Μάθημα ζωής από έναν 9χρονο | Νικόλας Σμυρνάκης

4466

Μαμά, ώρα για εσωτερική γαλήνη. Μου λέει “σκέφτηκα ότι αν τον αγαπούσα ακόμα μέσα μου, θα με αγαπούσε κι εκείνος”. Πρώτη φορά τον άκουγα να μιλά έτσι. Μετά το πρώτο σοκ, τον ρώτησα πώς το σκέφτηκε. Μου λέει αφού έτσι έλεγε το “παραμύθι”. Πήραμε μαζί το βιβλίο του Νικόλα και μου έδειξε τη σελίδα δεκαπέντε. 

——-

Ετοιμαστείτε αγαπημένοι να διαβάσετε ένα μήνυμα -μάθημα ζωής από έναν 9χρονο- που έλαβα στο email μου στις 11 Ιουλίου 2016. 
Νικόλας Σμυρνάκης

——-

Νικόλα, την πιο γλυκιά καλησπέρα που έχεις ακούσει σήμερα, την στέλνω τώρα. Είναι πραγματικά ανεκτίμητο, το να βλέπεις ένα μικρό παιδάκι να αλλάζει μέρα με τη μέρα προς το καλύτερο.

Ο γιος μου λοιπόν, τον Φεβρουάριο κλείνει τα δέκα. Έχει τελειώσει τη Γ’ τάξη του Δημοτικού και πάει για τη Δ’ τάξη. Ξεκινώ από το Δημοτικό λοιπόν μιας και είναι σημαντικό να σου αναφέρω πώς στην Β’ και Γ’ τάξη είχαμε έναν πονοκέφαλο, γιατί κάθε φορά που μας έβλεπαν οι δασκάλες του, είτε εμένα είτε τον σύζυγο μου, μας έλεγαν ότι το παιδί έχει πρόβλημα. Είχε πάει λέει η παιδοψυχολόγος επίσκεψη και όταν είδαν το παιδί κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί του. Δεν καθόταν στην καρέκλα πάνω από δέκα λεπτά συνεχόμενα, αναστάτωνε τους συμμαθητές τους κτλ. Κατέληξαν ότι είναι “υπερκινητικός με μαθησιακές δυσκολίες”. Αυτό ήταν το πόρισμα. Ζήτησαν την γραπτή άδεια από μένα για να τον κρατάνε από τις ώρες της γυμναστικής, της μουσικής και της τέχνης για να κάνει επιπλέον μαθηματικά και ελληνικά. Φυσικά αρνήθηκα. Τους είπα ότι θα κάνει όλα τα μαθήματα όπως κάνουν τα φυσιολογικά παιδιά, άσχετα αν αυτός δεν είναι φυσιολογικός. Φυσικά γελούσα όταν το έλεγα και μου είπαν ότι του κάνω κακό που δεν το παίρνω στα σοβαρά. Ποιος νοιάζεται.

Πριν γνωρίσω εσένα και κατ’ επέκταση τον Άνθρωπο στο ΝηΣί, του παρέδιδα λίγα πράγματα όσον αφορά την προσωπική ανάπτυξη, τον σεβασμό προς τον εαυτό του κτλ και έβλεπα ότι του κινούσαν το ενδιαφέρον. Μάλιστα είχε παρουσιάσει μικρές, πολύ μικρές αλλαγές. Όταν όμως γνώρισα τον Άνθρωπο, αποφάσισα να αντικαταστήσω το βραδινό παραμύθι με το βιβλίο μας Η επιτυχία κρυβόταν στο κομοδίνο μου. Δεν τον άφησα να το διαβάσει μόνος του, γιατί ήθελα να βάζω και λίγα “εφέ” έτσι για να γίνεται πιο παιδικό, πιο μαγικό, πιο παραμυθένιο.

Όση ώρα διάβαζα δεν αντιδρούσε. Δεν σχολίαζε, δεν ρωτούσε. Αυτό με παραξένεψε γιατί στα παραμύθια πάντα μιλούσε, ρωτούσε, διέκοπτε, σχολίαζε. Με τον βιβλίο μας απλά άκουγε μέχρι που τον έπαιρνε ο ύπνος. Εκείνη την ώρα λοιπόν απλά απορροφούσε. Και κάθε ξύπνημα ήταν και ένα βήμα παραπέρα!

