Posts in category: ΑΡΘΡΑ

«Η ανάγκη για Επιβίωση είναι πρωταρχική. Χωρίς αυτή δεν θα υπήρχαμε. Αν την αφήναμε, όμως, να κάνει κουμάντο, θα φυτοζωούσαμε. Και αυτό γιατί πολλές φορές το ένστικτο λειτουργεί σαν ένα πιθηκάκι μέσα μας, το οποίο μας θέλει αραχτούς. Στα σίγουρα, στα βολικά, στα εύκολα. Απλά να ανασαίνουμε.

Το να πας γυμναστήριο, να διαβάσεις ένα βιβλίο, να κυνηγήσεις τα όνειρά σου δεν είναι αντανακλαστικά και υποσυνείδητα. Βλέπεις, αυτά δεν είναι απαραίτητα για τη ζωή. Οπότε το πιθηκάκι τα θεωρεί περιττά, πολυτέλεια, ή ακόμα και εχθρό του.

Όταν γυμνάζεσαι, κινδυνεύεις με τραυματισμό. Όταν κυνηγάς τα όνειρά σου νιώθεις άγχος και εμφανίζεται ο φόβος της αποτυχίας. Όταν διεκδικείς την αγάπη της ζωής σου, εμφανίζεται ο φόβος της απόρριψης. Πόνος, άγχος, φόβος. Το πιθηκάκι δεν θέλει τίποτε απ’ όλα αυτά. Θέλει απλώς να υπάρχει. Να κρατηθεί στη ζωή με όσο το δυνατόν μικρότερη κατανάλωση ενέργειας. Δεν επιθυμεί να τρως υγιεινά, απλώς να μην πεινάς. Γι’ αυτό λέγεται και ένστικτο Επιβίωσης και όχι Καλής Υγείας ή Προόδου.

Το πιθηκάκι δεν θέλει να είσαι κοινωνικός, να μιλάς δημόσια, να απευθύνεσαι στους ανθρώπους μέσα από το έργο σου, δηλαδή να αγγίζεις ψυχές. Και πάλι, εδώ φωνάζει: «Κίνδυνος, σταμάτα! Μην αναλάβεις την παρουσίαση, μην αλλάξεις δουλειά, μην εκτεθείς, μην επεκτείνεις τις δραστηριότητές σου, μην συμπεριλάβεις άλλους στο όραμά σου, μην εμπιστευτείς, μη γνωρίσεις νέους ανθρώπους, μην ανοιχτείς, μη ρισκάρεις, μην επενδύσεις, μην προσπαθήσεις. Μείνει στο καβούκι σου».

Όπως όταν απειληθεί η ζωή σου, αντανακλαστικά η αδρεναλίνη και η κορτιζόλη θα κατακλύσουν το σώμα σου για να σε κάνουν να φύγεις ή να αντεπιτεθείς, δηλαδή να παραμείνεις στη ζωή, έτσι και όταν προοδεύεις, οι ίδιες ουσίες σε προστατεύουν από το νέο, το άγνωστο, το διαφορετικό, το αναπάντεχο, το άβολο. Όταν προοδεύεις, το σώμα αμύνεται όπως όταν δέχεται επίθεση. Φοβόμαστε να μην φοβηθούμε και καταλήγουμε φοβισμένοι». 

Αγαπημένοι μου ο φόβος νικιέται μόνο με την πράξη. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Κάθε φορά που φοβάσαι εξασκείσαι να μην φοβάσαι κάνοντας αυτό που φοβάσαι. Και είναι προφανές πως δεν μπορούμε να επιλέξουμε αν θα φοβόμαστε ή όχι. Μπορούμε να επιλέξουμε αν θα κάνουμε αυτό που φοβόμαστε παρόλο που φοβάμαστε.

Φοβηθείτε άφοβα λοιπόν!

Σχετικότατα άρθρα:

Μέρα της γυναίκας: Τα στερεότυπα αφορούν και τους άντρες

Πόσο αγαπάς τον εαυτό σου;

Είμαι κι εγώ εδώ. Δίπλα σου!

Ευτυχία είναι να μην θέλεις να σταματήσεις αυτό που μόλις ξεκίνησες. Να ζητάς κι άλλο κι άλλο και σταματημό να μην έχει.
Ευτυχία είναι να εκτιμάς αυτά που έχεις πριν τολμήσεις να τα αντικαταστήσεις με νέα.
Ευτυχία είναι να ανυπομονείς για το σήμερα.
Είναι η στιγμή που μεταβαίνεις από τη λύπη στη χαρά, από την απογοήτευση στον ενθουσιασμό.

Ευτυχία είναι η στιγμή εκείνη που ξεριζώνεις από μέσα σου κλισέ τύπου «η ευτυχία είναι στιγμές».
Ευτυχία είναι να ζεις αυτό που ονειρεύεσαι.
Είναι να θέλεις αυτά που πρέπει και να πρέπει αυτά που θέλεις.
Ευτυχία είναι να κάνεις αυτό που αγαπάς επάγγελμα. Μέχρι τότε, να κάνεις το επάγγελμά σου με αγάπη.

Ευτυχία είναι να νιώθεις ευτυχία κι ας μην ξέρεις γιατί, ας μην έχεις ορίσει τι είναι.
Να εφευρίσκεις λόγους για να είσαι ευτυχισμένος όταν δεν υπάρχουν τέτοιοι. Είσαι ζωντανός. Θυμάσαι;
Ευτυχία είναι αυτό που κρύβεται «μέσα» όχι εκείνο που κυνηγάς εκεί έξω.

Η ευτυχία σου μετριέται σε αριθμό ευτυχισμένων ανθρώπων γύρω σου. Με πρώτο τον εαυτό σου.
Ευτυχία είναι αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν «την μεγαλύτερη επιτυχία». Κι ας της δίνουν ονόματα ξενικά.
Και αν η μεγαλύτερη επιτυχία είναι η ευτυχία, η μεγαλύτερη ευτυχία είναι η αγάπη.

Ευτυχία είναι να μην σε ενοχλεί η ευτυχία των άλλων επειδή είναι διαφορετική από τη δίκη σου.
Ευτυχία είναι να είσαι ανοιχτός στην ευτυχία που δεν σου ΄μάθαν στο σχολείο.
Ευτυχία είναι να μην χρειάζεται να πείσεις κανέναν για την ευτυχία σου. Μόνο να τη βιώνεις.

Ευτυχία είναι…
Ευτυχία είναι…

Τελικά, δεν ξέρω τι είναι ευτυχία. Ίσως έχω μια ιδέα για το τι θα ’πρεπε να είναι. Αυτό που ζεις.

Γι’ αυτό, σε παρακαλώ, μην πιστέψεις στιγμή πως ξέρω τι χρώμα έχει η δική σου ευτυχία.
Και πως πρέπει γι’ αυτό και να σε πείσω…

Την αγάπη μου
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Μέρα της γυναίκας: Τα στερεότυπα αφορούν και τους άντρες | Νικόλας Σμυρνάκης

Πόσο αγαπάς τον εαυτό σου;

Είμαι κι εγώ εδώ. Δίπλα σου!

Η μέρα της γυναίκας είναι μια ευκαιρία να ειπωθεί κάτι που δεν ακούμε συχνά. Τα στερεότυπα δεν αφορούν μόνο τις γυναίκες αλλά και τους άντρες.

Σχετικότατα άρθρα:

Μεγάλο πράγμα να ξέρεις τι δεν θέλεις

Πόσο αγαπάς τον εαυτό σου;

Είμαι κι εγώ εδώ. Δίπλα σου!

Πέρασαν ακριβώς 4 μήνες από εκείνη τη μέρα (φωτογραφία αριστερά). Ο λόγος που μπήκα για χειρουργείο (ρήξη χιαστού, μηνίσκου και βλάβη στο χόνδρο) ήταν η φωτογραφία δεξιά.

Χθες μπήκα στο γήπεδο, όχι για να παίξω αγώνα αλλά για να αλλάξω μπαλιές με τον προπονητή μου. Χαλαρά. Έχω δρόμο ακόμα. Τι εκπληκτική αίσθηση όμως!

Το τένις με κάνει χαρούμενο. Κι αυτό γιατί καλύπτει πολλές από τις 8 Ανάγκες μου (αν όχι όλες). Διαφορετικότητα-έκπληξη φουλ μέσα από το παιχνίδισμα, κάθε στιγμή κι αλλιώτικη, Πρόοδος εννοείται, Καλή Υγεία να δεις, Αναγνώριση συχνά, Αγάπη μέσω της διασύνδεσης με τους συμπαίχτες και τους προπονητές αλλά και αγάπη απέναντι στον εαυτό μου που τον φροντίζω επιτρέποντας του να κάνει αυτό που αγαπά, Πληρότητα προφανέστατα μια και συμμετέχω σε κάτι που δεν αφορά μόνο εμένα.

Καμία φορά βέβαια αυτό που αγαπάς… σε πονάει. Στο τένις άλλωστε τραυματίστηκα πριν 1,5 χρόνο. Τι κατάλαβα; Μάλλον τι επιβεβαίωσα;

Για να κρατήσεις εκείνο που αγαπάς πρέπει να του φερθείς με σεβασμό. Εγώ παλαιότερα το παράκανα. Ίσως θεωρούσα την καλή μου υγεία αυτονόητο αγαθό μόνο και μόνο επειδή την απολάμβανα τόσα χρόνια. Δεν πρόσεξα τον εαυτό μου. Τον έφερα στα άκρα (πάλι μέσα από το τένις).

Όταν τραυματίστηκα βίωσα σωματικό και ψυχικό πόνο. Είναι γιατί καμιά φορά αυτό που αγαπάς απαιτεί χρόνο και θυσίες για να το κερδίσεις πίσω.

Διεκδικείς από την αρχή τη θέση σου στη σχέση, αυτή τη φορά πιο συνειδητοποιημένα, με μεγαλύτερο σεβασμό και διάθεση να γευτείς την κάθε στιγμή. Γιατί εσύ είσαι πια αλλιώς.

Τώρα ξέρεις πόσο αγαπάς, αυτό που έλεγες ότι αγαπάς. Γιατί σου λείπει. Τώρα ξέρεις ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Αλήθειας σου και τι πρέπει να κάνεις για να το ξανακερδίσεις, να το κρατήσεις, να το προστατέψεις, μα κυρίως να το γευτείς.

Καμιά φορά πρέπει να χάσεις αυτό που αγαπάς για να καταλάβεις πόσο το αγαπάς.

Την αγάπη μου
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Μεγάλο πράγμα να ξέρεις τι δεν θέλεις

Πόσο αγαπάς τον εαυτό σου;

Μοναξιά: Σύμμαχος ή εχθρός;

Είναι πάμπολλα τα παραδείγματα των ανθρώπων που άφησαν το στίγμα τους στην ανθρωπότητα και οι οποίοι κατέγραφαν τις σκέψεις τους, τις οργάνωναν καλύτερα μέσα από τη χρήση σημειωματαρίου ή ημερολογίου. Το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και το Einstein Papers Project (EPP) στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνιας (Caltech) δημοσίευσαν 80.000 έγγραφα με σημειώσεις του Αϊνστάιν.

