Διήγημα δημοσιευμένο στο e-book “Ιστορίες διαδικτύου“, εκδόσεις ArtSpot
Κατεβάστε δωρεάν το ebook πατώντας εδώ.

—————–

Gatoylini: Δυόμιση μήνες μιλούσαμε στο chat. Δυόμιση μήνες επέμενε. Να βρεθούμε και να βρεθούμε. Κάποια στιγμή με έπεισε. Κι αποφάσισα κι εγώ να βρεθούμε. Κι όταν αποφάσισα να ενδώσω και να βρεθούμε, δεν πήγα στο ραντεβού.

Για όλα φταίει ο άνδρας μου. Αυτός ο άνδρας μου! Από τότε που τον παντρεύτηκα μου έχει γαμήσει τη ζωή.

Μου δόθηκε, μετά από τόσο καιρό, η ευκαιρία να γνωρίσω έναν άνθρωπο με ευαισθησίες, που με συγκινούσε και με έφτιαχνε όπως κανείς ποτέ δεν το είχε κάνει και δεν κατάφερα να τον συναντήσω. Τίποτα δε μου πάει καλά πια. Λες και η γκαντεμιά στη ζωή μου έχει καμία εφαρμογή του τύπου “Apply to all your moments”.

Μα αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο, αφού δεν είναι αυτό, φυσικά θα είναι άλλο. Και είναι άλλο. Το χειρότερο είναι ότι, ενώ λέω ότι φταίει ο άνδρας μου που δεν πήγα στο ραντεβού με τον άλλο, στην πραγματικότητα, φταίω εγώ. Δεν πήγα γιατί φοβήθηκα. Για άλλη μια φορά φοβήθηκα.

Kostas 4:

Όλα είναι θέμα σωστής μαθηματικής αντίληψης. Στα 100 chat με άγνωστες, οι 88 θα απαντήσουν και οι 10 θα τσιμπήσουν. Από τις 10, με συνεχή κουβέντα και επίδειξη ενδιαφέροντος, με τις 5 θα κλείσεις ραντεβού, οι τρεις από αυτές θα έρθουν στο σημείο συνάντησης και η μία θα καταλήξει στο κρεβάτι σου να νομίζει ότι πηδιέται με τη φωτογραφία του Kostas 4, ενώ στην πραγματικότητα το κάνει με τον Κώστα.

Έτσι σκεφτόμουν μέχρι που γνώρισα εκείνη.

Gatoylini:

Το κωλοχώρι που μένω είναι η καταδίκη μου. Γι’ αυτό δεν πήγα. 5000 κάτοικοι όλοι κι όλοι, κι οι πέτρες γνωρίζονται μεταξύ τους. Κι αν είναι κάποιος γνωστός; Αν το μάθει ο άντρας μου;

Καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί διατηρώ το gatoylo-προφίλ, αφού δεν το χρησιμοποιώ για το λόγο που το έφτιαξα. Στο κανονικό προφίλ μου, αυτό με τους 1008 φίλους και τις πραγματικές φωτό από τις διακοπές μας πέρυσι στους Παξούς, δεν διασκεδάζω πια. Ακόμα και το Έλενα μου φαίνεται ξένο. Μόνο ως gatoylini νιώθω ο εαυτός μου.

Κάποιος τρίτος θα έλεγε βέβαια ότι το προφίλ με το πραγματικό μου όνομα είναι το αληθινό και το άλλο το ψεύτικο. Αλλά ισχύει το ακριβώς αντίθετο.

Kostas 4:

Δεν πήγα τελικά. Δε με άφησε η στρίγγλα, η καριόλα, η ανέραστη η γυναίκα μου. Ήταν ανήσυχη εκείνη την ημέρα. Γυρνούσε πάνω κάτω στο σπίτι, κοιτούσε την πόρτα σαν κοράκι. «Άντε μωρή, ξεκουμπίσου», σκεφτόμουν και έκλεινα τα μάτια προσπαθώντας να καθοδηγήσω τις κινήσεις τις με τη σκέψη μου. Το είχα δει να πιάνει τόσες και τόσες φορές με τους καρτουνίστικους σούπερ ήρωες της παιδικής μου ηλικίας. Είπα λοιπόν να δοκιμάσω.

Αλλά πού.

Gatoylini:

Ο άνθρωπος με έκανε και έχυνα. Τα λόγια του, ο τρόπος του, το ύφος, οι λέξεις που χρησιμοποιούσε, ακόμα και τα σημεία στίξης του ήταν ξεχωριστά. Χάθηκε ο κόσμος να τον γνώριζα 10 χρόνια πριν. Ούτε αυτόν τον ηλίθιο θα είχα παντρευτεί, ούτε ανάγκη από gatoylinia θα είχα, ούτε ατελείωτες ώρες στo chat θα ανάλωνα.

