δεν κουράστηκες να αγχώνεσαι και να σχολιάζεις τους ίδιους για τους ίδιους λόγους; Πόσο ακόμα; Μήπως αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να αλλάξει;

Μην ψάχνεις τη λύση έξω από σένα. Βρες τι αγαπάς να κάνεις στη ζωή σου και ξεκίνα. Μια ώρα τη μέρα, για αρχή. Παράλληλα με ό,τι άλλο κάνεις σήμερα. Μετά περισσότερο. Γίνε μέρα με τη μέρα καλύτερος, σοφότερος και θα σε προσέξει ο κόσμος. Και μόλις σε προσέξει ο κόσμος θα μπορείς να αφοσιωθείς σε αυτό που αγαπάς. Να κάνεις το επάγγελμά σου με αγάπη. Να κάνεις την αγάπη επάγγελμα. Τότε δε θα σε ανησυχούν τα χρήματα. Τότε θα έρθουν τα χρήματα. Όταν δεν θα ανησυχείς για αυτά. Ούτε το αν θα πάρεις σύνταξη θα σε ανησυχεί. Γιατί δεν θα έχεις ανάγκη να βγεις στη σύνταξη. Να σταματήσεις τι; Αυτό που δίνει νόημα στη ζωή σου; Και μετά;

Αν τώρα σου κόβουν χρήματα από μια δουλειά που δεν αγαπάς και για την οποία δεν πληρώνεσαι παρά ψίχουλα, μήπως είναι μια καλή αφορμή να αλλάξεις δουλειά. Μην πεις “και τι θα κάνω;” Να λες “δεν ανέχομαι να αφιερώνω τη μισή μου ζωή σε μια δουλειά που δεν αγαπώ και για την οποία πληρώνομαι ψίχουλα. Δεν μου αξίζει”. Μόνο τότε θα βρεθεί η λύση. Μόνο τότε θα την αναγνωρίσεις όταν σε επισκεφτεί. Γιατί μόνο τότε θα την αναζητήσεις.

Σκύψε στην τέχνη σου, μόρφωσε τα παιδιά σου με βιβλία της βιβλιοθήκης σου και όχι μόνο με τα πανεπιστημιακά. Η γνώση από όπου κι αν προέρχεται είναι ευεργετική. Η στείρα γνώση, η καθοδηγούμενη, η συστημική δεν είναι παρά κομμάτι της συμφωνίας των αρχόντων. Μας μάθανε να είμαστε γρανάζια τόσα χρόνια. Δεν το βλέπεις; Δεν το νιώθεις;

Σκύψε στον εαυτό σου, άλλαξε τον. Έτσι μόνο θα αλλάξουν τα παιδιά σου. Μην ξεχνάς ότι τα παιδιά σου είναι οι αυριανοί άρχοντες. Αν είσαι νέος και διαβάζεις αυτό το κείμενο, εσύ είσαι ο αυριανός άρχοντας. Έχεις χρέος. Έχουμε χρέος. Να αντισταθούμε. Δηλαδή να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον. Να αντισταθούμε, δηλαδή να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.

Πώς να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, αν ακολουθούμε τις διδαχές ενός συστήματος που τώρα παθητικά λοιδορούμε; Σπουδάζουμε όπου μας πουν, κάνουμε ό,τι δουλειά μας πουν, ξυπνάμε ό,τι ώρα μας πουν, πηγαίνουμε διακοπές όταν μας πουν, τρώμε και πίνουμε ό,τι μας σερβίρουν, καταναλώνουμε ό,τι σκευάσματα βρούμε μπροστά μας. Και μετά γκρινιάζουμε ότι μας αδίκησαν. Βριζόμαστε μέσα από τα αυτοκίνητά μας, σκοτωνόμαστε στις εθνικές οδούς, ψάχνουμε πως να πάρουμε ο ένας τη σειρά του άλλου, πώς να μειώσουμε την αξία του πρωτοπόρου, του διαφορετικού, πως να λιθοβολήσουμε το καινούριο, να μειώσουμε ο ένας τον άλλον μήπως και έτσι αναδείξουμε την αξία μας.

Πώς να κάνουμε τη δουλίτσα μας κι ας χρησιμοποιούμε μικρά αθέμιτα μέσα – επειδή είναι μικρά δεν παύουν να είναι αθέμιτα – κι ας αδικούμε εκείνη τη στιγμή κάποιον άλλον. Μα ο τρόπος που κάνουμε οτιδήποτε είναι ο τρόπος που κάνουμε τα πάντα. Αν έχουμε μικρή δύναμη, χρησιμοποιούμε μικρά αθέμιτα μέσα. Αν αποκτήσουμε μεγάλη δύναμη, θα χρησιμοποιήσουμε μεγάλα αθέμιτα μέσα. Κατάλαβες τώρα γιατί οι άρχοντές μας κάνουν ό,τι κάνουν; Είναι “εμείς” σε μεγέθυνση; Αν προσβλήθηκες από αυτό σου ζητώ συγγνώμη. Αν κουνάς το κεφάλι και σκέφτηκες πώς να γίνεις καλύτερος από αύριο, χρησιμοποιώντας αυτή την συνειδητοποίηση ευεργετικά, υποκλίνομαι στη μεγαλοσύνη σου.

Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, οι κοινωνίες, τα έθνη με ευχές και κατάρες. Αλλάζουν μέσα από την παιδεία. Παιδεία μάθαμε να αποκαλούμε τα νομοσχέδια – πάλι αυτά τα νομοσχέδια – για το αν θα μπουν τα αρχαία στο γυμνάσιο ή αν στο δημοτικό θα έχουν τα παιδιά δύο ή τρεις φορές το χρόνο εξετάσεις. Παιδεία είναι η προσωπική μας δουλειά, μαντέψτε με ποιον. Με εκείνον που ξεχάσαμε να του δείξουμε ειλικρινές ενδιαφέρον. Ξεχάσαμε να του αφιερώσουμε χρόνο. Πώς να μας αγαπήσει λοιπόν; Πώς να μας πει τα μυστικά του; Ξέρετε κανέναν άνθρωπο που να τον έχουμε ξεχάσει χρόνια, χωρίς ούτε ένα ευχαριστώ, ένα συγγνώμη, μια φιλική κουβέντα και αυτός να μας θεωρεί ακόμα φίλο; Ναι, καλά το κατάλαβες, για τον εαυτό μας μιλώ. Παιδεία είναι η προσωπική δουλειά με τον εαυτό μας. Αυτόν που ξεχάσαμε από τη μέρα που γεννηθήκαμε απασχολημένοι τόσο πολύ με τη γραφειοκρατεία της ζωής, το παρελθόν, το μέλλον, τους άλλους, τη γνώμη τους για εμάς.

Απασχολημένοι με τις φοβίες μας. Φοβίες που δεν μας επέτρεψαν να φτάσουμε το μεγαλείο της φύσης μας. Την αληθινή φύση του Μετανθρώπου μέσα μας. Για να αποφύγουμε τους φόβους του μεγαλείου, καταλήξαμε να ζούμε μέσα στον χίλιες φορές χειρότερο φόβο της μετριότητας. Της απάθειας. Των ανεκπλήρωτων ονείρων. Του χαμένου σκοπού στη ζωή μας. Μα γιατί ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο αν όχι για να εκπληρώσουμε τον σκοπό της ζωής μας; Στην πορεία να προοδεύσουμε, να αγαπήσουμε και να κάνουμε τον κόσμο ομορφότερο;

Αυτό που λείπει σε αυτή τη χώρα είναι η ενσυναίσθηση. Ενσυναίσθηση είναι η συναισθηματική ταύτιση με την ψυχική κατάσταση ενός άλλου ατόμου. Η προσπάθειά μας να μπούμε στη θέση του και να τον καταλάβουμε. Είναι ένας άλλος τρόπος να πούμε “αγάπη”. Μας λείπει που τόσοι πολλοί δεν γνωρίζουν την έννοιά της. Και αυτό που λείπει σε αυτούς που την γνωρίζουν και δηλώνουν λάτρεις της ενσυναίσθησης – τελευταία όλο και πληθαίνουν – είναι να δείχνουν ενσυναίσθηση σε όσους δεν δείχνουν ενσυναίσθηση.

Μια ερώτηση τώρα για το επαίσχυντο νομοσχέδιο, για το οποίο όλοι νιώσαμε τόση έκπληξη λες και περιμέναμε να αναδειχτούν στην ψηφοφορία οι Ρομπέν των Ελλήνων. Είναι τυχαίο ότι όλοι όσοι έχουν κυβερνήσει, παρόμοιους νόμους έχουν ψηφίσει; Και τώρα ήρθε η ώρα της συνειδητοποίησης: Οι νόμοι αυτοί είναι γεννήματά μας, γιατί γεννήματά μας είναι αυτοί που τους ψήφισαν. Η λύση είναι να γεννήσουμε νέους νόμους μεταξύ μας. Αυτοί θα αλλάξουν και τους άλλους, αυτών των νομοσχεδίων. Αυτοί θα αλλάξουν τα γεννήματα που θα ψηφίσουν νέους νόμους.

Δεν μας πιάνουν οι νόμοι αν κάνουμε αυτό που αγαπάμε.
Γιατί τότε θα υπακούμε στους συμπαντικούς νόμους.
Δεν μας πιάνουν οι νόμοι αν αγαπάμε ο ένας τον άλλον.
Γιατί ενωμένοι, εχθρό δεν έχουμε κανέναν και κάθε άδικος νόμος καταλύεται μπροστά μας.
Δεν μας πιάνουν οι νόμοι αν αγαπάμε τον εαυτό μας.
Η αγάπη μετουσιώνει το εμπόδιο σε ευκαιρία και σε προωθητική δύναμη για να ανοίξει τα φτερά του ο άνθρωπος. Να πετάξει προς τη χώρα με μόνο νόμο, αυτόν της χαράς, της ευσπλαχνίας.

Ποιος νόμος μπορεί να σε απειλήσει Έλληνα, αν ανοίξεις τα φτερά σου; Ποιος νόμος μπορεί να απειλήσει έναν άγγελο; Τα φτερά πρέπει πρώτα να εξασκηθούν με την κατανόηση και τη συνειδητοποίηση. Τότε μόνο θα είναι έτοιμα. Ποια κατανόηση; Ποια συνειδητοποίηση; Ότι η ευθύνη ειναι δική μας. Με αγάπη και ενσυναίσθηση στο λέω. «Φταίω» σημαίνει «το έκανα να συμβεί». «Το έκανα να συμβεί» σημαίνει «έχω δύναμη», «μπορώ να το διορθώσω» αλλά και «αύριο μπορώ να φτιάξω κάτι όμορφο. Έτσι για αλλαγή». Αν φταίνε πάντα οι άλλοι, τίποτα δεν μπορεί να φτιάξει, να αλλάξει. Είναι βαρετό να μη φταις.