Παραθέτω μερικά παραδείγματα:

1. Ήταν ένα παιδί που μονίμως τσακωνόταν με τους συμμαθητές του και συνέχεια μας έκαναν παράπονα οι δασκάλες του, γιατί πάντα έφταιγαν οι άλλοι και ποτέ ο γιος μου. Έτσι τα έβλεπε εκείνος. Και στο σπίτι όταν ερχόταν πάντα έλεγε αυτός μου έκανε έτσι και ο άλλος αλλιώς και τα είχε πάντα μαζί τους. Αυτό είναι και το πρώτο περιστατικό που είχαμε μετά που ξεκινήσαμε το βιβλίο, όπου ένα μεσημέρι πήγα να τον πάρω από το σχολείο και άρχισε να μου λέει για μια αντιπαράθεση που είχε πάλι με κάποιον άλλο. Μου είπε τι έγινε και μετά μου λέει “εγώ όμως δεν φώναξα όπως άλλες φορές”. Και τι έκανες; τον ρώτησα. Μου λέει “σκέφτηκα ότι αν τον αγαπούσα ακόμα μέσα μου, θα με αγαπούσε κι εκείνος.”. Πρώτη φορά τον άκουγα να μιλά έτσι. Μετά το πρώτο σοκ, τον ρώτησα πώς το σκέφτηκε. Μου λέει αφού έτσι έλεγε το παραμύθι. Πήραμε μαζί το βιβλίο και μου έδειξε τη σελίδα δεκαπέντε. Γιατί αλλάζοντας τον κόσμο μέσα σου, αλλάζεις τον κόσμο. Κι αλλάζοντας τον κόσμο, αλλάζει ο κόσμος μέσα σου.  Αυτό το περιστατικό είχε γίνει 3-4 μέρες μετά που είχαμε διαβάσει αυτό το κομμάτι. Και εν τω μεταξύ, όλες οι αλλαγές ήταν μερικές μέρες μετά. Δεν ξέρω πώς συμβαίνει αυτό, ενώ εκείνη την ώρα δεν δείχνει να καταλαβαίνει και πολλά.

2. Το επόμενο ήταν όταν άρχισε να μου λέει θα κάνω το ένα, θα κάνω το άλλο, πράγματα εντός εισαγωγικών κουφά. Όπως παράδειγμα, ότι θα φτιάξει ένα ρομπότ που θα έχει αισθήματα. Του λέω ρε αγάπη μου, τα ρομπότ είναι μηχανές, που θα βρούνε τα αισθήματα; Μου λέει θα τους βάλω πρόγραμμα, μη σε νοιάζει, ξέρω εγώ. Και πάλι εγώ συνέχισα να του λέω πως δεν κολλάει το μηχάνημα με το αίσθημα. Και μου λέει “γιατί ρε μαμά πριν φτιάξουν το μηχάνημα, κολλούσε το μηχάνημα;” Και μένω κολόνα. Αυτό ήταν το αμέσως επόμενο που μας προέκυψε με το κεφάλαιο Ιστορία στο μυαλό μου.

3. Το επόμενο τώρα είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα που έκανε. Προέκυψε μετά το κεφάλαιο Το περιβάλλον μου. Είχε ένα συμμαθητή από την Α’ Δημοτικού του οποίου το σπίτι είναι πίσω από το δικό μας. Και είναι ο μόνος συνομήλικος που είχε στη γειτονιά οπότε σχεδόν κάθε απόγευμα ήταν μαζί. Αυτό το παιδάκι όμως, είναι από αυτά τα παιδιά που πάντα έχουν δίκιο και πάντα επιβάλλονται. Μονίμως τσακώνονταν και ερχόταν στο σπίτι κλαμένος ο μικρός. Του είπα αρκετές φορές πως ίσως είναι καλύτερα να μην συναντιόνται τόσο συχνά, αφού δεν βρίσκουν τρόπο να είναι καλά, αλλά επέμενε να είναι κάθε μέρα μαζί του. Είχαν περάσει καμιά δεκαριά μέρες και δεν είχε πάει στον Γιώργο μέχρι που αναρωτήθηκα. Όταν τον ρώτησα μου είπε πως δεν θέλει να γίνει σαν τον Γιώργο γιατί είναι πολύ επιθετικός και επιβλητικός και κανένας δεν τον θέλει.