Το Thomas Edison National Historical Park έχει πάνω από 3.000 σημειωματάρια του Τόμας Έντισον, καθένα από τα οποία έχει περίπου 280 σελίδες. Στην εξηντάχρονη καριέρα του γέμισε με τη μελάνη του περίπου πέντε εκατομμύρια σελίδες. Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι γέμισε δεκάδες χιλιάδες σελίδες με σχέδια και ιδέες του. Ο Μπετόβεν κουβαλούσε πάντα μαζί του ένα σημειωματάριο. Σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του με το πλοίο Beagle (Ιχνηλάτης) ο Δαρβίνος κρατούσε ημερολόγιο και έγραφε σημειώσεις που τον οδήγησαν στη θεωρία της εξέλιξης.

Η καταγραφή σκέψεων είναι σημαντική για διάφορους λόγους:

1. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Όταν γράφεις για κάτι, ταυτόχρονα ασχολείσαι με αυτό, κι έτσι συχνά έρχονται ιδέες που δεν περίμενες ότι θα μπορούσες ποτέ να γεννήσεις. Η εξήγηση γι’ αυτό βρίσκεται στον δεύτερο λόγο.
2. Συνδυάζεις περισσότερες σκέψεις. Οι σπουδαίες ιδέες είναι συνήθως συνδυασμός πιο απλών ιδεών. Δύο μακριά ξύλα με ενδιάμεσα μικρότερα φτιάχνουν μια σκάλα. Όταν σκέφτεσαι, θυμάσαι την τελευταία, την προηγούμενη, άντε και την τρίτη από το τέλος σκέψη. Όταν τις γράφεις, μπορείς να τις διαβάσεις μετά και να δημιουργήσεις κάτι νέο συνδυάζοντας την πρώτη και τη χιλιοστή όγδοη σκέψη.
3. Θυμάσαι αυτά που πρέπει να κάνεις. Για να φτάσεις σε έναν μακρινό προορισμό, συνήθως χρειάζεται και να κάνεις πολλά και να μάθεις πολλά. Ο τρόπος για να εφαρμόσεις τη γνώση είναι να μπορέσεις να την υπενθυμίσεις στον εαυτό σου. Ο τρόπος να την υπενθυμίσεις στον εαυτό σου είναι να την έχεις καταγράψει. Αν καταγράψεις όσα έχεις να κάνεις, απελευθερώνεις χώρο στη μνήμη σου τον οποίο μπορείς να χρησιμοποιήσεις για δημιουργική σκέψη. Χαλαρώνεις και μπορείς να σκεφτείς νέες ιδέες. Αν τις καταγράψεις και αυτές, μπορείς να σκεφτείς κι άλλες. Υλοποιώντας τες μετά καταλήγεις να γίνεις πολλαπλάσια πιο παραγωγικός.
4. Ουσιαστικά, όταν γράφεις, από ένα σημείο και πέρα παίρνει τα ηνία το ασυνείδητο, ο βαθύς εαυτός σου, το «πραγματικό εγώ», ο ιδανικός εαυτός σου. Η καταγραφή σε βοηθάει να συγκεντρώνεσαι σε ένα πράγμα – προφανώς, σε αυτό που γράφεις. Είναι η άγκυρα που δένει το μυαλό με μία σκέψη. Αποφεύγεις τους περισπασμούς, άρα φτάνεις στη σκέψη των ευφυών αυτού του κόσμου. Μία από τις ικανότητες που καλλιεργούν οι ευφυείς άνθρωποι είναι ακριβώς αυτή. Να συγκεντρώνονται σε μία σκέψη για πολλή ώρα.
5. Όταν γράφεις, η σκέψη μεταφέρεται από το μυαλό στο χέρι και το χαρτί. Είναι η πρώτη φορά που από σκέψη γίνεται πράξη. Μπαίνεις στη διαδικασία υλοποίησής της. Χαρακώνεις το χαρτί, χύνεις μελάνι, παράγεις έργο, επιδράς στο περιβάλλον σου, καμπυλώνεις τον χωροχρόνο, όπως θα έλεγε ο Αϊνστάιν. Για να μιλήσω πιο συγκεκριμένα, όταν γράφεις έναν στόχο σου, έχεις ήδη μπει στη διαδικασία υλοποίησής του. Κάτι που ήταν στο μυαλό σου αέρας και σπαρτά, εντελώς αόριστο, άρχισε να γίνεται συγκεκριμένο.

Την αγάπη μου
Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ

[το παραπάνω αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο] «Γράψε τη δική σου Ιστορία – Τετράδιο ονείρων και πραγματοποιήσεων» [σελ 19 – 20]

Για παραγγελίες πατήστε εδώ.

Κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ.

Βρείτε όλα τα βιβλία του Νικόλα ΕΔΩ (νέο σετ 4 βιβλίων που συνοδεύεται από μια κούπα δώρο).

ΓΡΑΨΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ
Τετράδιο ονείρων και πραγματοποιήσεων

Σχετικότατα άρθρα:

Θέλεις να είσαι πραγματικά ελεύθερος;

Πόσο αγαπάς τον εαυτό σου;

Όταν έχεις υπομονή, τίποτα δεν είναι μακριά

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς θα κερδίσεις την αγάπη των άλλων;

Πασχίζεις να σε αγαπήσουν οι άλλοι νομίζοντας ότι θα γίνεις το κέντρο του κόσμου τους. Και να συμβεί αυτό, θα κρατήσει λίγο. Σύντομα θα επιστρέ­ψουν πίσω στο «εγώ» τους. Το πραγματικό τους επίκεντρο. Έτσι κι αλλιώς, υπάρχουν κάποιοι που ό,τι και να κάνεις εσύ, δεν θα αντα­ποκριθούν. Αλλά και πάλι, είναι δυνατόν να εξαρτάται η ευτυχία σου από τους άλλους; Τόσο μικρό έλεγχο θέλεις να έχεις σε αυτή; Η λύση, λοιπόν, δεν είναι να κάνεις τους άλλους να σε αγαπήσουν. Η λύση είναι να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Δες, όμως, κάτι μαγικό. Αν αγαπήσεις εσένα, έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες να σε αγαπή­σουν οι άλλοι.

Για να σε αγαπήσουν οι άνθρωποι πρέπει να τους διαθέσεις χρόνο, να αναγνωρίσεις την αξία τους, να τους δείξεις ενδιαφέρον. Όλα αυτά με μία λέξη, Αγάπη! Δεν μπορείς, όμως, να δώσεις κάτι που δεν έχεις. Άρα, για να δώσεις Αγάπη και να αυξήσεις τις πιθα­νότητες να σε αγαπήσουν οι άλλοι, πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Για να προσφέρεις όμορφα συναισθήματα σε κάποιον πρέπει να ενεργοποιήσεις την ομορφιά μέσα σου. Το μισό ερώ­τημα, επομένως, είναι: «Πώς θα με αγαπήσουν οι άλλοι;» Το άλλο μισό είναι: «Πώς θα αγαπήσω τον εαυτό μου;» Αυτό θα σε κάνει πραγματικά χαρούμενο.

Το ωραίο ξέρεις ποιο είναι; Αν αγαπήσεις τον εαυτό σου, δεν έχεις πια ανάγκη να σε αγαπήσουν όλοι. Ούτε χρειάζεται οι γύρω σου να κάνουν τα πάντα για να σου αποδείξουν ότι σε αγαπούν. Όταν αγαπάς τον εαυτό σου, μειώνεις τις προσδο­κίες σου από τους άλλους. Τους αφήνεις ελεύθερους να είναι ο εαυτός τους. Ό,τι σου προσφέρουν είναι μπόνους. Τότε ελευθερώ­νεσαι και εσύ.

Μάθε τώρα πως, δίνοντας Αγάπη στους άλλους, αγαπάς περισ­σότερο και εσένα. Ακόμα κι αν δεν έχεις αυτοπεποίθηση, ακόμα κι αν δεν είσαι σίγουρος για εσένα, ακόμα κι αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου όπως του αξίζει, τα συναισθήματα που νιώθεις όταν προσφέρεις, σε γεμίζουν. Παίρνεις ανταπόδοση, ακούς λόγια ευ­γνωμοσύνης, βλέπεις γύρω σου χαμόγελα, τρέφεις την αυτοεκτί­μησή σου. Με κάθε όμορφη πράξη, αγαπάς λίγο περισσότερο τον εαυτό σου, γιατί αντλείς από την Αγάπη που έδωσες. Η προσφορά είναι άσκηση Αγάπης.

Την αγάπη μου
Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ

[το παραπάνω αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο] «Η ΑΛΗ8ΕΙΑ» [σελ 261]

Για παραγγελίες του βιβλίου «H ΑΛΗ8ΕΙΑ» πατήστε εδώ

Κυκλοφορεί από τις 3/11 στα βιβλιοπωλεία.

Βρείτε όλα τα βιβλία ΕΔΩ (νέο σετ 4 βιβλίων που συνοδεύεται από κούπα δώρο)

Η ΑΛΗ8ΕΙΑ
Ένα συναρπαστικό ταξίδι στις 8 Ανθρώπινες Ανάγκες

Σχετικότατα άρθρα:

Θέλεις να είσαι πραγματικά ελεύθερος;

Πόσο αγαπάς τον εαυτό σου;

Το πληγωμένο παιδί μέσα σου

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τσακωμένοι με τον εαυτό τους. Του μιλάνε άσχημα, τον προσβάλλουν, πιστεύουν τα χειρότερα για εκείνον, τον κατακεραυνώνουν αν κάνει ένα λάθος, δεν τον θαυμάζουν. «Αγαπάς τον εαυτό σου», αρχικά, σημαίνει ότι τον αποδέχεσαι. «Αποδέχεσαι τον εαυτό σου» σημαίνει ότι καλωσορίζεις και τις δυσκολίες του και τις παραξενιές του.

«Αποδέχεσαι» δεν σημαίνει ότι εφησυχάζεις. Δεν σημαίνει ότι σταματάς να προοδεύεις. Αλλά ούτε και ότι χαίρεσαι ή νιώθεις περήφανος μόνο όταν καταφέρνεις κάτι σπουδαίο. «Αποδέχεσαι» σημαίνει ότι σου αναγνωρίζεις το δι­καίωμα του λάθους. Ξέρεις τι πρέπει να λες πιο συχνά στον εαυτό σου; «Είναι εντάξει». Είναι εντάξει να κάνεις λάθος, να στενοχω­ρηθείς, να μην τα καταφέρεις κάποια στιγμή. Είναι εντάξει να είσαι εσύ. «Αποδέχεσαι τα λάθη σου» σημαίνει ότι τα αναγνωρίζεις, τα συγχωρείς και τα χρησιμοποιείς για να διορθώσεις την πορεία σου. Οτιδήποτε άλλο είναι λάθος.

Όταν παραδεχτείς τις ανεπάρκειές σου, σταματούν να είναι τέτοιες. Οι λύπες σου, οι στενοχώριες σου, οι δυσκολίες σου συ­χνά προέρχονται από αδυναμία κάλυψης των αναγκών σου ή από προσπάθεια κάλυψής τους με μη παραγωγικούς τρόπους. Η βάση για να ανακαλύψεις την Αλήθεια της ψυχής σου είναι η παραδοχή όσων σε πονούν, σου λείπουν, σε δυσκολεύουν. Όσων φοβάσαι. Αν έπειτα τα μοιραστείς με τους άλλους, η αίσθηση είναι εξιλεωτική.