Ποια άλλη κατανόηση; Ποια άλλη συνειδητοποίηση; «Παίρνω τη ζωή στα χέρια μου σημαίνει αναλαμβάνω την ευθύνη της»: Το πρώτο βήμα για αριστουργηματικά αποτελέσματα. Η λύση λοιπόν είναι να αναλάβουμε την ευθύνη. Διαφορετικά θα διαιωνίζεται για πάντα το ίδιο πρόβλημα. Και όταν δεν φταίει το νομοσχέδιο, ο πολιτικός, η κρίση, θα φταίει η θάλασσα που έχει πολύ αλάτι και ο ουρανός που είναι πολύ μπλε. Από εμάς θα ξεκινήσει η αλλαγή. Όχι από αυτούς. Και το “αυτούς”, ενώ αρχικά το έγραψα απαξιωτικά, αμέσως μετά άλλαξα γνώμη. Πρέπει να τους συγχωρήσουμε για να τους αντικαταστήσουμε πιο γρήγορα. Ναι, από εμάς θα ξεκινήσει η αλλαγή.

Θυμήσου: Αλλάζοντας έναν, που θα αλλάξει μία, που θα αλλάξει έναν…, αλλάζεις τον κόσμο (πόσο μάλλον μια χώρα). Μην ξεχάσεις να ξεκινήσεις από το “ΕΓΩ”.

Αν δεν πιστεύεις ότι αλλάζει ο κόσμος ή η χώρα, σκέψου, μήπως αυτός είναι ο λόγος που δεν έχει αλλάξει ακόμα. Αν δεν πιστεύεις ότι αλλάζει ο κόσμος, τότε απλά μην μας εμποδίζεις να τον αλλάξουμε εμείς. Και όταν τον αλλάξουμε θα είσαι ευπρόσδεκτος στο αλλαγμένο κόσμο. Και εσύ κομμάτι της αλλαγής είσαι άλλωστε. Χωρίς εσένα, τον άπιστο, δεν θα είχε την ίδια αξία η αλλαγή.

Από σήμερα ας δείξουμε αγάπη ο ένας στον άλλον. Ας δείξουμε αγάπη στον εαυτό μας. Ας δείξουμε αγάπη στην αγάπη. Έτσι ξεκινά η αλλαγή. Μέσα μας. Δίπλα μας. Γύρω μας. Παντού.

Την αγάπη μου.

Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ1

ΥΓ2

Σχετικότατα άρθρα:

Τα παιδιά μας είναι οι πολιτικοί του μέλλοντος.

Η αλήθεια πίσω από τις οργισμένες συζητήσεις των πολιτικών

Να σκεφτώ το γιο μου ή τα παιδιά του;

Θα σου κοπεί το γέλιο, άρχοντα…

“Άνθρωπος Κοινός” (ποίημα)

Είναι αδύνατον να φανταστείς ό,τι δεν χωράει το μυαλό σου. Είναι αδύνατον να δημιουργήσεις, ό,τι δεν μπορείς να φανταστείς.

Η λογοτεχνία αυτό ακριβώς μας επιτρέπει: Να τροφοδοτούμε τη φαντασία μας. Να διαστέλλουμε το δοχείο του μυαλού μας.  Το συγκεκριμένο βιβλίο, με το χιούμορ και τις ευφυείς ιδέες του, εκτός από εκπληκτικό μέσο διασκέδασης αποτελεί έναν διαστολέα μυαλού. Από τις πρώτες σελίδες γελάς, σοκάρεσαι, διασκεδάζεις, εκπλήσσεσαι.

Ο Γιάννης Φαρσάρης καταφέρνει να φτιάχνει δομημένους χαρακτήρες μέσα σε δέκα γραμμές. Μέσα σε πέντε παραγράφους έχει δημιουργήσει έναν ολόκληρο κόσμο. Κάθε διήγημα εμπεριέχει κι ένα εύρημα, που πολλές φορές αποκαλύπτεται στην τελευταία πρόταση. Ή στην πρώτη. Νιώθεις διαβάζοντας μια δημιουργική ανησυχία, την ανάγκη να πας παρακάτω, να ξεδιπλώσεις την επόμενη έξυπνη ιδέα. Ένα βιβλίο που δεν προσπαθεί να εντυπωσιάζει, αλλά εντυπωσιάζει. Εντυπωσιάζει με την απλότητά του, το βάθος των συνειρμών αλλά και τη φαντασία του. Μικρό βιβλίο, αλλά με λογοτεχνικό ύψος, μικρά διηγήματα, με μεγαλόπρεπα νοήματα.

Το “Οκτώ παρά τέταρτο” κρύβει σε τρεις προτάσεις τόσο βαθιά συναισθήματα, που απορείς πως ένας άνθρωπος γέννημα της φαντασίας μπορεί να νιώσει τόσο βαθιά συναισθήματα αλλά και πως ένας συγγραφέας μπορεί να τα αποτυπώσει σε τόσες λίγες γραμμές.

Το διήγημα “Ο συντελεστής τέσσερα” είναι ταυτόχρονα αστεία και λυπηρή ιστορία. Και μια και προσωπικά μου αρέσουν τα παιχνίδια με το χρόνο, από τις αγαπημένες μου.

Το διήγημα “Το όνειρο” είναι τεχνικά ευφυές. Κάθε του λέξη μετρημένη. Οι επαναλήψεις του είναι τόσο απαραίτητες, που δεν μοιάζουν καν με επαναλήψεις.

Το “Είκοσι δύο χρόνια χωρίς διακοπή” είναι ένα πολυεπίπεδο διήγημα οι λέξεις του οποίου ρέουν με φυσικότητα που τρομάζει.

Θα μπορούσα να γράψω για κάθε ένα και κάτι. Προτιμώ να σας προτρέψω να διαβάσετε αυτό το “κάτι” στο καθένα. Έχει τόσες έξυπνες ιδέες (εντυπωσιάστηκα με την αγγελία που έβαλε ο ασφαλιστής ψάχνοντας γυναίκα για συντροφιά ύπνου) που για να τις αναφέρεις όλες πρέπει να αντιγράψεις όλο το βιβλίο. Ιδέες βγαλμένες από το μύθο, κι όμως, ίσως σε μια άλλη κοινωνία να έχουν ήδη υλοποιηθεί.

