Η ερώτηση είναι απλή: Γιατί αντιμετωπίστηκε τόσο ελαφρά από μεγάλη ομάδα ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στα κοινωνικά δίκτυα (κυρίως στο twitter) ο θάνατος του Αγγελόπουλου;
Μάλλον αντιδράμε στο φόβο με γέλιο ξορκίζοντάς τον. Ο θάνατος οικείων αλλά ταυτόχρονα όχι κοντινών σε εμάς ανθρώπων, ανθρώπων που μια ζωή ακούγαμε πως ζούνε και μεγαλουργούνε δεν γίνεται κατανοητός, μας είναι αδύνατον να τον συνειδητοποιήσουμε.
Γι’ αυτό και αντιμετωπίζεται τόσο ελαφρά. Ο θάνατος από απόσταση είναι ψεύτικος θάνατος. Γι’ αυτό και αμέσως μετά το θρυλικό πια: «τα καημένα τα παιδάκια» ξεχνάμε εκείνα ακριβώς τα καημένα παιδάκια που χάνουν τη ζωή τους μέσα στα βραδινά μας δελτία από πείνα και πανδημίες.