Να ξέρεις πως ό,τι επιτυγχάνεται έξω από εσένα έχει προηγουμένως προκύψει εσωτερικά. Με το «μέσα» σου παλεύεις πάντα. Για να δημιουργήσεις κάτι καινοτόμο πρέπει να φέρεις την καινοτομία μέσα σου. Για να σε ερωτευτεί ένας άνθρωπος πρέπει πρώτα να ερωτευτείς τον εαυτό σου. Δεν ξέρω καλύτερο τρόπο. Και δεν ξέρω καλύτερο τρόπο να ερωτευτείς τον εαυτό σου από το να του φερθείς σαν να είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος της ζωής σου. Γιατί ο εαυτός σου είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος της ζωής σου.

Ίσως, βέβαια, χρειαστεί να προσπαθήσεις λίγο παραπάνω για να το καταφέρεις. Μα πίστεψέ με, αξίζει. Πίστεψέ με, σου αξίζει. Δοκί­μασε να κάνεις δώρο στον εαυτό σου την εκπλήρωση των αναγκών σου. Να, δηλαδή, μη διστάζεις να του ψιθυρίσεις γλυκόλογα, να τον βγάλεις βόλτα, να τον κεράσεις καφέ, να του γράψεις ένα γράμμα αγάπης, να τον επαινέσεις για τις κατακτήσεις του.

Να ’ξερες μόνο πόσο καιρό έχει να ακούσει ένα γεμάτο, ολοστρόγγυλο «μπράβο». Πες του πόσο χαρούμενος είσαι για όσα μοιράζεστε τόσα χρόνια. Σήκωσε το ποτήρι, κι ας έχει εμφιαλωμένο νερό μονάχα μέσα, και γιορτάστε μαζί όσα καταφέρατε, ονειρευτείτε το μέλλον, καταστρώ­στε σχέδια, γελάστε με τις αναποδιές που ξεπεράσατε και τιμήστε όσες παλεύετε ακόμα να αντιμετωπίσετε.

Πες του: «Σε συγχωρώ για τα λάθη σου. Σε ευχαριστώ που είσαι ακόμα δίπλα μου, πιστός Συνοδοιπόρος στα εύκολα και στα δύ­σκολα. Δίπλα μου, δηλαδή μέσα μου. Που στέκεσαι όρθιος, δυνα­τός, έτοιμος να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, να ζήσεις, ρε γαμώτο, ξανά». Μα περισσότερο απ’ όλα πες του «σ’ αγαπώ» όχι για όσα έκανε, κάνει ή κάποτε θα κάνει. Μα για όσα είναι.

«Σ’ αγαπώ», θα το έχεις καταλάβει ως τώρα, σημαίνει αποδέχομαι.

Την αγάπη μου
Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ

[το παραπάνω αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο] «Η ΑΛΗ8ΕΙΑ» [σελ 269 & 276]

Για παραγγελίες του βιβλίου «H ΑΛΗ8ΕΙΑ» πατήστε εδώ

Κυκλοφορεί από τις 3/11 στα βιβλιοπωλεία.

Βρείτε όλα τα βιβλία ΕΔΩ (νέο σετ 4 βιβλίων που συνοδεύεται από κούπα δώρο)

Η ΑΛΗ8ΕΙΑ
Ένα συναρπαστικό ταξίδι στις 8 Ανθρώπινες Ανάγκες

Σχετικότατα άρθρα:

Θέλεις να είσαι πραγματικά ελεύθερος;

Κλάψε ελεύθερα!

Για να βελτιώσεις τον εαυτό σου χρειάζεται πρώτα να τον αποδεχτείς

«Να είσαι ο εαυτός σου, αυθεντικός», «Κοιτά να δεις, αυτή δεν τραγουδάει απλά βγάζει ψυχή και συναίσθημα», «Βρες αυτό που αγαπάς», «Έχουμε χάσει την ουσία της ζωής», «Τον εμπιστεύομαι γιατί είναι αληθινός», «Θα πάω ένα ταξίδι να βρω τον εαυτό μου», «Ακολούθησε το ένστικτό σου, την καρδιά σου», «Αυτή η ταινία είναι καλογυρισμένη. Οι χαρακτήρες είναι αληθοφανείς», «Θέλω να εξομολογηθώ ώστε να εξιλεωθώ».

Ποια είναι η κοινή συνιστώσα σε όλα τα παραπάνω; Μα η Αλήθεια! Όλοι την ψάχνουμε στους άλλους, αλλά λίγοι την αναζητάμε μέσα μας. Αυτό όμως δεν επιθυμούμε περισσότερο από καθετί; Αυθεντικότητα! Να απελευθερωθούμε από την ανάγκη να παίζουμε με πειστικότητα ψεύτικους ρόλους. Ρόλους που μας ανέθεσαν και δεν διαλέξαμε.

Ο αληθινός εαυτός μας είναι ο χειρότερος εχθρός ενός συστήματος που μας θέλει σε διαρκή ύπνωση και καταστολή, είτε είναι ένας σύντροφος, κάποιοι συγγενείς, συγκεκριμένα συμφέροντα, μια δουλειά, μια πεποίθηση ή ο ίδιος μας ο εαυτός. Και δεν υπάρχει «σύστημα» ή άνθρωπος που να μπορεί να τιθασεύσει μια «άφοβη», δηλαδή ελεύθερη, ψυχή, ακόμα κι αν φυλακίσει ισόβια το σώμα, ακόμα κι αν το σκοτώσει.

Στη δική μας Αλήθεια φτάνουμε όταν γνωρίσουμε τις 8 Ανάγκες μας. Αυτές είναι η πυξίδα μας. Μέσα από αυτές βρίσκουμε τη δουλειά που θέλουμε να κάνουμε, τους ανθρώπους που επιθυμούμε να έχουμε δίπλα μας, τον τρόπο που θέλουμε να εκφραζόμαστε στη ζωή μας, τις σεξουαλικές μας προτιμήσεις. Μέσα από τις 8 Ανάγκες ξυπνάνε τα όνειρά μας και μέσα από αυτές απελευθερώνουμε την αυθεντικότητά μας.

Αν θέλουμε να λεγόμαστε πραγματικά ελεύθεροι, πρέπει να νικήσουμε το φόβο.

Αν θέλουμε να ξεφορτωθούμε το φόβο, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Οφείλουμε να ψάξουμε, να βρούμε, να αποδεχτούμε και να εκφράσουμε την Αλήθεια μας. Ακόμα κι αν ξενίσει. Κυρίως τότε! Ξεφορτώνομαι το φόβο, σημαίνει δραπετεύω από τη φυλακή της γνώμης των άλλων. Σημαίνει, είμαι πραγματικά ελεύθερος.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι λίγοι βρίσκουν, λιγότεροι αποδέχονται και ακόμα πιο λίγοι εκφράζουν την Αλή8εια τους. Τι λες εμείς να διαφέρουμε; Κοίτα να δεις που για να φτάσουμε στο τέρμα αυτής της διαδρομής, πρέπει πρώτα να επιστρέψουμε. Μέσα μας. Τι λες Συνοδοιπόρε; Πάμε;

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ

Οι έννοιες της Aλήθειας, της Aυθεντικότητας και των 8 Ανθρώπινων Αναγκών αναλύονται στο νέο βιβλίο του Νικόλα Σμυρνάκη με τίτλο «H ΑΛΗ8ΕΙΑ».

Κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.

Βρείτε όλα τα βιβλία του Νικόλα ΕΔΩ (νέο σετ 4 βιβλίων που συνοδεύεται από κούπα δώρο)

Η ΑΛΗ8ΕΙΑ
Ένα συναρπαστικό ταξίδι στις 8 Ανθρώπινες Ανάγκες

Σχετικότατα άρθρα:

Πώς θα κερδίσεις την αγάπη των άλλων;

Πόσο αγαπάς τον εαυτό σου;

Κλάψε ελεύθερα!

Αγαπημένοι μου Συνοδοιπόροι,

Πολλοί άνθρωποι συχνά αναρωτιούνται τι θέλουν στη ζωή τους. Παρόλα αυτά, το ίδιο συχνά συμβιβάζονται με ανθρώπους και καταστάσεις που δεν θέλουν. Συνέβαινε και σε μένα παλαιότερα.

Ήμουν σε μια σχέση που δεν με καταλάβαιναν, από αυτές που ονομάζουν τοξικές, πάλευα μέχρι να μην πάει άλλο. Όσο δεν τα κατάφερνα, τόσο θύμωνα με τη σύντροφό μου. Μα στην ουσία θύμωνα με μένα που δεν μπορούσα να την αλλάξω. Να την αλλάξω; Καλό! Μα τι νόμιζα, ότι οι άνθρωποι είναι λάμπες;

Γιατί μου συνέβαιναν όλα αυτά; Γιατί ήξερα τι μου άρεσε αλλά δεν ήξερα τι δεν μου άρεσε. Και όταν το μάθαινα δεν είχα το θάρρος να κάνω κάτι για αυτό. Θεωρούσα φυσιολογικό το γενόμενο. Όποιο κι αν ήταν αυτό. Το πρόβλημα όμως ήταν άλλο. Βαθιά μέσα μου πίστευα ότι όσα πάθαινα μου άξιζαν. Γι’ αυτό δεν άλλαζα. Τιμωρούσα τον εαυτό μου υπομένοντας.

Κι αν δεν αντιδρούσα σε όσα δεν μου άρεσαν, προφανώς ούτε λόγος για να διεκδικήσω εκείνα που πραγματικά μου άρεσαν. Πράγματα, καταστάσεις, δραστηριότητες, σκέψεις, συναισθήματα, ανθρώπους.

Μεγάλο πράγμα να έχεις έρθει σε επαφή με την Αλήθεια σου. Και όσο μεγαλώνεις, η απαίτηση γίνεται μεγαλύτερη. Ακόμα μεγαλύτερη, όμως, γίνεται η ανάγκη να την εκφράσεις. Τότε μόνο μπορείς να λέγεσαι πραγματικά ελεύθερος.

Γιατί τότε μόνο αρχίζεις να αυτοπροσδιορίζεσαι. Αυτοπροσδιορίζεσαι όταν το συναίσθημά σου πηγάζει από τις πράξεις και τις σκέψεις σου και όχι από τον τρόπο που σου φέρεται ο άλλος. Όταν ετεροπροσδιορίζεσαι, ζεις τη ζωή των άλλων. Παραδίδεις σε εκείνους τα ηνία της ύπαρξής σου. Τέτοια εξουσία μην την εκχωρείς σε κανέναν. Δεν σου αρμόζει.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ

Πόλλα περισσότερα, σπουδαία και όμορφα πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις θα αναλύσουμε το Σαββατοκύριακο 16 & 17 Οκτωβρίου στο διήμερο σεμινάριο «Ο Master στις σχέσεις» που θα πραγματοποιηθεί δια ζώσης στην Αθήνα και ταυτόχρονα θα μεταδίδεται διαδικτυακά.

Αν θέλετε να κατοχυρώσετε τη θέση σας στο σεμινάριο αξιοποιώντας μια αδιανόητη, εκπληκτική προσφορά, πατήστε εδώ.

Σας περιμένω!