Μοιάζει ο Γιάννης Φαρσάρης να ζει σε έναν παράλληλο κόσμο, τον οποίο μας αποκαλύπτει κλείνοντάς μας το μάτι, υπονοώντας έτσι πως υπάρχουν κι άλλες πραγματικότητες, φανταστικές όσο αυτές του βιβλίου, πραγματικές όσο αυτές του βιβλίου. Μας προσκαλεί σε έναν δικό του κόσμο που θα μπορούσε δυνητικά να γίνει δικός μας.

Θα μπορούσε να είναι ήδη δικός μας και να μην το γνωρίζουμε. Μαντέψτε αν σε αυτό το βιβλίο βαριέσαι, έστω κάποια στιγμή. Η απάντηση είναι όχι. Σε αυτό βοηθάει πολύ το ότι είναι μικρές οι ιστορίες αλλά περισσότερο βοηθάει η μαεστρία του συγγραφέα. Όλα τα διηγήματα είναι αληθινά. Σαν ψέματα. Από την ψυχή βγαλμένα, στην φαντασία αφιερωμένα, στη ζωή φορεμένα. Και αυτό είναι μια αληθινή κατάθεση από έναν άνθρωπο που με όλη του την αλήθεια σας προτείνει να το διαβάσετε.

Νικόλας Σμυρνάκης

“Φόβος Κανένας”
Γιάννης Φαρσάρης
Εκδόσεις OPENBOOK

Η απόφαση ήταν ειλημμένη:

«Το βιβλίο αυτό δεν θα εκδοθεί σε οίκο. Θα βγει υπό την ομπρέλα του IslandofMan. Μάλιστα, μετά από μια σειρά ebooks, θα είναι το πρώτο έντυπο βιβλίο αλλά και το πρώτο ολοκληρωμένο έργο προσωπικής ανάπτυξης το οποίο θα εκδοθεί υπό την ομπρέλα του IslandofMan. Κάποιος θα μπορεί να το βρει και να το παραγγείλει από το site (www.IslandofMan.me) και σε κάποια επιλεγμένα βιβλιοπωλεία». Γιατί;

Γιατί:

Το 2009, νέος όσο και διψασμένος συγγραφέας, αποφάσισα να μην ακούσω τις Σειρήνες γύρω μου που με αποθάρρυναν να στείλω ένα μυθιστόρημά μου σε κάποιους οίκους. Τότε η έκδοση σε οίκο ήταν όνειρο ζωής και σαν τέτοιο έπρεπε να το αντιμετωπίσω. Οι πιθανότητες ήταν εναντίον μου καθώς ελάχιστα έργα πρωτοεμφανιζόμενων εκδίδονται. Η σκέψη μου όμως ήταν απλή: Αν δεν εκδοθεί αυτό, θα γράψω άλλο και θα το στείλω. Αν δεν εκδοθεί και το άλλο, θα γράψω επόμενο και θα στείλω και αυτό. Θα γράφω και θα στέλνω μέχρι κάποιο να εκδοθεί. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι αριθμών. Αν το καταλάβεις, αγαπήσεις τους αριθμούς και είσαι έτοιμος να απολαύσεις το παιχνίδι και όχι μόνο τη νίκη, τότε σίγουρα κάποια στιγμή θα νικήσεις.

Μετά από περίπου έναν χρόνο και ενώ είχα ξεχάσει ότι το είχα στείλει, λαμβάνω ένα από τα πιο χαρούμενα τηλέφωνα της ζωής μου. «Κύριε Σμυρνάκη, ελπίζω να μην έχετε υπογράψει με άλλο οίκο γιατί θέλουμε πολύ να εκδώσουμε το έργο σας». Πετούσα στα σύννεφα. Ένιωθα τη χαρά του ευτυχισμένου, την ευτυχία του χαρούμενου. Υπέγραψα το συμβόλαιο και περίμενα. Μερικούς μήνες μετά άρχισαν τα τηλέφωνα να γίνονται βαριά. Κανείς δεν τα σήκωνε. Ήταν φανερό ότι με απέφευγαν. Ο συγκεκριμένος οίκος σταμάτησε την εκδοτική δραστηριότητα λόγω… (σίγουρα είχε τους λόγους του).

Μία από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της ζωής μου έγινε μία από τις μεγαλύτερες ευκαιρίες της ζωής μου. Άλλαξα το πλάνο δράσης μου. Σταμάτησα να περιμένω κάποιον να με ανακαλύψει. Μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να διανείμω ελεύθερα τις ιδέες και τα έργα μου. Μόλις είχε ξεκινήσει η σχέση μου με την ψηφιακή λογοτεχνία.

Αρκετοί άνθρωποι, διαδικτυακοί αναγνώστες ανταποκρίθηκαν σε αυτό το ακόμα νέο για την εποχή εγχείρημα. Με πολλή δουλειά, ανάγκη για έκφραση, διάθεση για πρωτοπορία, νομίζω καταφέραμε με αρκετούς άλλους συγγραφείς, καλούς φίλους σήμερα και συνεργάτες σε αρκετά συλλογικά εγχειρήματα, στα οποία συμμετείχαμε ή συνδημιουργήσαμε, κάτι πρωτότυπο για την εποχή. Συμμετείχαμε στη διάδοση του ηλεκτρονικού βιβλίου αλλά και στην ελεύθερη διανομή αρκετών έργων.

