Το 2011 έκανα μια δημοσίευση με ένα video που βρήκα στο YouTube. Μια σκηνή από το διάσημο τσίρκο του ήλιου. Το να το παρακολουθήσω από κοντά ήταν ήδη από το 2007 όνειρο ζωής. Το εισόδημά μου δεν δικαιολογούσε εισιτήρια για παραστάσεις ούτε καν των 10 ευρώ – μια και τα 10 ευρώ αυτά θα έλειπαν από το σούπερ μάρκετ (ναι, τόσο πολύ) – πόσο μάλλον ταξίδια σε πόλεις μακρινές και τριψήφια ποσά για εισιτήρια σε ονειρικά τσίρκα του ήλιου, του φεγγαριού ή των αστεριών.

Εδώ είναι το print screen από τη δημοσίευση του 2011.

Η διάρκεια του video που ανέβασα το 2011 ήταν 31 δευτερόλεπτα, στα οποία καλλιτέχνες υψηλών απαιτήσεων, αυτοί οι ακροβάτες, οι χορευτές, οι αθλητές, οι τελειομανείς αυτοί περφόρμερς, πηδούσαν με εντυπωσιακή χάρη από ένα κτίριο στο έδαφος και από το έδαφος και πάλι μέσα στο κτίριο με τη χρήση τραμπολίνου.

Το 2016 ανέβασα ένα video στο ΥouΤube από το τσίρκο του ήλιου που επισκέφτηκα σε ένα ταξίδι στο Ορλάντο. Τυχαία όσο ήμουν εκεί έμαθα ότι είχε παράσταση (επισκεπτόμασταν την Disneyworld). Δεν ήξερα ποια παράσταση ήταν, ούτε φυσικά αν θα έβλεπα το αγαπημένο μου νούμερο. Πόσες πιθανότητες υπήρχαν, από τις τόσες διαφορετικές παραστάσεις, να είχε εκείνη που λάτρεψα εγώ από το YouTube; Για να πω την αλήθεια, ούτε καν θυμόμουν ότι είχα ανεβάσει εκείνο το video με το ακροβατικό νούμερο.

Εδώ είναι το print screen από τη δημοσίευση του 2016.

Ξαφνικά είδα να αναδύεται ένα κτίριο, ένα τραμπολίνο να στήνεται μαεστρικά στη μέση της σκηνής και τα άλματα να ξεκινούν. Εκστασιάστηκα και πάγωσα ταυτόχρονα. Παρακολουθούσα μη μπορώντας να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της καλλιτεχνικής ευφυΐας. Έπειτα από λίγο έβγαλα το κινητό από την τσέπη και αρχίζω να μαγνητοσκοπώ. 25 δευτερόλεπτα κράτησε το video αυτό.

Γυρίσαμε από την Αμερική και τρεις μήνες περίπου μετά έρχεται η κλασική ημερήσια ειδοποίηση του facebook η οποία μας προτρέπει να θυμηθούμε τι κάναμε, τι ποστάραμε, τι νιώθαμε σαν σήμερα 1, 2, 5 ή και παραπάνω, χρόνια πριν.

Μου εμφάνισε το video του 2011. 13 Ιουλίου. 5 χρόνια πριν. Κάτι μου θύμιζε. Αναζήτησα εκείνο που είχα ποστάρει στις 4 Μαΐου 2016.

Συνειδητοποίησα τις εξής ομοιότητες:

Το δικό μου video ήταν 31 δευτερόλεπτα, αυτό του 2011 25 δευτερόλεπτα.

Η μουσική και των 2 ήταν ακριβώς η ίδια, αν και στην παράσταση η μουσική εναλλασόταν συνεχώς. Θα μπορούσα δηλαδή να είχα καταγράψει οποιαδήποτε άλλη μουσική.

Η γωνία λήψης του δικού μου video ήταν παρόμοια με αυτή του 2012.

Οι πρωταγωνιστές των δύο videos είναι ίδιοι, αν και σε άλλα σημεία του ίδιου νούμερου συμμετέχουν δεκάδες άλλοι ακροβάτες.