Σχετικότατα άρθρα:

Ανοσία στην τοξικότητα. Γίνεται;

Τοξικές σχέσεις: Υπάρχει λύση;

Το πληγωμένο παιδί μέσα σου

Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στην Διόπτρα (ΠΗΓΗ)

———

Ακούς κι εσύ συχνά θείους, μαμάδες, μπαμπάδες, φίλους της οκογένειας και λοιπούς να νοθετούν μικρά αγόρια λέγοντάς τους «Μην κλαις» ή «Κλαίνε, μωρέ, οι άντρες;». Εσύ το έχεις πει ποτέ;

Δηλαδή, δεν φτάνει αυτό που περνάει το παιδί όταν είναι στενοχωρημένο, που σφίγγεται για να μην κλάψει; Να στενοχωριέται που στενοχωριέται δηλαδή; Όταν του λες να μην κλαίει, τον εαυτό σου προστατεύεις, κι όχι αυτό. Εσύ στενοχωριέσαι που το βλέπεις να στενοχωριέται και θέλεις να το κάνεις να σταματήσει να εκφράζει τη στενοχώρια του για να μη στενοχωριέσαι πια. Έτσι όμως δίνεις προτεραιότητα στο δικό σου συναίσθημα και όχι στο δικό του.

Τη στιγμή που λες σε ένα παιδί ότι δεν πρέπει να κλαίει, το βάζεις αντιμέτωπο με το συναίσθημά του. Νιώθει τύψεις για κάτι που δεν μπορεί να ελέγξει. Νιώθει τύψεις για την αλήθεια μέσα του. Και αναγκάζεται να καταπιέσει το συναίσθημα, πράγμα που είναι πολύ επικίνδυνο για τον ψυχισμό του. Αργότερα μπορεί να του βγει ως επιθετική συμπεριφορά, μελαγχολία, έλλειψη αυτοπεποίθησης, δυσκολία συναισθηματικής έκφρασης και πολλά άλλα.

Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να το βοηθήσεις να αναγνωρίσει το συναίσθημά του. Να το συναισθανθείς λέγοντάς του: «Νιώθω ότι είσαι θυμωμένος» ή «Βλέπω ότι στενοχωρήθηκες πολύ. Είναι εντάξει να είσαι θυμωμένος ή στενοχωρημένος. Είναι φυσιολογικό. Αν μπορώ να κάνω κάτι να βοηθήσω, είμαι στη διάθεσή σου».

Φυσιολογικό δεν είναι αυτό που πιστεύουν οι πολλοί. Άλλωστε οι πολλοί είναι η πιο εύπλαστη ουσία πάνω στη Γη. Φυσιολογικό είναι αυτό που προέρχεται από τη φύση μας. Αυτό που προστάζει ο πυρήνας της ύπαρξής μας. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσιολογικό από την ελεύθερη και αβίαστη έκφραση όσων ενυπάρχουν μέσα μας (χωρίς προφανώς να κάνουμε κακό στους συνανθρώπους μας). Κάθε συναίσθημα μεταφέρει ένα μήνυμα. Ειδικά τα αρνητικά συναισθήματα είναι, συχνά, προειδοποιήσεις ότι κάτι πρέπει να αλλάξουμε. Και δεν πρέπει να καταπιέζονται αλλά να τους επιτρέπουμε να εκφραστούν.

Είτε πρόκειται για τα παιδιά σου, είτε για σένα τον ίδιο, σου προτείνω να αρχίσεις να βλέπεις το κλάμα σαν εξαγνισμό. Τα δάκρυα σβήνουν τη φωτιά του θυμού με φυσικό τρόπο, το αρνητικό συναίσθημα κάνει τον κύκλο του. Βγαίνει από μέσα σου σε υγρή μορφή και εξατμίζεται γρήγορα. Δες τα δάκρυα σαν έναν εσωτερικό καθαρισμό. Πρώτα περνάνε από τα εσωτερικά σου όργανα –από την καρδιά, το μυαλό και την ψυχή σου– και έπειτα φτάνουν στα μάτια. Όταν εμφανιστούν στα μάτια, η σημαντική δουλειά έχει ήδη γίνει. Έχουν οδηγήσει το αρνητικό συναίσθημα έξω από το σώμα σου. Έχει κάνει πια τον κύκλο ζωής του.

Κλάψε λοιπόν ελεύθερα!

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Ανοσία στην τοξικότητα. Γίνεται;

Η ενσυναίσθηση θα σώσει τον κόσμο

Το πληγωμένο παιδί μέσα σου

Αγαπημένοι μου Συνοδοιπόροι,

Η μοναξιά είναι μια συνθήκη που θεωρείται δυσάρεστη από πολλούς ανθρώπους. Παρόλα αυτά, μπορεί να έχει άκρως ευεργετικές συνέπειες στη ζωή ενός ανθρώπου. Για την ακρίβεια, όχι η μοναξιά, αλλά μια παραλλαγή της.

Η λέξη κλειδί, εδώ, είναι η μοναχικότητα. Τη μοναχικότητα τη χρειάζεστε και την προκαλείτε όταν την επιθυμείτε. Αντίθετα, τη μοναξιά προσπαθείτε να την αποφύγετε, με κάθε τρόπο. Η μοναξιά είναι απουσία παρέας. Στη μοναχικότητα έχετε παρέα τα όνειρά σας. Στη μοναξιά συνήθως οι σκέψεις σας είναι αρνητικές. Στη μοναχικότητα οι σκέψεις σας είναι όποιες θέλετε. Στη μοναξιά σας λείπει κάποιος. Στη μοναχικότητα βρίσκετε τον εαυτό σας.  

Κάνω αυτή τη διάκριση μεταξύ «μοναξιάς» και «μοναχικότητας» γιατί, όπως σας έχω γράψει κι άλλες φορές, οι λέξεις είναι σημαντικές. Λειτουργούν σαν προγράμματα στον υπολογιστή του μυαλού σας. Ό,τι πρόγραμμα εγκαταστήσετε στον εγκέφαλό σας, αυτές τις λειτουργίες θα εκτελέσει.

Ποια είναι λοιπόν τα δώρα της μοναχικότητας;

Όταν μένετε μόνοι αναδύεται η εσωτερική σας αλήθεια. Ο τρόπος για να φροντίσετε μια εσωτερική πληγή, να διαχειριστείτε μια έντονη σκέψη, να εξελίξετε τον εαυτό σας, να τον γνωρίσετε περισσότερο, να αποδεχτείτε μια κατάσταση, να συγχωρέσετε τον εαυτό σας, μαντέψτε ποιος είναι; Να κάνετε την μοναχικότητα φίλη σας. Αν το καταφέρετε αυτό δεν θα είστε ποτέ μόνοι.

Επιπλέον, όταν είστε μόνοι και ήρεμοι έχετε τη δυνατότητα να συγκεντρώνεστε για αρκετή ώρα σε μία σκέψη, σε μία εργασία, σε ένα αντικείμενο. Τότε οι αρνητικές σκέψεις σωπαίνουν και σας επισκέπτεται αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν έμπνευση. Οτιδήποτε σπουδαίο βλέπετε γύρω σας –ιδέες, προϊόντα, εφευρέσεις– κρύβουν ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια μοναχικής δουλειάς και συγκέντρωσης.

Άλλη μια ευεργετική συνέπεια της μοναχικότητας είναι η χαλάρωση. Μακριά από φωνές, συζητήσεις, θορύβους, το μυαλό ετοιμάζεται για να αποδώσει σε υψηλές ταχύτητες. Όπως ο υπολογιστής χρειάζεται να κλείνει για λίγο και ανά περιόδους να του κάνετε φορμάτ, έτσι ακριβώς και το μυαλό έχει ανάγκη να αδειάζει, να χαλαρώνει και να μη σκέφτεται.

Είναι σημαντικό να μένετε συχνά μόνοι. Μόνος δεν σημαίνει «πλένω τα πιάτα και βλέπω τηλεόραση ή σκέφτομαι την παγκόσμια κρίση», αλλά επιλέγω να βρεθώ με τον εαυτό μου, τις δικές μου σκέψεις, στο δικό μου μέρος, και σε όλη αυτήν τη διαδικασία δεν εμπλέκεται καμία υποχρέωση. Μαζί σας να κρατάτε πάντα ένα σημειωματάριο ή ένα ημερολόγιο. Πιστέψτε με θα σας χρειαστεί. Το Γράψε τη δική σου Ιστορία θα μπορούσε εδώ να σας φανεί αδιανόητα χρήσιμο.

Επιλέξτε, λοιπόν, ένα μέρος το οποίο σας εμπνέει. Πρόκειται για το δικό σας σημείο δημιουργικής μοναχικότητας. Μπορεί να είναι ένα μέρος του σπιτιού, το μπαλκόνι, ο κήπος σας ή ένα πάρκο. Η φύση και το πράσινο θα σας βοηθήσουν πολύ να συγκεντρώσετε τη σκέψη σας και να αδειάσετε το μυαλό σας.

Πηγαίνετε εκεί όταν το έχετε ανάγκη και συζητήστε με τον εαυτό σας. Θα είναι το μέρος όπου θα αναλογίζεστε τον σκοπό της ζωής σας, τους στόχους σας, θα οραματίζεστε, θα κάνετε τον απολογισμό σας, θα συγκεντρώνεστε σε αυτό που σας απασχολεί περισσότερο για να βρείτε λύσεις ή απλά θα αδειάζετε το μυαλό σας. Το σημείο δημιουργικής μοναχικότητας είναι το γυμναστήριο του μυαλού σας.

Αρκετά με τα λόγια. Σας αφήνω τώρα να απολαύσετε τη μοναχικότητά σας!

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ

Το σημείο δημιουργικής μοναχικότητας αναλύεται στο βιβλίο Η επιτυχία κρυβόταν στο κομοδίνο μου.

Σχετικότατα άρθρα:

Για να βελτιώσεις τον εαυτό σου χρειάζεται πρώτα να τον αποδεχτείς

Το πληγωμένο παιδί μέσα σου

Αυτοί οι άνθρωποι συνεχίζουν σε όποιες συνθήκες

Αγαπημένοι μου Συνοδοιπόροι,

Πριν χρόνια έκανα στον εαυτό μου την παρακάτω ερώτηση: «Γιατί δεν αλλάζουν οι άνθρωποι ακόμη και όταν ξέρουν ότι πρέπει να αλλάξουν»; Στην πραγματικότητα δεν αναρωτιόμουν μόνο για τους ανθρώπους γενικά, αλλά πρωτίστως για τον ίδιο τον εαυτό μου.

Μέσα από την έρευνά μου πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά και την προσωπική μου ενδοσκόπηση, κατέληξα στις παρακάτω απαντήσεις που λειτούργησαν σαν κλειδιά που άνοιξαν τις πύλες της δικής μου αλλαγής αλλά και πολλών άλλων ανθρώπων.

Πρώτον, η αντίσταση στην αλλαγή είναι μια μέθοδος επιβίωσης. Όσο λιγότερη ενέργεια καταναλώνουμε τόσο λιγότερη απειλή νιώθουμε. Αυτά που απαιτούν κίνηση, ενέργεια, προσπάθεια, κόπο σε πρώτο επίπεδο τα αντιλαμβανόμαστε σαν απειλή. Αυτά ταυτόχρονα όμως είναι που μας οδηγούν στην άλλη όχθη της ασφάλειας, εκεί όπου βρίσκεται η πρόοδος.

Ο εγκέφαλός μας δεν είναι σχεδιασμένος για να μας κάνει ευτυχισμένους, αλλά για να επιβιώσει. Μπορεί να έχουμε ανάγκη να προοδεύσουμε και να είμαστε χαρούμενοι, το παντοδύναμο ένστικτό μας, όμως, μας σπρώχνει μόνο να επιβιώσουμε.