Η αρνητική εμπειρία μου με τους οίκους αλλά και η διάθεσή μου να συνεχίσω να διανείμω τις ιδέες της φιλοσοφίας του Ανθρώπου στο ΝηΣί χωρίς περιορισμούς, με οδήγησε στην απόφαση να εκδώσω το βιβλίο με τις αρχές αυτής της φιλοσοφίας αλλά και εκατοντάδες αποφθέγματα του Ανθρώπου στο ΝηΣί υπό την ομπρέλα του IslandofMan. Τώρα ίσως αναρωτιέστε τι εννοώ χωρίς περιορισμούς; Το ότι αναγράφεται κάτι μέσα στο βιβλίο δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να αποτελεί μέρος ενός άρθρου ή μιας διαδικτυακής εκπομπής. Το ότι τα αποφθέγματα είναι όλα μαζεμένα στο βιβλίο, δεν σημαίνει ότι δεν θα συνεχίσουν ελεύθερα να εμφανίζονται στο διαδίκτυο. Αυτό για μένα ήταν προαπαιτούμενο. Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν και για έναν μεγάλο οίκο.

Το πρώτο έντυπο βιβλίο, λοιπόν, υπό την ομπρέλα του IslandofMan ήταν έτοιμο να εκδοθεί. Ο τίτλος έτοιμος, το εξώφυλλο έτοιμο. Όλα έτοιμα. Ο χρόνος έκδοσης, όπως είχα υποσχεθεί σε πολλούς φίλους που με ρωτούσαν, το φθινόπωρο του 2015. Τώρα δηλαδή.

Και τότε… έλαβα ένα email από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ: «Θα θέλαμε να συζητήσουμε την πιθανότητα να εκδώσουμε το βιβλίο σας».

Οι σκέψεις μου ήταν οι εξής:

1) Εντυπωσιακό που ενδιαφέρθηκε για το βιβλίο ο καλύτερος οίκος προσωπικής ανάπτυξης στην Ελλάδα, ο οποίος εκδίδει Tony Robbins και Robin Sharma, μεταξύ άλλων εξαιρετικών συγγραφέων.

2) Τι θα σημαίνει η έκδοση του βιβλίου στη ΔΙΟΠΤΡΑ;

3) Αν η απόφασή μου είναι θετική, θα πρόδιδα κάποιες από τις αρχές μου;

4) Αν η απόφασή μου είναι αρνητική, θα χανόταν μια μεγάλη ευκαιρία να διαδοθούν οι ιδέες της φιλοσοφίας του Ανθρώπου στο ΝηΣί και άρα να βοηθηθούν όσο δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι;

Το φλερτ κράτησε μήνες. Η στάση των ανθρώπων όμως πίσω από τον οίκο με έκαναν τελικά να καταλάβω το εξής:

Μοιραζόμαστε με τη ΔΙΟΠΤΡΑ το ίδιο όραμα. Η διάθεσή μας είναι όχι να ικανοποιήσουμε αλλά να κάνουμε χαρούμενους όσο περισσότερους ανθρώπους μπορούμε, με κάθε μέσο. Το συγκεκριμένο βιβλίο απλά θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα όπλα τα οποία θα έχουμε στη διάθεσή μας για να πετύχουμε αυτόν τον σκοπό. Ο στόχος δεν είναι να πετύχει το βιβλίο αλλά να αγγίξει την ψυχή όποιου το διαβάσει. Να κάνει διαφορά στην καθημερινότητά του. Αν πετύχουμε αυτόν τον σκοπό τότε –και μόνο τότε– το βιβλίο αξίζει να πετύχει. Και καλώς θα πετύχει.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Βίκυ Κατσαρού, την επιμελήτρια σπουδαίων συγγραφέων στον χώρο της προσωπικής ανάπτυξης, όπως του Robin Sharma, επιμελήτριας του βιβλίου αυτού αλλά και μέλος της ομάδας του Ανθρώπου στο ΝηΣί. Επίσης, ένα ευχαριστώ στον Γιάννη Πλιώτα, έναν εξαιρετικά δημιουργικό άνθρωπο που πίστεψε από την αρχή σε αυτήν τη συνεργασία και το έδειξε με κάθε τρόπο.

Φυσικά σε όλη τη δημιουργική ομάδα της ΔΙΟΠΤΡΑΣ που με έκαναν να νιώσω ότι για εκείνους δεν είναι απλώς ένα ακόμα βιβλίο αλλά ένας τρόπος να γίνει πραγματικότητα το όραμα για έναν κόσμο με περισσότερους χαμογελαστούς ανθρώπους.

Και επίσημα, λοιπόν, ανακοινώνω τη συνεργασία μου και όλης της ομάδας του Ανθρώπου στο ΝηΣί με τον εκδοτικό οίκο ΔΙΟΠΤΡΑ.

Νικόλας Σμυρνάκης

Από αριστερά προς τα δεξιά η Καλλιόπη Χαραλαμπάκη, ο Μάνος Νικολόπουλος, ο Γιάννης Πλιώτας, ο Νικόλας Σμυρνάκης και η Βίκυ Κατσαρού

Υπογραφές. Πολλές υπογραφές.

Μια απλή selfie

Εκλογές δηλαδή:

“Τους άτιμους τι μου έκαναν, με τη ψήφο μου θα εκδικηθώ”.

Ή

‘‘Ψηφίζω κατά συνείδηση και από τώρα γίνομαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Γίνομαι αυτός που θα ήθελα να κυβερνά.’’

Αν το κάνουμε όλοι σε μερικές δεκάδες χρόνια μια από τις κόρες μας, ένας από τους γιους μας θα κυβερνήσει, αυτή τη φορά με ένα νέο σύστημα αξιών. Αγάπη, αξιοπιστία, προσφορά, ειλικρινές ενδιαφέρον, κάποιες από τις νέες αξίες. Και αξιοπιστία ε; Την ανέφερα;

Αυτά θα αλλάξουν τον κόσμο. Και τότε θα έρθει η πραγματική αλλαγή. Πρωτίστως θα έχει ξεκινήσει από μέσα μας. Πότε;Τώρα.