Μήπως να ενεργοποιήσω και πάλι το προφίλ μου; Κι αν με ψάχνει ακόμα; Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τη μέρα που τον έστησα.

Kostas 4:

Η γυναίκα δεν παιζόταν. Έξυπνη, κυρία και ταυτόχρονα τόσο ερωτική. Κι είχαμε ανταλλάξει μόνο λέξεις. Έναν τόνο από λέξεις, κάθε λογής, κάθε χρώματος. Η ανάγκη μου για ολοένα και περισσότερες κατακτήσεις – μήπως και ξεφύγω από τη μέγαιρα τη γυναίκα μου – δεν υπήρχε πια. Τώρα ήθελα μόνο εκείνη.

Και δεν πήγα ο μαλάκας. Δεν πήγα. Είναι απίστευτο αλλά δεν πήγα.

Και για όλα φταίει η γυναίκα μου.

Gatoylini:

Τη θυμάμαι σαν χθες εκείνη την ημέρα. Ο άνδρας μου, ο Θεός να τον κάνει, βγήκε φουριόζος από το γραφείο του και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Είπα τότε να παίξω ένα παιχνίδι με τον εαυτό μου. Σκέφτηκα, «αν φύγει από το σπίτι, θα φύγω κι εγώ. Θα πάω να συναντήσω τον ιντερνετικό έρωτα της ζωής μου. Κι αν αυτός μου το ζητήσει, θα πάω να ζήσω μαζί του ακόμα και στην άκρη του κόσμου».

Μα εκείνος δεν έφυγε. Έκανε μεταβολή και ξαναχώθηκε στο γραφείο του. Μακάρι να μπορούσα να κάνω ένα undo και να γυρίσω πίσω σε εκείνη την ημέρα. Εκείνη η ημέρα, εκείνη η στιγμή με στιγμάτισε, όπως κάθε στιγμή που σέβεται τον εαυτό της.

Η πουτάνα η στιγμή. Αυτή που λένε πως πίσω δε γυρνά, αυτή που λένε ότι σε φωτογραφίζει, κάθε στιγμή, και μετά σε ρωτά. «Εσύ πώς βγήκες; Όμορφος, χαμογελαστός, χαρούμενος, άθλιος, ποταπός, αμελητέος, ανύπαρκτος;».

Kostas 4:

Το έχω σκεφτεί κι αυτό. Ότι έψαχνα δικαιολογία για να μην πάω και να μην απατήσω τη γυναίκα μου. Δεν είναι έτσι όμως. Νομίζω δηλαδή.

Ναι, δε με άφησε η μέγαιρα να πάω. Με κοιτούσε λες και ήξερε τι σκεφτόμουν. Τι θα της έλεγα αν με ρωτούσε για πού το έβαλα; Θα με καταλάβαινε σίγουρα. Η μάγισσα.

Δυόμιση μήνες πριν

Kostas 4: Thelo na se do!!!! Tora, apo xthes…

Gatoylini: Stamata. Tha soy kano mute 🙂 xaxa. Afoy eipame, me blepeis

Kostas 4: De moy arkουν oi foto soy pia. Ase poy den pisteyo oti einai dikes soy 😉 Thelo na se do live. na se aggikso. Save me, please

Gatoylini: Save you… as a Man ?

Kostas 4: Xxaxax. Pes moy pote tha brethoyme. Se thelo

Gatoylini: Tha soy balo piperi sth glossa

Kostas 4: Ki ego tha allakso glossa. Na koita: ALT – SHIFT

Gatoylini: Xa. Kalo kalo.

Kostas 4: Pote tha brethoyme. Tha moy peis?

Gatoylini: Xthes 😉

Kostas 4: Ela ase tis eksypnades. To paixnidi den einai pia diaskedastiko. Arxizei kai ponaei. Pote pote pote??????????????

Gatoylini: Χμ… Sto parkaki piso apo thn plateia, se mia ora. An moy thn kaneis kai den ertheis tha fas agrio delete.

Kostas 4: 🙂 🙂 🙂 Eimai hdh ekei

Ένα χρόνο μετά (στο παρκάκι πίσω από την πλατεία):

Gatoylini: Κώστα;

Kostas 4: Έλενα;

Gatoylini: Τι κάνεις εσύ εδώ; Δε μου είπες ότι θα δεις το φίλο σου το Μάκη;

Kostas 4: Εγώ, τίποτα, δηλαδή… Εσύ τι δουλειά έχεις εδώ; Γιατί δεν είσαι σπίτι;

– Pause –

Kostas 4: Είσαι η…

Gatoylini: Είσαι ο…

– Control end –

– Home delete-

– Restart –

Νικόλας Σμυρνάκης