4. Το άλλο εντός εισαγωγικών κουφό, είναι ότι άρχισε να μου ζητά μαθηματικές εξισώσεις και ορθογραφία που ήταν τα χειρότερά του στο σχολείο. Μονίμως βαριόταν να κάνει τις ασκήσεις που είχε για το σπίτι και πολλές φορές πετούσε τα φυλλάδια για να μην τα δω όταν καθόμασταν να διαβάσουμε και πήγαινε αδιάβαστος και εγώ το μάθαινα εκ των υστέρων από τη δασκάλα του. Τώρα μου ζητά να του δίνω επαναληπτικές ασκήσεις για να είναι έτοιμος τον Σεπτέμβριο. Αυτό πραγματικά δεν έχω ιδέα πώς συνέβη. Δεν μπόρεσα να το συνδέσω με κάποιο συγκεκριμένο από τα κεφάλαια που διαβάσαμε ως τώρα. Δεν ξέρω….

Τώρα έχουμε τελειώσει το πέμπτο κεφάλαιο Η δύναμη της συνήθειας και περιμένω. Δεν τον πιέζω, του διαβάζω το πολύ πέντε σελίδες κάθε βράδυ γιατί προτιμώ να “κρατάει” όσο πιο πολλές πληροφορίες γίνεται.  Αν βιαστώ σίγουρα κάτι θα διαγραφεί.

Η εσωτερική γαλήνη προέκυψε όταν ήμασταν νομίζω στο δεύτερο κεφάλαιο Καλός εγωισμός.  Δεν ξέρω ακριβώς από πού του ήρθε και πώς το σκέφτηκε, αλλά το χρησιμοποιεί σε διάφορες περιπτώσεις. Όταν γίνει κάτι που τον στεναχωρεί, μου λέει “ώρα για εσωτερική γαλήνη” και κάθεται και φτιάχνει ιστορίες για το πώς θα ήθελε να είναι τα πράγματα και τις αντικαθιστά με το πώς είναι και αυτομάτως αισθάνεται καλύτερα.  Το ίδιο και όταν συμβαίνει κάτι που τον κάνει να είναι ανήσυχος ή αγχωμένος, όταν είναι κάπως αδιάθετος επίσης, ή ακόμα και σε φάσεις που απλά βαριέται. Μου λέει πάλι το ποίημα του “μαμά, ώρα για εσωτερική γαλήνη”. Πηγαίνει στο δωμάτιο του και αρχίζει να σκέφτεται τι θα ήθελε να κάνει αν είχε όλες τις επιλογές διαθέσιμες. Και καταλήγει σε κάτι και αρχίζει να ασχολείται με αυτό.

Αυτά για την ώρα 🙂  Μικρά μικρά που όμως αν τα προσθέσεις κάθε φορά, το τελικό αποτέλεσμα είναι γιγαντιαίο!  Και ακόμα είναι μόνο η αρχή!

Τα φιλιά μου και την αγάπη μου, μέχρι την επόμενη φορά!

Μια ευτυχισμένη μαμά

———–

Δεν ξέρω πως αυτό το παιδί μετάφρασε έτσι τα μηνύματα του βιβλίου, αυτό που ξέρω είναι ότι έλαβα ένα τεράστιο μάθημα ζωής. Αν ένα 9χρονο παιδί, χωρίς έτοιμες χτισμένες βάσεις, μπορεί να κάνει τόσο μεγάλες και άβολες αλλαγές στη ζωή του από τη μια μέρα στην άλλη, τι δικαιολογία έχουμε εμείς;
Είναι ίσως το πιο συγκινητικό μήνυμα που έχω λάβει ποτέ για το βιβλίο. Ένα από τα πιο συγκινητικά μηνύματα που έχω λάβει ποτέ στη ζωή μου. Για οτιδήποτε. Ένα υπέρτατο ευχαριστώ.
Ευχές για μια αριστουργηματική ζωή.

Νικόλας Σμυρνάκης

ΥΓ
Το όνομα της μαμάς και του μικρού δεν αναγράφονται για ευνόητους λόγους. Την ευχαριστώ που θέλησε να δημοσιοποιήσουμε το άρθρο με σκοπό να εμπνευστούν γονείς και παιδιά να μπουν ή να συνεχίσουν το δρόμο της προσωπικής ανάπτυξης.
Η προσωπική ανάπτυξη είναι η σπουδαιότερη μορφή επανάστασης.  

Σχετικότατα άρθρα:

Ονειρευτείτε άφοβα

Λέξεις, σκέψεις, συναισθήματα, αποτελέσματα

Πώς θα βρω το σκοπό της ζωής μου;