Γιατί, η κατάλληλη στιγμή είναι πάντα τώρα.

‘‘Ο απόλυτος προγραμματισμός νίκης’’

Σχετικότατα άρθρα: 

«ΕΣΥ κι ΕΓΩ! Η απόλυτη λύση στην κρίση των ΑΤΜ και του δημοψηφίσματος»

“Δέκα αυτονόητα για την Ελλάδα του δημοψηφίσματος”

Πόσο πολύ θέλεις να γίνεις πρωταθλητής της ζωής, πρωταθλητής στα οικονομικά σου, πρωταθλητής της επιτυχίας, να μεγαλουργήσεις, να σε ακολουθήσουν άλλοι άνθρωποι, να εμπνεύσεις, να ξεχωρίσεις, να αποτελέσεις, γιατί όχι, τον καλύτερο στον τομέα σου σε ολόκληρο τον πλανήτη;

Αναρωτήσου τώρα το εξής: Ξέρεις κάποιον πρωταθλητή που να μην έχει έναν ικανότατο προπονητή;

Η απάντηση είναι ΕΔΩ

Ο τρόπος που κάνεις οτιδήποτε είναι ο τρόπος που κάνεις τα πάντα.

Αλήθεια πώς σας φαίνονται οι συζητήσεις κάποιων συγκεκριμένων πολιτικών σε αυτή την κρίσιμη περίοδο για την Ελλάδα; Ο ένας εξαπολύει στον άλλο τραγικές κατηγορίες και το χειρότερο, κανείς δεν αφήνει κανέναν να μιλήσει. Θεωρούν πως οτιδήποτε λέγεται, με άλλη απ’ τη δική τους γλώσσα, είναι μακριά απ’ την ουσία του θέματος ή εντελώς εσφαλμένο, ανάξιο αναφοράς.

Δεν ακούνε τι λέει ο συνομιλητής τους, τον οποίο θεωρούν πρόσχημα για έκθεση των δικών τους ιδεών και δεν χάνουν ευκαιρία διακόπτοντάς τον ή μη αφήνοντάς τον να μιλήσει να δείξουν χωρίς ίχνος ντροπής την παντελή έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού προς το πρόσωπό του. Κάποιοι, οι δήθεν πιο ευγενικοί, προσποιούνται ότι ακούνε (όταν δεν ανακατεύουν τα χαρτιά τους) όχι για να απαντήσουν αλλά για να εκφράσουν αυτό που έχουν στο μυαλό τους.

Δε ζήτησε κανείς να κάνουν αναπαράσταση των ομηρικών διαλόγων ακούγοντας ευλαβικά το συνομιλητή τους να εξαπολύει ύβρεις για ώρες απαντώντας όταν έρθει η σειρά τους, αλλά εδώ πρόκειται για το άλλο άκρο. Μονόλογοι χωρίς ίχνος ουσίας και παραγόμενου αποτελέσματος. Δεν υπάρχει “προϊόν” στη συζήτηση. Δεν κερδίζουν από αυτή, ούτε οι συνομιλητές, ούτε οι θεατές. Μάλλον κερδίζουν. Έναν ταραγμένο ψυχισμό και μια φοβιστική διάθεση. Τι χάνουν, κυρίως οι θεατές; Χρόνο από της ζωή τους.

Θυμός, οργή, νεύρα, στο ζενίθ. Ένα σχεδόν ζωώδες ένστικτο αναδύεται το οποίο ούτε καν προσπαθούν να τιθασεύσουν.

Πρώτη παρατήρηση:

Η καταδυνάστευση του ενστίκτου είναι κανιβαλισμός. Η διαχείριση όμως του ενστίκτου είναι πολιτισμός.

Δεύτερη παρατήρηση:

Όταν δεν ακούς αλλά μόνο μιλάς, μαθαίνεις. Μόνο που μαθαίνεις αυτά που ήδη ξέρεις.

Τρίτη παρατήρηση:

Η οργή είναι απεγνωσμένη ανάγκη του ανθρώπου να ικανοποιήσει το αίσθημα σπουδαιότητάς του. Δε δείχνει δύναμη. Δείχνει αδυναμία. Προδίδει το μεγαλύτερο φόβο του. Ότι δεν αγαπιέται αρκετά από τους άλλους.

Τέταρτη παρατήρηση:

Ο τρόπος που κάνεις οτιδήποτε είναι ο τρόπος που κάνεις τα πάντα.

Τι σημαίνει το τελευταίο; Αν φέρεσαι λάθος στο σπίτι και σωστά στο γραφείο, σύντομα θα φερθείς λάθος στο γραφείο, εκτός κι αν πρώτα επιλέξεις να φερθείς σωστά και στο σπίτι.

Αν είναι το αυτοκίνητό σου λερωμένο, πιθανότατα θα είναι και το σπίτι σου ή το γραφείο σου.

Αν ένας πολιτικός δε σέβεται το συνομιλητή του, το πιθανότερο είναι να μη σεβαστεί ούτε εσένα;

Κάποιος θα μπορούσε να πει: “Οι συζητήσεις των πολιτικών είναι ένα μικρό πταίσμα σε σχέση με τα πραγματικά προβλήματα της χώρας”.

Ό,τι μοιάζει μικρό δεν πρέπει να υποτιμάται. Άλλωστε δεν υπάρχει τίποτα μεγάλο που να μην ξεκίνησε από τόσο δα.

Και ότι:

Πολλά και μικρά πράγματα κάνουν σπουδαία πράγματα. 

Πολλά και μικρά προβληματικά πράγματα κάνουν φυσικά ένα μεγάλο πρόβλημα. Βάλτε στη θέση του “προβλήματος” τη χώρα και στη θέση του “μικρού” τον τρόπο που επικοινωνούν μεταξύ τους αρκετοί από τους εκλεγμένους άρχοντες.