Η αλλαγή τρομοκρατεί την ιδέα διατήρησης της ζωής. Γι’ αυτό είναι ανεπιθύμητη. Το ένστικτο μεταφράζει την αλλαγή σαν πρόβλημα. Την ώρα που έχουμε μια νέα ιδέα (κι αν δεν πιάσει;), που σκεφτόμαστε να γυμναστούμε (άρα να κοπιάσουμε), να αλλάξουμε το συναίσθημά μας (καθόλου βολικό), να αντιδράσουμε σε μια κατάσταση που μας πληγώνει (προκλητικό), να δοκιμάσουμε κάτι νέο (ενέχει ρίσκο) συχνά διστάζουμε, αναβάλλουμε. Γιατί; Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, δεν αλλάζουμε για να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας για επιβίωση.

Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί δεν πιστεύουμε υποσυνείδητα ότι το αξίζουμε ή ότι θα τα καταφέρουμε. Όποια πεποίθηση κι αν έχουμε στο μυαλό μας, συνειδητά ή ασυνείδητα κάνουμε τις πράξεις που θα την επιβεβαιώσουν στην πραγματικότητά μας. Επομένως, αν πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε ή ότι δεν μας αξίζει τίποτα, ακριβώς αυτό θα συμβεί. Δηλαδή τίποτα.

Τρίτος και εξαιρετικά σημαντικός παράγοντας που μας εμποδίζει να αλλάξουμε είναι η συνήθεια. Πολλοί άνθρωποι έχουν συνηθίσει να μην αλλάζουν, να μην προοδεύουν, να μην αντιστέκονται στο βολικό. Και είναι εύκολο να επαναλάβουν ό,τι έχουν συνηθίσει. Άλλωστε, η συνήθεια είναι η μεγαλύτερη δύναμη στο Σύμπαν. Μετά τη φθορά!  (μήπως να συνηθίσουμε να μεγαλουργούμε…;).

Πού καταλήγουμε λοιπόν; Είναι πιο εύκολο να κάνουμε κύκλους γύρω από το πρόβλημα, να είμαστε καχύποπτοι, να αφήνουμε τον αρνητικό εαυτό μας να αλωνίζει μέσα μας χωρίς να αντιδράμε. Είναι δύσκολο να αλλάξουμε; Ναι. Γίνεται όμως; Προφανώς. Ο άνθρωπος αλλάζει. Δύσκολα, αλλά αλλάζει. Θέλει προσπάθεια και κόπο, αλλά οτιδήποτε αξίζει θέλει κόπο. Έτσι δεν είναι; Εξού και η φράση «αξίζει τον κόπο».

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, όταν δεν μας αρέσει αυτό που βλέπουμε στον καθρέφτη, να το διορθώνουμε (μόνο εμείς μπορούμε). Ακούγεται πιο έξυπνο από το να αλλάζουμε ολόκληρο καθρέφτη.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ

Σίγουρα δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους (πρέπει να το θέλουν εκείνοι πρώτα). Μπορούμε όμως να τους επηρεάσουμε θετικά. Ο τρόπος για να συμβεί αυτό είναι να αυξήσουμε το επίπεδο ηγετικής μας υπόστασης (ηγεσία = θετική επίδραση).

Έχουμε καλά νέα. Το εξαιρετικά επιτυχημένο διήμερο σεμινάριο “Ο master στις σχέσεις” με τον Νικόλα είναι και πάλι διαθέσιμο για κατοχύρωση θέσης (και δια ζώσης και διαδικτυακά).

Μάθετε περισσότερα πατώντας ΕΔΩ (ειδική προσφορά, δεν θα τη βρείτε αλλού)

Σχετικότατα άρθρα:

Για να βελτιώσεις τον εαυτό σου χρειάζεται πρώτα να τον αποδεχτείς

Μήπως κουράστηκες;

Αυτοί οι άνθρωποι συνεχίζουν σε όποιες συνθήκες

Σε συνέντευξή του το 2013, όταν ήταν 17 χρονών ρωτήθηκε: «Ποιος είναι ο στόχος σου;». Ο μικρός τότε Γιάννης απάντησε «Θέλω να γίνω παίκτης του NBA».

Μια από τις πιο εξιλεωτικές σκέψεις σε σχέση με τα όνειρα – την οποία αναλύω στο επόμενο βιβλίο μου – είναι η εξής:

Από τη στιγμή που ομολογείς ένα όνειρό σου μια παραλλαγή του προετοιμάζεται κάπου στο μακρινό μέλλον. Η παραλλαγή μπορεί να είναι χειρότερη, να πετύχεις δηλαδή κάτι λιγότερο από αυτό που φανταζόσουν. Και στη μέση του βουνού, όμως, η θέα πάλι εκπληκτική δεν είναι;

Η παραλλαγή κάποιες φορές μπορεί να είναι καλύτερη. Να ξεπεράσει και τις πιο τρελές σου προσδοκίες. Αυτό συνέβη στον πλέον πρωταθλητή NBA και MVP Γιάννη με τους 50 πόντους στον 6ο και τελευταίο τελικό.

Το βασικό συστατικό του ονείρου είναι η φαντασία. Για να ξεπεράσει η πραγματικότητά σου τη φαντασία σου πρέπει πρώτα η φαντασία σου να ξεπεράσει την πραγματικότητά σου. Το μυαλό γεννά το όνειρο, η φαντασία το κλωσάει, τα πόδια σε φέρνουν κοντά του, τα χέρια το πλάθουν. Άλλωστε δεν υπάρχει πράξη που να μην έχει προϋπάρξει ως σκέψη.

Θα καταλάβατε ως τώρα ότι δίνω πολλή σημασία στη φαντασία. Χωρίς αυτή τίποτα. Πιστεύω βαθιά πως τα όνειρα δεν είναι παρά εξάσκηση του νου που προετοιμάζεται να κάνει τη θεωρία Πράξη.

Ιστορίες σαν του Γιάννη μας διδάσκουν ότι το όνειρο από την πραγματικότητα απέχει ένα ξύπνημα. Και τα πιο σπουδαία ξυπνήματα είναι αυτά που έρχονται όταν είμαστε ήδη ξύπνιοι.

Αλλά και πως αν δεν ονειρευτείς αποκλείεται να γίνει το όνειρο πραγματικότητα. Αν ονειρευτείς, μπορεί και να γίνει.

Ονειρέψου λοιπόν άφοβα. Στη χειρότερη, είπαμε, θα δεις μια παραλλαγή του ονείρου να πραγματοποιείται. Κι αυτό κέρδος είναι.

Νόημα βρίσκει κάποιος στη ζωή, μόνο όταν έχει βρει το νόημα της ζωής του. Και το νόημα της ζωής είναι να ακολουθούμε τα όνειρά μας. Με κάθε κόστος.

Αν δεν προδώσουμε το όνειρο του ξύπνιου δεν θα ξυπνήσουμε ποτέ από αυτό. Αν δεν το παρατήσουμε δεν θα αποτύχουμε ποτέ. Θα είμαστε συνεχώς στη διαδικασία επίτευξης. Και πού ξέρεις. Κάποτε μπορεί και η δική μας πραγματικότητα να ξεπεράσει τη φαντασία μας.

Γιάννη ευχαριστούμε για την έμπνευση.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Γιάννης: Όταν εστιάζεις στο παρόν είσαι σεμνός και χαίρεσαι το παιχνίδι

Αυτοί οι άνθρωποι συνεχίζουν σε όποιες συνθήκες

Μην πετύχεις τον επόμενο στόχο σου

«Από την εμπειρία μου, όταν σκέφτεσαι “έκανα αυτό, είμαι τόσο σπουδαίος, έβαλα 30 πόντους”, συνήθως την επόμενη φορά είσαι χάλια. Όταν εστιάζεις στο παρελθόν, αυτό είναι ο εγωισμός, λες “κοίτα τι έκανα, κέρδισα αυτό, νίκησα αυτήν την ομάδα”.

Όταν εστιάζω στο μέλλον με πιάνει υπεροψία. “Στο επόμενο παιχνίδι θα κάνω αυτό, το άλλο, εκείνο, θα κυριαρχήσω. Κι όμως δεν συμβαίνει”. Εγώ προσπαθώ να εστιάσω στη στιγμή, στο παρόν. Αυτό είναι σεμνότητα. Χωρίς προσδοκίες. Να βγω στο γήπεδο και να χαρώ το παιχνίδι».

Γιάννης Αντετοκούνμπο – 17/7/21

Τα λόγια του Γιάννη, με άλλα λόγια:

«Το παρελθόν δεν υπάρχει πια, το μέλλον δεν έχει συμβεί ακόμα. Τι μας μένει; Το παρόν που μόλις πέρασε από μπροστά μας. Όπως και να του φερθείς πάλι θα φύγει. Γι’ αυτό ζήσε το».

Η πορεία κρατά πιο πολύ από το αποτέλεσμα. Απόλαυσέ την.

Να διαθέτεις και όχι να αναλώνεις το σήμερα για ένα καλύτερο αύριο.

«Τι έκανα τότε; Τι θα γίνει αύριο;» Με αυτές τις ερωτήσεις διοχετεύεις τη δύναμή σου στο παρελθόν και στο μέλλον. «Πώς τώρα θα δώσω τον καλύτερο εαυτό μου;» Με αυτήν την ερώτηση διοχετεύεις τη δύναμή σου στο παρόν. Έτσι δημιουργείς ένα καλύτερο μέλλον.

Αν έδωσες τον καλύτερο εαυτό σου και έχασες είσαι νικητής.

Δεν μπορείς να πας πίσω στο παρελθόν κουβαλώντας την εμπειρία τού σήμερα. Μπορείς, όμως, να χρησιμοποιήσεις όσα έγιναν στο παρελθόν για να χτίσεις την εμπειρία τού σήμερα, αυτή που θα επηρεάσει τις πράξεις τού αύριο.

Από τη στιγμή που θα βρεις τον προορισμό σου μπορείς να τον ξεχάσεις. Η άφιξή σου άλλωστε θα κρατήσει μονάχα μια στιγμή. Η διαδρομή προς τα εκεί μπορεί να κρατήσει μια ολόκληρη ζωή. Τη μέρα που τον βρίσκεις, αλλάζεις προορισμό. Εκείνη την ημέρα, προορισμός σου γίνεται η κάθε στιγμή μέχρι αυτόν.

Νικόλας Σμυρνάκης

Εγγραφείτε στο newsletter για να λαμβάνετε
άρθρα, videos, αποφθέγματα, ενημερώσεις

YouTube Subscribe εδώ

Σχετικότατα άρθρα:

Τι έκανε ο Γιάννης στα 17 που τον έκανε πρωταθλητή

Μήπως κουράστηκες;

Ποια είναι η δική σου σούπερ δύναμη;

Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στην Εναλλακτική Δράση (ΠΗΓΗ)

———

Κάποιες φορές η μόνη λύση είναι να κόψουμε κάποιους από τους δεσμούς του παρελθόντος. Όχι, αυτό δεν είναι απόρριψη. Ούτε από την πλευρά μας, ούτε από την άλλη πλευρά. Είναι αυτοσεβασμός. Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να μας απορρίψει, εκτός κι αν τον αφήσουμε. Απλώς δεν επέλεξε να συμπλεύσουμε, γιατί προφανώς εμείς δεν επιλέξαμε να γίνουμε αυτός που ήθελε. Ευτυχώς, γιατί αυτό σημαίνει ότι επιλέξαμε να είμαστε ο εαυτός μας.