Και τα δύο video τελειώνουν ακριβώς στο ίδιο σημείο.

Τυχαίο θα πει κάποιος. Προσωπικά θα το εξηγήσω αλλιώς. Ένας από τους τρόπους για να πετύχεις αυτό που θέλεις είναι να λες, να σκέφτεσαι, να γράφεις, να οραματίζεσαι αυτό που θέλεις να γίνεις.

Πρακτικά δηλαδή να ζωγραφίζεις την εικόνα της μελλοντικής σου επιτυχίας και να την ενισχύεις με κάθε τρόπο, με κάθε διαθέσιμο μέσο. Αυτό σε ωθεί να κάνεις τις αναγκαίες πράξεις, καθώς η εικόνα γίνεται η διαρκής υπενθύμιση αλλά και το κίνητρο για να προχωρήσεις.

Με το συγκεκριμένο video ενίσχυσα την εικόνα του δικού μου ονείρου, του έδωσα χρώμα, εικόνα, ήχο, εγγράφηκε στο μυαλό πιο έντονα κάτι που με ώθησε να το φέρω κοντά μου. Όπως γράφω και στο βιβλίο Η επιτυχία κρυβόταν στο κομοδίνο μου:

“Ό,τι σκέφτεσαι, προγραμματίζεις τον εαυτό σου αυτό να αναζητά και να προσέχει. Μόλις το μυαλό εστιάσει κάπου, αρχίζει να ψάχνει στοιχεία του μέσα στην πραγματικότητά μας. Το ίδιο κάνει και όταν οραματιζόμαστε την επιτυχία. Αν σκεφτόμαστε συνεχώς την επιτυχία, το μυαλό μας αναζητά στοιχεία της στην πραγματικότητά μας. Αν το μυαλό δεν μπορεί να βρει στοιχεία επιτυχίας στην πραγματικότητά μας, θα τα δημιουργήσει, δηλαδή θα ωθήσει τον εαυτό μας να προκαλέσει την επιτυχία”. 

Το video του 2011 είχε εγγραφεί τόσο έντονα στο μυαλό μου, που πρώτον με ώθησε να πραγματοποιήσω το όνειρο του τσίρκου του ήλιου και δεύτερον να μαγνητοσκοπήσω σχεδόν την ίδια σκηνή πέντε χρόνια μετά.
Σημαντική παρατήρηση: Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε συνειδητά.

Συμπέρασμα: Ενισχύστε το όνειρό σας με κάθε τρόπο. Με λέξεις, με εικόνες, με σχέδια, με μουσική. Αν καταφέρετε με τις πολλές ενισχύσεις να συμμετέχετε συναισθηματικά στην ονειροπόληση (να αισθάνεστε έντονα θετικά συναισθήματα στην ιδέα επίτευξης του ονείρου), αν αυτό το κάνετε συστηματικά για πάρα πολύ καιρό, είναι σχεδόν αδύνατο να μην γίνει πραγματικότητα το όνειρο. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Με παραλλαγές ίσως, σε άλλη μορφή, αλλά θα γίνει. Άλλωστε: Ό,τι ιστορία δημιουργήσετε στο μυαλό σας για εσάς, αυτές τις πράξεις θα κάνετε στην πραγματικότητά σας για να την επιβεβαιώσετε.   

Α, και κάτι ακόμα:

Την επόμενη  φορά που κάποιος θα σου πει “μην ονειρεύεσαι, θα απογοητευτείς” πείτε του: “Μην είσαι τόσο ρεαλιστής. Ίσως έτσι κάποια στιγμή σταματήσεις να είσαι τόσο απογοητευμένος”.

ΥΓ

Δείτε τα 2 videos και πόσο μοιάζουν:

Video 2011:

Video 2016:

 Σχετικότατα άρθρα:

Μάθημα ζωής από έναν 9χρονο

Ονειρευτείτε άφοβα

Η εξίσωση επιτυχίας στη ζωή και στην εργασία