Μια ακόμα, λογική ερώτηση:

Πώς μπορώ να εμπιστευτώ κάποιον που δε διαχειρίζεται το ένστικτό του, μένει σε αυτά που ήδη ξέρει, προσπαθεί συνεχώς με άσχημο τρόπο να αποδείξει πόσο σπουδαίος είναι και κάνει πράγματα που προδίδουν το όχι και τόσο “αναπτυγμένο” εσωτερικό του κόσμο; Που δεν μπορεί να συγκρατήσει τον εαυτό του, δε σέβεται τον συνομιλητή του επειδή τυχαίνει να διαφωνεί μαζί του, βρίζει, απειλεί και κατηγορεί με την πρώτη αφορμή;

Κάποιος άλλος θα μπορούσε να πει: “Οι πιο πολλοί πολιτικοί που αντιδρούν άσχημα έρχονται στα όριά τους από τους συνομιλητές τους”.

Η προσωπική ανάπτυξη φαίνεται στα δύσκολα, θα του απαντούσα. Στα εύκολα όλοι είναι ευγενικοί, γεμάτοι σεβασμό και καλούς τρόπους. Κάνω λάθος ή μήπως η διαχείριση κρίσεων, η εύρεση λύσεων σε δύσκολες καταστάσεις είναι μια από τις βασικές αρμοδιότητες των πολιτικών;

Αν συμπεριφέρονται έτσι στα “δύσκολα” μιας συζήτησης γιατί να συμπεριφερθούν καλύτερα στα “δύσκολα” μιας κοινωνίας, μιας χώρας; Εκεί που οι απαιτήσεις σίγουρα είναι μεγαλύτερες. Είπαμε: Ο τρόπος που κάνεις οτιδήποτε είναι ο τρόπος που κάνεις τα πάντα.

Επόμενη λογική απορία. Πώς μπορούμε να περιμένουμε από ανθρώπους που δεν είναι “αναπτυγμένοι εσωτερικά”, ή δεν το δείχνουν όσο θα έπρεπε, άρα δεν είναι όσο θα έπρεπε, να διοικούν τη χώρα;

Επόμενη λογική ερώτηση:

Πώς ΕΜΕΙΣ μπορούμε να δίνουμε σε τέτοιους ανθρώπους την εξουσία να διοικούν τη χώρα;

Για πάμε άλλη μία ερώτηση:

Τι άνθρωποι θα έδιναν την εξουσία σε τέτοιους ανθρώπους; Άνθρωποι με ή χωρίς προσωπική ανάπτυξη; Χμ. Μάλλον απαντήσατε αυτό που δεν χρειάζεται να γράψω μια και είναι τόσο προφανές.

Η ανάληψη της ευθύνης είναι το πρώτο βήμα για αριστουργηματικά αποτελέσματα. Παίρνω τη ζωή στα χέρια μου σημαίνει αναλαμβάνω την ευθύνη της. 

Αλλά και: Αν μεγαλώσεις εσύ μεγαλώνουν τα πάντα γύρω σου.

Και κάτι ακόμα:

Για να μεγαλώσεις εσύ, πρέπει να μεγαλώσει εκείνος που κατοικεί μέσα σου.

Ποια είναι η λύση λοιπόν. Η προσωπική ανάπτυξη. Ποιων; Των πολιτικών; Όχι βέβαια. Η δική μας. Γιατί;

Γιατί η προσωπική ανάπτυξη είναι η σπουδαιότερη μορφή επανάστασης.

Όλα τα άλλα καταλήγουν σε μνημόνια.

Σχετικότατα άρθρα: 

‘‘Όλα τα σπουδαία βρίσκονται στην άλλη πλευρά του φόβου.’’

“Ο αναρχικός δάσκαλος 3.0”

“Ο Αναρχικός Δάσκαλος 2.0”

Μια συρραφή ιδεών

“Να σκεφτώ το γιο μου ή τα παιδιά του…;”, έγραψε ένας φίλος στον τοίχο του πρόσφατα. Προφανώς εννοούσε “Να ψηφίσω ΝΑΙ ή ΌΧΙ”.

Αν μου επέτρεπε να απαντήσω, αρχικά θα του έλεγα “να σκεφτείς ψύχραιμα”. Κι αυτό γιατί:

Στην αρχή όλα είναι χάος. Έπειτα έρχεται πάντα η αρμονία. Η αλλαγή, το νέο, δημιουργούν προσωρινά σύγχυση. Πρέπει να έχεις πίστη ότι η αρμονία θα έρθει και να κάνεις ό,τι μπορείς για να διευκολύνεις την αρμονία.

Έπειτα θα του έλεγα πως:

Η ανάληψη της ευθύνης είναι το πρώτο βήμα για αριστουργηματικά αποτελέσματα. Και σε λίγες ώρες μας δίνεται η δυνατότητα να φέρουμε αριστουργηματικά αποτελέσματα αναλαμβάνοντας την ευθύνη.

Καλούμαστε να δώσουμε ελπίδα στις επόμενες γενιές, στα παιδιά μας, στα παιδιά των παιδιών μας, στην Ευρώπη, στον κόσμο και στον κόσμο. Στον κόσμο δηλαδή τους ανθρώπους. Στον κόσμο, δηλαδή στον πλανήτη. Ελπίδα.

Ποια ελπίδα;

Αυτή που πεθαίνει τελευταία και ανασταίνεται πρώτη όταν βρεθούν πέντε άνθρωποι να πουν ΟΧΙ σε όσα μας σκοτώνουν και ΝΑΙ σε όσα μας ενώνουν. Και οι πέντε γίνουν εκατό και οι εκατό γίνουν χίλιοι και χίλιοι γίνουν όλοι και οι όλοι γίνουμε ΕΜΕΙΣ.