Ας ξεκινήσουμε από την ιδέα ότι ο όρος «τοξικός άνθρωπος» είναι συχνά υπερβολικός και αποτελεί μια επικριτική γενίκευση, έναν καθολικό αφορισμό. Γι’ αυτό και προτιμώ να μην αναφέρομαι σε «τοξικούς ανθρώπους» αλλά σε «τοξικές συμπεριφορές». Ή αν προτιμάτε, μπορεί ένας άνθρωπος να είναι τοξικός για εμάς και όχι γενικά. Συνήθως αυτό συμβαίνει όταν δεν συνάδουν οι αλήθειες μας, όταν τα θεμέλιά μας είναι φτιαγμένα από άλλο υλικό, όταν δεν μοιραζόμαστε κοινό αξιακό σύστημα (ένας φιλειρηνιστής με μια ρατσίστρια δεν θα έκαναν ποτέ χωριό).

Σε πρώτο επίπεδο, αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι ίσως και κάποιες δικές μας συμπεριφορές μπορεί να είναι τοξικές για άλλους ανθρώπους. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, κάνοντας την αυτοκριτική μας και ας αναρωτηθούμε τι από τη δική μας συμπεριφορά μπορεί να δυσκολεύει πολύ τους γύρω μας. Αλλιώς πώς θα το αλλάξουμε;

Πότε τώρα μια συμπεριφορά είναι για εμάς τοξική; Αν κάποιος μας θυμώνει συνεχώς, μας στενοχωρεί, μας κάνει να αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε ο εαυτός μας, αυτό είναι ένα καλό δείγμα ότι πιθανότατα κάτι δεν πάει καλά σε αυτή τη σχέση.

Σε επόμενο επίπεδο καλούμαστε να διαχειριστούμε την συγκεκριμένη κατάσταση. Να επικοινωνήσουμε στον άνθρωπο απέναντί μας αυτό που μας ενοχλεί. Κι αυτό να το κάνουμε όχι με αφοριστική διάθεση και άκαρπες γενικεύσεις (είσαι απαράδεκτος, αρνητικός, προβληματικός) αλλά με διάθεση να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, περιγράφοντας την συμπεριφορά που μας ενοχλεί χωρίς επίκριση (με στεναχωρεί και με προσβάλλει όταν συνέχεια μου λες ότι ο σύντροφός μου, δεν μου αξίζει. Θέλω σε παρακαλώ να το σταματήσεις).

Συνήθως, ο λόγος που χαλάνε οι άνθρωποι τις σχέσεις τους, δεν είναι γιατί έκαναν κάτι πολύ κακό ο ένας στον άλλο, αλλά γιατί όσα έκαναν δεν εκφράστηκαν τη σωστή στιγμή και με τον σωστό τρόπο.

Αν, ενώ επανειλημμένα έχουμε επικοινωνήσει το πρόβλημα, τίποτα δεν αλλάζει, τότε η λύση είναι η προσωρινή ή ακόμα και η οριστική απομάκρυνση. Μπορεί να μην έχουμε τη δύναμη να νικήσουμε ένα λιοντάρι, αλλά σίγουρα μπορούμε να επιλέξουμε να μη βρεθούμε στο ίδιο κλουβί με τον βασιλιά των ζώων.

Προσωπική ανάπτυξη δεν σημαίνει «Τα ανέχομαι όλα καρτερικά γιατί έχω τη δύναμη να το κάνω». Ίσα ίσα, όταν ένας άνθρωπος έχει ενδυναμωθεί, δεν αφήνει κανέναν να τον αμφισβητήσει, να τον εκμεταλλευτεί ή να του φερθεί άσχημα. Προσωπική ανάπτυξη, επίσης, δεν σημαίνει ψεύτικη ευγένεια και ψευδαίσθηση ότι όλα πάνε καλά.

Συχνά διστάζουμε να θέσουμε τα όριά μας γιατί έχουμε μάθει να ετεροπροσδιοριζόμαστε. Να ορίζουμε δηλαδή τη δική μας αξία μέσα από τους συνανθρώπους μας. Μα μονάχα ένας αυτόφωτος άνθρωπος μπορεί να βιώσει πραγματική ευτυχία. Στην προσπάθειά μας να λουστούμε με το φως που πηγάζει από τους άλλους και να νιώσουμε σημαντικοί, τους παραδίδουμε τα σκήπτρα της ύπαρξής μας. Τους διορίζουμε δυνάστες του συναισθηματικού μας κόσμου.

Αυτοπροσδιοριζόμαστε όταν τα συναισθήματά μας πηγάζουν από τις δικές μας πράξεις και σκέψεις και όχι από τον τρόπο που μας φέρεται κάποιος. Ο άνθρωπος που αυτοπροσδιορίζεται αντιδρά εκεί που πρέπει να αντιδράσει. Δεν παραδίδει τον εαυτό του έρμαιο στις κακές διαθέσεις του καθένα, πέφτοντας έτσι στην παγίδα του. Δεν μεταμορφώνεται σε αυτόν που δεν αντέχει. Δεν αφήνει τον άνθρωπο που πάσχει από βαριάς μορφής έλλειψη αγάπης να τον σύρει στον βούρκο του.

Παραμένει ο εαυτός του ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κόψει κάποιους από τους δεσμούς του παρελθόντος. Όχι, αυτό δεν είναι απόρριψη. Ούτε από την πλευρά μας, ούτε από την άλλη πλευρά. Είναι αυτοσεβασμός. Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να μας απορρίψει, εκτός κι αν τον αφήσουμε. Απλώς δεν επέλεξε να συμπλεύσουμε, γιατί προφανώς εμείς δεν επιλέξαμε να γίνουμε αυτός που ήθελε.

Ευτυχώς, γιατί αυτό σημαίνει ότι επιλέξαμε να είμαστε ο εαυτός μας.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Ανοσία στην τοξικότητα. Γίνεται;

«Χτίζοντας» μια ευτυχισμένη οικογένεια

Η ενσυναίσθηση θα σώσει τον κόσμο

Ο Ακούραστος παίρνει τον λόγο και λέει:

«Όταν κουραστείς ν’ ανεβαίνεις τη σκάλα της ζωής,

όταν ψάχνεις χώρο να ξαπλώσεις, ν’ ανασάνεις,

μη γυρίσεις στο πλατύσκαλο.

Κοίτα πίσω, ζήλεψε την απλάδα του,

μα μείνε στο σκαλί όπου πατείς λίγο για να ξαποστάσεις.

Θα είναι λιγότερο άνετα και περισσότερο αποπνικτικά,

μα θα σε γλιτώσει από μια περισσότερο κουραστική επανάληψη,

θα σε κρατήσει ψηλά,

θα κερδίσεις χρόνο μη χάνοντάς τον.

Δυστυχισμένος ο άνθρωπος, που πατεί τα βήματά του»

Το ποίημα αυτό το έγραψα πριν πολλά χρόνια. Σήμερα μου το θύμισε μια μαθήτρια του IslandofMan Academy.

«Νικόλα, με άγγιξε βαθιά γιατί όσες φορές έκανα πίσω στη ζωή μου, από κούραση ή φόβο, κατέληξα περισσότερο κουρασμένη. Μα κυρίως φοβισμένη», μου είπε με νοσταλγική διάθεση.

Σας έχει συμβεί κάτι ανάλογο; Ξεκινάμε την πορεία προς το “βουνό” της δικής μας δημιουργίας και κάπου εκεί, στη μέση της διαδρομής, κουραζόμαστε και γυρνάμε πίσω. Τελικά επιστρέφουμε δύο φορές πιο απογοητευμένοι γιατί πλέον κουβαλάμε το αίσθημα του μη γενόμενου.

Το ανεκπλήρωτο όνειρο σκοτώνει κάθε νέα προοπτική και γίνεται το βάρος που μας σπρώχνει να ριζώσουμε στις κοιλάδες του κόσμου.    

Γι’ αυτό Ακούραστοι φίλοι μου να θυμάστε πως την επόμενη φορά που θα ανεβείτε το δικό σας “βουνό”, πάλι θα κουραστείτε, πάλι θα θελήσετε να σταματήσετε. Κι αυτό να κάνετε. Να σταματήσετε. Αυτή τη φορά όμως για να ξεκουραστείτε. Μόνο. Να ξεκουραστείτε και να απολαύσετε τη θέα. Μην ξεχνάτε πως και στη μέση του βουνού η θέα πάλι εκπληκτική είναι.

Απολαύστε τη, πάρτε μια βαθιά ανάσα και ξεκινήστε. Πυξίδα σας μόνο η ανηφόρα. Είναι εκνευριστική η άτιμη. Δύσκολη και απαιτητική. Μα είναι δική σας. Και δεν μπορεί να σας τη στερήσει κανείς.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Είναι εντάξει

Είναι πολύ εγωιστικό να φοβάσαι

Πώς τολμάς να στερείς από τον κόσμο τον καλύτερο εαυτό σου;

Όσο και να δουλεύει ένας άνθρωπος με τον εαυτό του, όταν συμβαίνει ένα τόσο οριακό γεγονός, αναθεωρεί και επαναπροσδιορίζει. Θέλει δεν θέλει. Άλλη σημαντικότητα έχει στη ζωή σου η έννοια της ευγνωμοσύνης όταν όλα πηγαίνουν καλά κι άλλη αφού κινδυνέψει η ζωή του παιδιού σου (και μόνο που το λέω κάτι μέσα μου κλωτσά με αγανάκτηση).

Είμαστε ξεχασιάρικα όντα οι άνθρωποι. Κι όμως, η επιτυχία, η ευτυχία, η αγάπη, η συντροφικότητα, όλα θέλουν υπενθύμιση. Εμείς τείνουμε να τα θεωρούμε αυτονόητα. Αυτονόητο που δεν υπενθυμίζεται σταματά να υφίσταται και κινδυνεύει να μετατραπεί σε αδιανόητο.

Νομίζω ότι πρέπει να τα ζούμε όλα, όχι σαν να είναι η τελευταία μας μέρα – τι κυνικό και μακάβριο – μα σαν να γεννηθήκαμε μόλις. Πρωτάρηδες στη ζωή. Όπως ένα παιδί. Όλα καινούρια. Κάθε μέρα που ξυπνάμε να μηδενίζει το ρολόι του χρόνου και να ξεκινάμε από την αρχή.

Τις τελευταίες μέρες είμαστε ακόμα πιο συνειδητά δίπλα στο παιδί. Και στους δύο δηλαδή. Και στον Γρηγόρη και στον Αλκίνοο. Όταν είσαι συνειδητά εκεί σε μια αγκαλιά έχει άλλη υφή, έχει άλλη γεύση το φιλί, όταν το «σ’ αγαπώ» είναι συνειδητό έχει άλλη αξία, είναι, πώς το λένε, πιο γλυκός ο ήχος του. Ο χρόνος περνά αλλιώτικα, στρωτά, αρμονικά, απολαμβάνεις ό,τι συμβαίνει και η ανησυχία καταλαγιάζει.

Μας ρωτάνε συνέχεια. «Πώς είναι δυνατόν να πέρασε η ρόδα από πάνω του και να μην έπαθε κάτι πολύ σοβαρό; Πιστεύετε ότι έγινε θαύμα;». Τις πρώτες μέρες αναρωτιόμασταν κι εμείς. Προσπαθούσαμε να δώσουμε απάντηση. Όχι πια.

Πλέον δεν προσπαθούμε να το εξηγήσουμε γιατί χάνουμε χρόνο από την ουσία που είναι να αφεθούμε στο να ζήσουμε αυτό που δεν κατανοούμε. Ο μόνος τρόπος για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι πρώτα να το εκτιμήσουμε. Να πάλι που επανέρχεται η ίδια έννοια. Ευγνωμοσύνη. Τίποτα πιο κοντά στην συνειδητή ευτυχία.

