Το ό,τι η τηλεόραση είναι μέσο χειραγώγησης και όχι ενημέρωσης το ξέρουμε, ευχαριστώ πολύ, δεν μας προσφέρει κάτι η επανάληψή του, τίποτα πιο ενδιαφέρον έχεις να μας πεις;

Ας μιλήσουμε για αυτούς που εμφανίζονται στο κουτί αποβλάκωσης: Αυτοί πρώτιστα δεν έχουν χρόνο για να βλέπουν τηλεόραση (εκτός κι αν είναι στα πλαίσια της δουλειάς τους – αν δεν την έχουν χάσει κι αυτή).

Αν είχαν χρόνο για τηλεόραση δε θα έκαναν τηλεόραση. Εμφανίζονται όμως σε αυτήν και προσπαθούν να πείσουν όλους τους υπόλοιπους να χαζεύουν, να βολεύονται, να ζουν την ψευδαίσθηση, το ξαπλωτό όνειρο.

Όσοι λοιπόν δεν κάνουν τίποτα, βλέπουν στην τηλεόραση αυτούς που κάνουν τα πάντα για να συνεχίσουν οι πρώτοι, να μην κάνουν τίποτα. Κι έτσι είναι όλοι ευχαριστημένοι.

Αν “φυτεύω ένα δέντρο” σημαίνει χαρίζω μια ανάσα ζωής στον πλανήτη, “κλείνω την τηλεόραση” σημαίνει σώζω ένα εγκεφαλικό κύτταρο (τουλάχιστον) στο κεφάλι το δικό μου και όσων κάθονται δίπλα μου στον καναπέ.

Σχετικότατη σκέψη από τον άνθρωπο στο ΝηΣί:

Σήμερα πετυχαίνουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που κάνουν τηλεόραση κι αυτοί που δεν βλέπουν τηλεόραση