Όλοι όσοι προσφέρουν, το κάνουν πρώτον γιατί νιώθουν κάποια ευχαρίστηση με την προσφορά τους αλλά και γιατί περιμένουν κάποια ανταπόδοση.

Ακόμα και αυτό που φαινομενικά φαίνεται ανιδιοτελές κρύβει πίσω του αιτία ευχαρίστησης και προσδοκία ανταπόδοσης (από ένα απλό ευχαριστώ, ως ….)

Και αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσικό γιατί αν δεν υπήρχε το όποιο προσωπικό όφελος ως κίνητρο η έννοια «καλή» πράξη – ίσως ακόμα και η έννοια πράξη – θα ήταν άγνωστη. Οπότε σε αυτή την εξίσωση κερδίζουν και οι δύο άγνωστοι.

Η αγνωμοσύνη εκτός από το καταφανέστατο, δηλαδή άδικη πράξη, αποτελεί πρώτιστα ηλίθια πράξη. Και αυτό γιατί ο αγνώμων δεν θα ξαναδεχθεί την προσφορά του όποιου ευεργέτη.

Όταν ΟΜΩΣ η όποια προσφορά παρουσιάζεται ως δήθεν ανιδιοτελής πράξη η οποία δήθεν δεν αναγνωρίζεται από τον ευεργετηθέντα και επιπρόσθετα χρησιμοποιείται ως μέθοδος άσκησης πίεσης, ως μηχανισμός δημιουργίας ενοχής σε αυτόν που λάμβανε τόσο καιρό τα «δώρα», η προσφορά καθίσταται αυτόματα κάλπικη και πολύ παρακαλούμε τον «ευεργέτη», να έρθει και να μαζέψει τα δώρα του γιατί δεν τα έχουμε πλέον ανάγκη. Δεν τα είχαμε ποτέ ανάγκη.