Πρέπει να καταναλώσεις φαιά ουσία για να σκεφτείς ότι είσαι ζωντανός, υγιής, ότι τα παιδιά σου είναι δίπλα σου, ότι ζεις σε μια οργανωμένη κοινωνία, ότι έχεις ένα πιάτο φαγητό. Θέλει συνειδητή δουλειά για να ενεργοποιήσεις τις αισθήσεις σου ώστε να γεύεσαι ό,τι δοκιμάζεις, να νιώθεις ό,τι αγγίζεις, να αφουγκράζεσαι ό,τι ακούς, να συνειδητοποιείς ό,τι βλέπεις, να μυρίζεις και την ανάσα σου ακόμα.

Εκτός όμως από την αξία της «συνειδητότητας» επιβεβαιώσαμε και κάτι ακόμα: «Αν δεν είναι υγείας δεν είναι πρόβλημα». Γκρινιάζουμε για τα μικρά και καθημερινά και εννοείται πως έχουμε το απόλυτο δικαίωμα να το κάνουμε. Ποιος είμαι εγώ που θα πω το αντίθετο; Όταν όμως το παρακάνουμε διαπράττουμε ύβρη. Αποτελεί ιεροσυλία απέναντι στην ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

«Η πιθανότητα να υπάρχουμε είναι τετρακόσια τρισεκατομμύρια προς ένα» διάβασα κάπου. Επομένως, το μεγαλύτερο θαύμα είναι ότι ζούμε. Τι άλλο επομένως μας μένει παρά να χαρίζουμε τρελές αγκαλιές, να μοιράζουμε φιλιά, να λέμε «ευχαριστώ», να φωνάζουμε το «σ’ αγαπώ» και να μην τσιγκουνευόμαστε το «μπράβο». Και να προσέχουμε. Πολύ.

Μακάρι η δική μας περιπέτεια να γίνει η αφορμή έστω κι ένας οδηγός, την επόμενη φορά που θα βρεθεί σε έναν μικρό δρόμο μιας γειτονιάς να κόψει προληπτικά ταχύτητα ώστε να μην αναγκαστεί να κόψει, όπως έγινε με εμάς, αφού χτυπήσει ένα παιδί.

Tο νου μας, αγαπημένοι μου, στα παιδιά σας και στα παιδιά όλου του κόσμου!

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ

Για να βγει και κάτι παραγωγικό από αυτή την ιστορία έχουμε ήδη ανακινήσει το θέμα της δημιουργίας παιδικής χαράς στην περιοχή που χτύπησε ο μικρός. Η πιο κοντινή είναι χιλιόμετρα μακριά. Μέχρι χθες δεν είχα ιδέα ότι οι παιδικές χαρές… σώζουν ζωές. Τώρα ξέρω.

Σχετικότατα άρθρα:

Αμάν ρε μάνα!

Φοβάμαι μήπως δεν ζήσω

16 μαθήματα που έλαβα (ή επιβεβαίωσα) το 2020

«Νικόλα έλα αμέσως. Ένα αμάξι χτύπησε τον Γρηγόρη». Δεν πιστεύεις ότι θα ακούσεις πότε κάτι τέτοιο για τον γιο σου. «Αυτά γίνονται στις ταινίες. Όχι στη ζωή. Σωστά;».

Μέχρι να βρεθώ στον τόπο του ατυχήματος χιλιάδες αιχμηρές σκέψεις καρφώθηκαν στο μυαλό μου. Μα ταυτόχρονα γεννήθηκε μια παράλογη ελπίδα, γέννημα του μυαλού για να μην τρελαθεί, αποτέλεσμα του μηχανισμού αυτοσυντήρησης, ενεργοποιητής του σώματος ώστε να βρει τη δύναμη να σπεύσει κοντά στον μικρό.

«Δεν μπορεί. Θα ζει. Θα ζει και θα με έχει ανάγκη». Τον βρήκα ανάσκελα στη μέση του δρόμου. Καμιά δεκαριά παιδιά, φίλοι του, έκλαιγαν γοερά. Περαστικοί, μαμάδες, μπαμπάδες με κοιτούσαν με λύπηση, τρόμο και συμπόνια.
«Μπαμπά» μου φώναξε όταν έφτασα κοντά του. Και τότε ήξερα. «Θα τα καταφέρουμε. Ό,τι και να γίνει». Ήταν γεμάτος εκδορές και μώλωπες. Δεν ήξερα αν μπορεί να κινηθεί. Και να μπορούσε δεν έπρεπε. Ήταν φανερά σοκαρισμένος αλλά μιλούσε ακατάπαυστα, όπως πάντα. Μέχρι και χιούμορ έκανε. «Καλό σημάδι αυτό», σκέφτηκα. «Ο Γρηγόρης που ξέρουμε και αγαπάμε».

Ο Ιάσωνας ο φίλος του, ο πιο δυνατός της τάξης και σύντομα του σχολείου, του ψιθύριζε «Γρηγόρη, εσύ είσαι πιο δυνατός ακόμα και από μένα. Θα τα καταφέρεις φίλε». «Πείτε μου πως είναι κακό όνειρο και ξυπνήστε με» πρόλαβε να ψελλίσει ο Γρηγόρης λίγο πριν φτάσει το ασθενοφόρο. Τον μετέφερε στο νοσοκομείο και η αγωνία μας κορυφωνόταν σε κάθε επίσκεψη των γιατρών.

Οι αυτόπτες μάρτυρες επέμεναν ότι το αυτοκίνητο πέρασε από πάνω του. Η οδηγός, είπαν και πάλι οι μάρτυρες, τα έχασε τόσο που μόλις τον χτύπησε, αντί να κόψει, επιτάχυνε. Το «τον πάτησε» ήταν κυριολεκτικό.

Επισκεφτήκαμε 2 νοσοκομεία, ιδιώτες γιατρούς, μιλήσαμε με νοσηλευτές, 2 διευθυντές παιδιατρικής. Όλοι εντυπωσιασμένοι. Κανείς όμως δεν μπορεί να δεχτεί ή να πιστέψει ότι η ρόδα κύλησε πάνω στο σώμα του. Και μάλιστα τόσο κοντά στον αυχένα και στο κεφάλι. Σοκάρονται στη θέα της πλάτης του και μετά ψάχνουν για εξηγήσεις. «Πώς γίνεται να μην έχει εσωτερικό τραύμα, μόνιμη ζημιά, παραλυσία ή έστω κάποιο κάταγμα; Δεν βγαίνει λογικά».

Κι όμως είναι μαζί μας. Against all odds. Δεν ξέρω αν τον πάτησε τελικά ή όχι. Κάποιοι μίλησαν για το απόλυτα παράλογο, άλλοι για θαύμα, άλλοι για λανθασμένες ή υπερβολικές μαρτυρίες. Δεν με ενδιαφέρει να του δώσω εξήγηση. Ξέρω, ότι ο Γρηγόρης είναι εδώ.

Ξέρω, μάλλον επιβεβαίωσα ξανά, ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Όλα να τα ζούμε πρέπει, όχι σαν να είναι η τελευταία μας μέρα – τι κυνικό και μακάβριο – μα σαν να γεννηθήκαμε μόλις. Πρωτάρηδες στη ζωή. Να χαρίζουμε τρελές αγκαλιές, να μοιράζουμε φιλιά, να λέμε ευχαριστώ, να φωνάζουμε το “σ’ αγαπώ” και να μην τσιγκουνευόμαστε το “μπράβο”.

Αν δεν είναι υγείας, αγαπημένοι μου, δεν είναι πρόβλημα. Πάει και τελείωσε. Αυτά. Και να υγιαίνετε.

Tο νου σας στα παιδιά σας και στα παιδιά όλου του κόσμου!

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου ως τώρα

Αμάν ρε μάνα!

Φοβάμαι μήπως δεν ζήσω

«Έχω συνηθίσει την άσχημη συμπεριφορά του. Δεν με ενοχλεί τόσο πια», ακούμε συχνά από συνανθρώπους μας. Ή «εγώ είμαι δυνατός. Αντέχω».

Κι όμως. Μικρές δόσεις δηλητηρίου (τοξικότητας) τις αντιμετωπίζει η ψυχή και το σώμα. Ίσα ίσα που μπορεί να δημιουργήσεις και ανοσία. Μεγάλες δόσεις δηλητηρίου δεν τις αντέχεις όσο δυνατός κι αν είσαι. Θα σε καταβάλλουν.

Πρόσεχε λοιπόν ποιους ανθρώπους έχεις δίπλα σου. Όχι μόνο επηρεάζεται ο ψυχισμός σου από τους κοντινούς σου αλλά τελικά γίνεσαι αυτός με τον οποίο κάνεις πιο πολλή παρέα.

Θα μου πεις «τι να κάνω;». Μπορεί να μην έχεις τη δύναμη να νικήσεις ένα λιοντάρι, αλλά σίγουρα μπορείς να επιλέξεις να μη βρεθείς στο ίδιο κλουβί με τον βασιλιά των ζώων.

Η αξία σου είναι αδιαπραγμάτευτη. Δεν ορίζεται από το αν σε αποδέχεται ο τοξικός άνθρωπος. Μην προσπαθείς να τον πείσεις να σε αναγνωρίσει ή να σε αγαπήσει. Μην του δώσεις την ευχαρίστηση ούτε καν να σε απορρίψει.

Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να σε απορρίψει, εκτός κι αν τον αφήσεις. Απλώς δεν επέλεξε να συμπλεύσετε, γιατί προφανώς εσύ δεν επέλεξες να γίνεις αυτός που ήθελε.

Ευτυχώς, γιατί αυτό σημαίνει ότι επέλεξες να είσαι ο εαυτός σου. Και καμιά φορά ο μοναδικός τρόπος για να συμβεί αυτό είναι να μείνεις μόνος. Να απομακρύνεις από σένα εκείνους που σε απομακρύνουν από σένα.

Το κριτήριο βάσει του οποίου πρέπει να επιλέγεις τους κοντινούς σου ανθρώπους είναι το πώς σε κάνουν να νιώθεις. Αν σε ωθούν να γίνεσαι ένας καλύτερος εσύ.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Αυτό που φοβάμαι περισσότερο…

Σου προτείνω να γίνεις “εγωιστής”

Για να βελτιώσεις τον εαυτό σου χρειάζεται πρώτα να τον αποδεχτείς

Δουλεύοντας με ζευγάρια τα οποία αναζητούν λύσεις στη σχέση τους, συναντώ συχνά το ίδιο «πρόβλημα». Ο ένας από τους δύο έχει σταματήσει να προσφέρει, αλλά έχει την απαίτηση να λαμβάνει όπως πριν. Η ιστορία στο μυαλό του είναι: «Πρέπει να με αγαπάει γι’ αυτό που είμαι». Κάποιος μας αγαπά όχι γι’ αυτό που ήμασταν κάποτε ή γι’ αυτό που είμαστε όταν βρίσκόμαστε μόνοι, αλλά γι’ αυτό που γινόμαστε όταν βρεθούμε μαζί του. Δηλαδή γι’ αυτό που του προσφέρουμε. Γι’ αυτό που τον κάνουμε να νιώθει.