Ποιοι είμαστε οι ‘‘εμείς’’;

Οι “άλλοι” είμαστε “εμείς” αλλά δεν το ξέρουμε ακόμα. Αν αλλάξουμε εμείς, αλλάζουν όλοι.

Πώς αλλάζουμε εμείς;

Αντιδρώντας και δημιουργώντας.

Τι σημαίνει αντιδρώντας; 

Αντιδρώντας σημαίνει πως:

‘’Ο πιο σίγουρος δρόμος για να βρεις την πορεία σου είναι να παρακούς τις με σιγουριά εκφρασμένες συμβουλές εκείνων που τα συμφέροντά τους έρχονται σε σύγκρουση με τα δικά σου”. Το μόνο συμφέρον που πρέπει να μας απασχολεί είναι αυτό της χώρας, το συμφέρον των επόμενων γενεών.

Τι σημαίνει δημιουργώντας;

Δημιουργώντας σημαίνει να οραματιζόμαστε και να πρωτοπορούμε.

Τι σημαίνει οραματιζόμαστε και πρωτοπορούμε;  

Σημαίνει πως δε δεχόμαστε ως αυτονόητα όσα μας σερβίρουν για αυτονόητα. Σημαίνει εφευρίσκουμε καινούρια αυτονόητα. Ας μην ξεχνάμε πως:

Η γη κάποτε ήταν επίπεδη, ο σεισμός εκδίκηση της φύσης, η πτήση πολυτέλεια λίγων ζώων, οι γυναίκες – επιστήμονες όργανα του Σατανά. Δεν είναι να έχεις μπέσα στα αυτονόητα.

Αυτοί που βλέπουν την αλλαγή πριν γίνει, ονομάζονται πρωτοπόροι ή οραματιστές. Ο υπόλοιπος κόσμος είναι καταδικασμένος πάντα να τους ακολουθεί.

Γι’ αυτό: 
Ας ξαναγράψουμε τις βιβλιοθήκες του κόσμου, ας εφεύρουμε καινούρια αυτονόητα. Δεν είναι να έχεις μπέσα στα παλιά.

Τι άλλο σημαίνει δημιουργώντας;

Δημιουργώντας, σημαίνει πως την επόμενη μέρα εσύ κι εγώ θα δουλέψουμε ΜΑΖΙ για να αλλάξουμε τον κόσμο.

Ναι, ξέρω. Κάποιος μας είπε “Δεν αλλάζει ο κόσμος παιδί μου”.

Ο κόσμος αλλάζει από αυτούς που παρακούν τη φράση “Δεν αλλάζει ο κόσμος παιδί μου”.

Αφού είπαμε:

Ο πιο σίγουρος δρόμος για να βρεις την πορεία σου είναι να παρακούς τις με σιγουριά εκφρασμένες συμβουλές εκείνων που τα συμφέροντά τους έρχονται σε σύγκρουση με τα δικά σου.

Γιατί αλλάζει ένας κόσμος;

Ο κόσμος αλλάζει γιατί αλλάζουμε εμείς. Ο κόσμος αλλάζει γιατί τον αλλάζουμε εμείς.

Πώς αλλάζει ένας κόσμος;

Αλλάζοντας έναν, που θα αλλάξει μία, που θα αλλάξει έναν…, αλλάζεις τον κόσμο. Μην ξεχάσεις να ξεκινήσεις από το “ΕΓΩ”.

Τι χρειάζεται για να αλλάξει ο κόσμος;

Δύο πράγματα χρειάζονται για να αλλάξεις τον κόσμο. Ο κόσμος και εσύ.

Οπότε:
Ας αλλάξουμε τον κόσμο. Γιατί αλλάζει. Γιατί μπορούμε. Και γιατί ώρα του ήταν. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την αρχή. Εγώ…

Εγώ, εσύ. Εσύ, εγώ! ΜΑΖΙ

Και σε σχέση με το αρχικό ερώτημα του φίλου: “Να σκεφτώ το γιο μου ή τα παιδιά του…;”, αν μου επέτρεπε να απαντήσω, εκτός από το “να σκεφτείς ψύχραιμα” , θα του έλεγα:

“Σκεπτόμενος τα παιδιά του παιδιού σου, σκέπτεσαι το παιδί σου.

Και σκεπτόμενος το παιδί σου, σκέπτεσαι εσένα”.

Εσένα, εσύ, εγώ. Μαζί.

Και κάτι ακόμα:

Αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές σημαίνει ότι σήμερα για σένα ξημέρωσε. Ότι είδες την αριστουργηματική ημέρα. Άρα πρώτον κόσμος υπάρχει και σήμερα. Δεύτερον, υπάρχεις εσύ να τον βλέπεις και να μπορείς να τον αλλάξεις. 

Αν ψάχνουμε άλλο λόγο για να χαμογελάσουμε κάτι δεν έχουμε καταλάβει καλά από το δώρο που λέγεται ζωή.

Θα τελειώσω με τη φράση που δε θα κουραστώ να επαναλαμβάνω. Και να κουραστώ δηλαδή, θα συνεχίσω να την επαναλαμβάνω.

Η προσωπική ανάπτυξη είναι η σπουδαιότερη μορφή επανάστασης.

Ευχές για μια αριστουργηματική Κυριακή (αυτή που έρχεται..).

Σχετικότατα άρθρα: 

Τα παιδιά μας είναι οι πολιτικοί του μέλλοντος.

“Η αλήθεια πίσω από τις οργισμένες συζητήσεις των πολιτικών”

“Δέκα αυτονόητα για την Ελλάδα του δημοψηφίσματος”