Το «μαζί» εμπεριέχει την έννοια της προσφοράς, διαφορετικά δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Δύο άνθρωποι που αγαπιούνται, συνδιαμορφώνονται. Βέβαια, δύο άνθρωποι συνδιαμορφώνονται από τη στιγμή που έχουν κοινές αξίες. Διαφορετικά δεν υπάρχει πεδίο ένωσης. Τα θεμέλια πρέπει να είναι από το ίδιο υλικό. Τα παρακλάδια ας διαφέρουν, αλλά σε ό,τι έχει να κάνει με τους ανθρώπους, τα ομώνυμα έλκονται.

Αν ο ένας θεωρεί ότι ένα παιδί είναι το μεγαλύτερο δώρο της φύσης και ο άλλος η χειρότερη δέσμευση, υπάρχει σύγκρουση αξιών. Το ίδιο και αν ο ένας θέλει να δουλεύει όλη μέρα και να βγάζει πολλά χρήματα και ο άλλος θεωρεί τα χρήματα την πηγή όλων των δεινών στον κόσμο. Σε ένα τέτοιο ζευγάρι, αναπόφευκτα θα έρθει η σύγκρουση και πιθανότατα ο χωρισμός.

Πάντως, το «εγώ έτσι είμαι και δεν αλλάζω, αν με αγαπάς θα το δεχτείς», μοιάζει πρόταση βγαλμένη από σαπουνόπερα ή καλύτερα από ταινία τρόμου. Η δεύτερη λάθος μετάφραση που γίνεται από πολλούς εμπλεκόμενους μέσα σε μία σχέση είναι: «Αφού με αγάπησε κάποτε, θα με αγαπάει για πάντα». Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο σύντομα θα δει τον αγαπημένο του ή την αγαπημένη του να απομακρύνεται. Και ίσως, τότε, να είναι αργά.

Οφείλουμε να αλλάζουμε προς το καλύτερο συνεχώς, να διεκδικούμε την αγάπη και να μην τη θεωρούμε ποτέ αυτονόητη. Να λιπαίνουμε και να ποτίζουμε το φυτό της κάθε μέρα. Και να το κάνουμε με αγάπη. Οτιδήποτε αυτονόητο, είναι καταδικασμένο είτε να ξεχαστεί είτε να πεθάνει. Από την άλλη, «αλλάζω» δεν σημαίνει γίνομαι έρμαιο στα «θέλω» του άλλου. «Αλλάζω» σημαίνει «σέβομαι τα θέλω σου γιατί και εσύ σέβεσαι τα δικά μου. Γίνομαι κάθε μέρα καλύτερος, για μένα και για σένα».

Ο τρόπος να νιώθουμε πλήρεις είναι να δεχόμαστε αγάπη. Και ο τρόπος να δεχόμαστε αγάπη είναι να δίνουμε αγάπη. Θα μπορούσα να γράφω μέρες, βδομάδες, ίσως χρόνια για αυτά τα θέματα. Θεωρούμε τις σχέσεις περίπλοκες, και εν μέρει είναι, αλλά γίνονται πολύ πιο απλές, αρκεί να γνωρίζουμε τις αρχές που τις διέπουν.

Ίσως έχετε ακούσει κάποιους στον περίγυρό σας να λένε «μου αρέσει να ζωγραφίζω, να γράφω, να τραγουδώ, όμως μόνο για μένα», ή «για λίγους και εκλεκτούς». Τις περισσότερες φορές αυτό δεν ισχύει. Ο φόβος εμποδίζει τον άνθρωπο να κυνηγήσει ένα μεγαλύτερο κοινό, δηλαδή να μεγεθύνει την εμπειρία του. Αν δεν υπήρχε ο φόβος της έκθεσης, της απόρριψης, της αποτυχίας, της επιτυχίας, κανείς δεν θα επέλεγε την παρέα των πέντε φίλων αντί ενός σταδίου, τη μοναξιά αντί της αποθέωσης.

Φόβος της απόρριψης! Τι αποτρεπτική δύναμη στη ζωή τόσων ανθρώπων. Ξέρετε, όμως, ποια είναι η μεγαλύτερη απόρριψη όλων; Να μην είμαστε αυθεντικοί για να μας αποδεχτούν οι άλλοι. 

Ακόμα χειρότερα, σκεφτείτε το εξής. Να μην είμαστε ο εαυτός μας για να μας αποδεχτούν οι άλλοι και να μην μας αποδέχονται ούτε έτσι. Δηλαδή στο τέλος χάνουμε και εμάς και εκείνους.

Μα να βασίζουμε τις αποφάσεις για τη δική μας ζωή στη γνώμη των άλλων; Πόσο στενάχωρο.

Όλα τα σπουδαία λοιπόν βρίσκονται στην άλλη πλευρά του φόβου. Ναι, υπάρχει τρόπος να απελευθερωθείτε από τη φυλακή του Φόβου ώστε να επηρεάσετε τους άλλους θετικά αλλά και να βαδίσετε το δρόμο της δικής σας επιτυχίας, ευδαιμονίας και πληρότητας.

Πώς; 

Μα να μετατρέψετε τον Φόβο σε Φίλο. Να τον χρησιμοποιείτε παραγωγικά έτσι ώστε να αποτελεί προωθητική, και όχι καταστροφική, δύναμη στη ζωή σας. Αν δεν ξέρετε πώς, ζητήστε βοήθεια. Κάποτε κι εγώ ήθελα να τα λύνω όλα μόνος μου. Πόσο ψευτοπερήφανος ήμουν!

Κι όμως οι γενναίοι και οι εξαιρετικά επιδραστικοί άνθρωποι ξέρουν να ζητούν βοήθεια.

Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που εμείς θαυμάζουμε έχουν δίπλα τους έναν άνθρωπο που τους ενθαρρύνει και πιστεύει πραγματικά σε εκείνους. Οι σπουδαίοι αθλητές έχουν ένα πολύ καλό προπονητή, οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν έναν αποτελεσματικό ατζέντη.

Σας παρακαλώ, μη νομίσετε στιγμή, ότι εγώ που σας γράφω όλα αυτά δεν φοβάμαι. Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι. Πολύ. Φοβάμαι μήπως δεν ζήσω. Πιο πολύ από το αν δεν τα καταφέρω. Πιο πολύ ακόμα και από το να πεθάνω.

Τέλος, επιτρέψτε μου να σας πω ότι είναι εντάξει να φοβάστε. Άλλωστε: Δεν μπορείτε να επιλέξετε αν θα φοβάστε ή όχι. Μπορείτε όμως να επιλέξετε αν θα κάνετε αυτό που φοβάστε, παρόλο που φοβάστε.

Την αγάπη μου,
Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ

Αν αναρωτιέστε πώς να κάνετε το Φόβο Φίλο,

…αν επιθυμείτε κι εσείς να εκπλήξετε θετικά τον εαυτό σας, να εξημερώσετε το Φόβο σας, ή όπως έλεγε ο μεγάλος δάσκαλος Νίκος Καζαντζάκης, να τον φοβίσετε ώστε αυτός να φύγει,

…να έρθετε σε επαφή με την Αλήθεια μέσα σας,

…να απελευθερώσετε την αυθεντικότητά σας,

…δεν είστε μόνοι! Είμαστε δίπλα σας!

Μέσα από προσωπικές διαδικτυακές συναντήσεις με επίσημους συνεργάτες του IslandofMan Philosophy, θα διδαχθείτε συγκεκριμένα εργαλεία και τεχνικές ώστε να απελευθερωθείτε από τη φυλακή της γνώμης των άλλων και να εκφράσετε την αυθεντικότητά σας.

Κατοχυρώστε τη θέση σας συμπληρώνοντας την αίτηση (η αίτηση δεν είναι δεσμευτική) πατώντας ΕΔΩ.

Σχετικότατα άρθρα:

Φοβάμαι μήπως δεν ζήσω

Για να βελτιώσεις τον εαυτό σου χρειάζεται πρώτα να τον αποδεχτείς

Το πληγωμένο παιδί μέσα σου

«Εγώ μπαμπά δεν θα πεθάνω ποτέ. Δεν γίνεται να πεθάνω. Αλήθεια σου λέω», είπα στον πατέρα μου όταν ήμουν τεσσάρων ή πέντε χρονών. Προσπάθησε  άνθρωπος να με συνετίσει: «Όλοι θα πεθάνουμε παιδί μου, είναι φυσιολογικό».

Εγώ επέμενα. «Όχι, όχι, όχι». Δεν το χωρούσε το μικρό παιδικό μου κεφάλι τέτοιου μεγέθους σκέψη. Πετάγεται κάποια στιγμή η μητέρα μου: «Άστο το παιδί, τι επιμένεις και εσύ; Αφού σου είπε δεν θα πεθάνει. Αμάν».

Αυτό το «Αμάν», πόσο με έχει σημαδέψει. Η υπερβολή της μάνας! Όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ ότι κάτι τέτοια έχτισαν την προσωπικότητά μου. Μέρες σαν αυτές η μητέρα έσπειρε μέσα μου την πίστη στο αδύνατο, στο όνειρο, στο ουτοπικό.

Αυτή η άνευ όρων αγάπη, γι’ αυτό και κάποιες φορές απερίσκεπτη, έχτισε τελικά το στέρεο έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Πόσο το χρειαζόμαστε για να χτυπηθούμε σε αυτό, να πετάξουμε από αυτό ή έστω για να υπάρξουμε πάνω σε αυτό.

Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας, όμως, μου δίνεται η ευκαιρία να στείλω στις μανούλες μια γλυκιά υπενθύμιση.

Δεν είναι απαραίτητο να τα κάνετε όλα τέλεια. Μητέρα, σύντροφος, επαγγελματίας- εργαζόμενη, ερωμένη, φροντιστής ηλικιωμένων, νοικοκυρά, φίλη, αδερφή, κόρη, δασκάλα. Οι πολλαπλοί σας ρόλοι εξουθενώνουν ακόμα και εκείνον που τολμά να τους αναφέρει. Είναι εντάξει να ζητήσετε βοήθεια, να μοιραστείτε υποχρεώσεις μέσα και έξω από το σπίτι.

Και κάτι ακόμα. Μην ξεχνάτε να φροντίζετε τον εαυτό σας. Να ζητάτε προσωπικό χρόνο. Κανείς δεν ξεφεύγει από την ανάγκη να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Αν συνεχώς ξεχνάμε να μας φροντίσουμε, το «μέσα» μας θα αντιδράσει, θα εκραγεί. Θα επαναστατήσει φανερά ενάντια σε εκείνον που με ευλάβεια υπηρετούσαμε. Δηλαδή το σύντροφο, το παιδί, το φίλο, τον εργοδότη, τον συνάδελφο. Σαν μάχη μεταξύ μας θα μοιάζει αρχικά. Μα στην ουσία η μάχη αυτή είναι ανάμεσα σε εμάς και τον αφρόντιστο εαυτό μας.

Αξίζουμε την αγάπη από τους ανθρώπους γύρω μας. Γι’ αυτό και δεν περιμένουμε να μας έρθει. Την διεκδικούμε. Πώς; Προσφέροντας. Προσφέροντάς πρώτοι εμείς. Μα πριν από όλα: Προσφέροντας στον εαυτό μας την αγάπη που θα θέλαμε να λάβουμε από τους άλλους. 

Την αγάπη μου
Νικόλας Σμυρνάκης

Σχετικότατα άρθρα:

Ημέρα γυναίκας: Δεν είμαστε ίδιοι. Είμαστε όμως ίσοι;

Σου προτείνω να γίνεις «εγωιστής»

Το πληγωμένο παιδί μέσα σου